Εμβολιασμός και υπευθυνότητα

Και βέβαια το εμβόλιο δεν θα πρέπει να είναι υποχρεωτικό. Στη λογική του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εξίσου όμως σοβαρές κι απόλυτες θα πρέπει να είναι και οι συνέπειες για όσους επιλέξουν να μην το κάνουν. Δίχως ναι μεν, αλλά, και μισόλογα. Στη λογική της ανάληψης ατομικών υποχρεώσεων και ευθυνών. Αν ασθενήσεις δίχως να έχεις εμβολιασθεί μην περιμένεις περίθαλψη σε ΜΕΘ κρατικού νοσοκομείου. Πήρες το ρίσκο σου κι έχασες. Από εκεί κι έπειτα είσαι μόνος σου και καλή επιτυχία. Χωρίς εμβόλιο, είσαι κίνδυνος για τους άλλους. Αρα αποκλείεσαι από δράσεις ελεύθερες για τους υπόλοιπους. Οταν οι άλλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι εσύ θα ‘σαι σε περιορισμό. Επίσης η χώρα θα πρέπει να είναι κλειστή σε ανεμβολίαστους επισκέπτες. Δίχως εμβόλιο δεν μπαίνεις στην Ελλάδα. Οσο κι αν φωνάζουν η Μέρκελ και οι καρεκλοκένταυροι των Βρυξελλών. Πρώτη ευθύνη μιας χώρας είναι απέναντι στους πολίτες της. Κι όχι απέναντι στις σκοπιμότητες και τις όποιες επιδιώξεις των δανειστών της.

Οσον αφορά τις τοπικές φωνές δυσπιστίας απέναντι στην ύπαρξη της ασθένειας και την ασφάλεια του εμβολίου, η χώρα πρέπει να δείξει σθένος και ωριμότητα. Δεν είναι δυνατόν οι όποιες περιφερειακές ή γραφικές φωνές να δημιουργούν θέματα για τον εμβολιασμό του πληθυσμού αλλά και για το κύρος της χώρας. Χρειάζεται όμως σοβαρότητα και συνέπεια σε όλα τα επίπεδα. Οχι αλλού κυρώσεις κι αλλού στραβά μάτια. Από την κορυφή της κυβέρνησης μέχρι τον τελευταίο πολίτη τα μέτρα πρέπει να εφαρμόζονται ομοιόμορφα. Και οι συνέπειες να είναι για όλους ίδιες. Πέραν του σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων εξίσου σημαντική για τη δημοκρατία είναι η τήρηση της ισονομίας. Δίχως αυτήν δεν υπάρχει οργανωμένη τάξη. Δεν υπάρχει ουσιαστικά πολιτισμός.

Ερωτήματα

Μέσα στην εβδομάδα θα κριθούν οι αντιδράσεις της Ευρώπης απέναντι στις προκλήσεις της Αγκυρας. Αν κι αυτή τη φορά η ΕΕ δείξει διστακτικότητα, αναβλητικότητα και έλλειψη αποφασιστικότητας πρέπει και η Ελλάδα (και η Κύπρος) να πάρουν το μήνυμά τους. Και να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους τι μπορεί να περιμένουν από την Ευρώπη. Και να χαράξουν μια νέα ξεκάθαρη πολιτική πορεία.

Να μελετηθεί επίσης το τι ακριβώς μπορούν να περιμένουν από την Ουάσιγκτον. Προ ημερών ο αμερικανός ΥΠΕΞ ξεκάθαρα έδειξε την Τουρκία σαν τον ταραξία της περιοχής (βλ. και βιβλίο της Clare Lopez, «Ally No More: Erdogan’s New Turkish Caliphate and the Rising Jihadist Threat to the West»). Oφείλουμε να ζητήσουμε από την επερχόμενη ομάδα του νέου προέδρου Τζο Μπάιντεν να διευκρινίσει αν αυτές οι θέσεις την εκφράζουν και, αν ναι, πώς σκέφτεται να τις υλοποιήσει.

Υπάρχει επίσης ένα σοβαρό θέμα σχέσεων με τη Ρωσία. Που αφορά και το ΝΑΤΟ. Η Τουρκία φανερά πλέον περιφρονεί τη Συμμαχία. Οπως και τις ΗΠΑ. Εξασφαλίζοντας, από τη Ρωσία, οπλικά συστήματα που διακινδυνεύουν την αμυντική θωράκιση της Δύσης. Αν αυτό γίνεται δίχως συνέπειες, γιατί και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ να μην κάνουν το ίδιο; Κι εν τέλει, ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος της Συμμαχίας;

Υπάρχει επίσης και το ζήτημα της προσφυγής στη Χάγη. Που επηρεάζει τον όποιο διάλογο με την Τουρκία. Τελευταία εμφανίζονται δημοσιεύματα προειδοποιώντας για ενδεχόμενες αποφάσεις του ΔΔ, που δεν θα δικαιώνουν σε όλα τη χώρα μας. Αν όμως πιστεύουμε στο διεθνές δίκαιο τι άλλες επιλογές έχουμε; Ή πιστεύουμε στο δίκαιο των θέσεών μας, ή όχι. Κάθε δικαστική απόφαση ενέχει ρίσκα. Αλλιώς δεν μένει παρά η προσφυγή στη βία. Κάτι που ουδείς επιθυμεί. Μια κι εκεί το αποτέλεσμα δεν είναι προκαθορισμένο. Και το κόστος τεράστιο…