Grands Clichés

Ήσαν εξαίρετα αυτά που έγραψε ο κ. Αλέξης Τσίπρας στο facebook επί τη 12η επετείω της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αντιγράφηκαν και αναρτήθηκαν παντού στο δίκτυο χαρακτηριζόμενα «μήνυμα» – πρόκειται περί υποβάθμισης: επρόκειτο για υπέροχη έκθεση ιδεών,  από αυτές που βαθμολογούνται με 20′ στα δημόσια σχολεία, σε θέματα όπως «η θυσία του Πολυτεχνείου», «28η Οκτωβρίου»,  «Χορός του Ζαλόγγου».

20′ διότι στο έξοχο κείμενο οι δοσολογίες, λυρισμού, στοχαστικότητας, πένθους, πάθους και αγωνιστικότητας είναι στις τέλειες αναλογίες τους – ενώ σε αντίστοιχες εκθέσεις του προηγούμενου προέδρου της Δημοκρατίας η δοσολογία ξέφευγε πολύ προς το αγωνιστικό.

Το ίδιο συνέβη και με το βίντεο που προβλήθηκε πάνω στη βουλή επί τη επετείω των Ενόπλων Δυνάμεων: είχε εικονογραφικό λυρισμό, στοχαστικότητα, πένθος, και πάθος  αλλά παραήταν αγωνιστικό, ενοχλήθηκαν κάποιοι συριζαίοι. Αν κάποιος εξίσου προικισμένος καρτουνίστας, μετέφερε τον Αλεξίου επί τω Αλεξάνδρω Επιτάφιον σε βουβές εικόνες επί του Κοινοβουλίου, η αποδοχή τους θα ήταν ενθουσιαστική.

Ανθολογώ από την έκθεση του κ. Τσίπρα:

Τα πρόσωπα τους  (…) πλημμύρισαν μια χώρα που κοιτούσε αμήχανη το δυσοίωνο μέλλον της. Κάποιοι δεν τους (sic) άκουσαν, δεν τους είδαν ποτέ. Είδαν μόνο τα θρύψαλα της οργής. (…) η κοινωνική πρόοδος γεννιέται από την αμφισβήτηση, όχι από την ανακύκλωση της αδικίας. (…) η ιστορία δε σταματά ούτε με λόγια, ούτε με γκλοπ (sic), (…)  Η Ελλάδα που αρνείται την εξέλιξη της και προσπαθεί να φυλαχτεί από το μέλλον της. (…) Η αναπόδραστη δύναμη της εξέλιξης, (…) να χτίσουμε την Ελλάδα της γενιάς του (Αλέξανδρου).

Τα υπέρτατα προτερήματα της τέλειας έκθεσης ιδεών -όπως αυτή- είναι α) ως προς το περιεχόμενο, να έχει γραφεί υπό την έποψιν της αιωνιότητας και της οικουμενικότητας (πχ:  οι κοινωνίες προχωρούν… η ιστορία δεν σταματά … Η αναπόδραστη δύναμη της εξέλιξης..)· και β) ως προς τον συγγραφέα, αυτός να μην είναι πρόσωπο αλλά απλό ενέργημα ανωτέρων δυνάμεων: η ενσάρκωση του καθαρού και πρακτικού λόγου και της κριτικής δύναμης – αυτών καθαυτών – που απλώς εκφωνεί τα θελήματά τους.

Αυτά τα δύο, σε συνδυασμό με τη λυρικότητα («χώρα που κοιτούσε αμήχανη το δυσοίωνο μέλλον της», «που προσπαθεί να φυλαχτεί από το μέλλον της», «θρύψαλα της οργής» που, μετατρέπουν τα  απλά clichés σε Grands Clichés,  κρύβουν τον επιταφιάζοντα και αποκλείουν τις ενοχλητικές σκέψεις για το πρόσωπό του – πχ, ότι η οργή τον έκανε πρωθυπουργό – βλέπει μόνο τις ψήφους που φέρνει και αδιαφορεί για τα θρύψαλα που αφήνει. Και συνεχίζει να καλλιεργεί την οργή για να  πρωθυπουργεύσει πάλι επί θρυψάλων.