Δύο ιστορίες

Tην ιστορία της Μάγκι, της αξιαγάπητης γιαγιάς από τη Βόρεια Ιρλανδία με τη χαρούμενη μπλούζα που έκανε πρώτη το εμβόλιο της Pfizer, θα την έχετε διαβάσει. Ολη τη χρονιά την πέρασε μόνη της, αλλά τώρα ελπίζει ότι θα μπορέσει να ξαναδεί την οικογένειά της και τους φίλους της.

Μάλλον δεν έχετε ακούσει όμως την ιστορία της Ντενίζ. Της «αγαπητής Κυρίας Ντενίζ», όπως της απευθύνθηκαν αυτή την εβδομάδα από την πρώτη σελίδα της Monde τρεις γιατροί και μια κοινωνιολόγος από το Παρίσι. «Η συνάντησή μας μαζί σας είναι θεμελιώδους σημασίας για τον τρόπο που ασκούμε την ιατρική», γράφουν. «Σας σκεφτόμαστε συχνά από εκείνο το βράδυ του Μαρτίου που εμφανιστήκατε στα επείγοντα με δύσπνοια και όλα τα άλλα συμπτώματα του SARS-CoV-2. Ούτε ο καρκίνος από τον οποίο είχατε θεραπευτεί ούτε η καρδιακή σας ανεπάρκεια ούτε το προχωρημένο της ηλικίας σας εμπόδισαν την εισαγωγή σας στη ΜΕΘ. Εσείς πήρατε αυτή την απόφαση. Δεν θέλατε να καταλάβετε την τελευταία κλίνη που είχαμε, θέλατε να την αφήσετε στα παιδιά σας και τα εγγόνια σας. Είχατε ανάγκη από τόσο οξυγόνο, ώστε θέλατε να είστε σίγουρη ότι θα υπήρχε για όλο τον κόσμο. Υπήρχε για όλο τον κόσμο».

Οι γιατροί δεν δέχθηκαν αμέσως την επιθυμία της Ντενίζ. Την εξέτασαν («θυμόμαστε τα μεγάλα μαύρα μάτια σας, τη σεμνότητά σας και την αξιοπρέπειά σας»), το συζήτησαν μαζί της («δεν παραπονιόσασταν, ο πόνος σας ήταν σιωπηλός»), μίλησαν με τον γιο της («το βλέμμα του έδειχνε ότι καταλάβαινε το αναπόφευκτο της κατάστασης»). Και τελικά συμφώνησαν  να μην το δοκιμάσουν. Λιγότερο από μια ώρα μετά, η άδεια κλίνη κατελήφθη από έναν ασθενή που έπασχε από μηνιγγίτιδα, είχε σπασμούς και έπρεπε να μπει σε τεχνητό κώμα.

«Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως όσο σας μιλούσαμε, μας λέγατε να ασχοληθούμε με τους ασθενείς που είχαν ελπίδα να τα καταφέρουν», συνεχίζουν. «Είχατε λίγες ημέρες ζωής ακόμη, αλλά χαμογελούσατε».

«Δεν θα διαβάσετε ποτέ αυτό το γράμμα, αγαπητή Κυρία. Να ξέρετε όμως ότι σας είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτή τη μοναδική ιατρική, ανθρώπινη και κοινωνική εμπειρία. Θα σας σκεφτόμαστε κάθε φορά που πρέπει να λάβουμε μια δύσκολη απόφαση. Θα θυμόμαστε τα λόγια σας και την απόλυτη ανάγκη να συζητάμε με κάθε ασθενή για να αξιολογούμε λεπτομερώς την κατάστασή του. Θα θυμόμαστε το άδειο δωμάτιο που θα μπορούσατε να έχετε καταλάβει και θα ξέρουμε ότι η προτεραιότητα προς το άτομο μπορεί να αντικατασταθεί από την προτεραιότητα προς το κοινωνικό σύνολο, υπό τον όρο να γίνονται σεβαστές οι θεμελιώδεις αρχές και αξίες της φροντίδας. Είναι σειρά μας, Κυρία, να σας αποχαιρετήσουμε. Σας ευχαριστούμε ξανά γι’ αυτή την τόσο πλούσια σε διδάγματα γνωριμία».

Ας παραμερίσουμε τις όποιες επιφυλάξεις μας και ας το κάνουμε όλοι το εμβόλιο. Στην υγεία της Μάγκι και στη μνήμη της Ντενίζ.