Λάθος

Μιλώντας στην τηλεόραση, ο Μητσοτάκης παραδέχτηκε ότι η φωτογράφισή του χωρίς μάσκα στην Πάρνηθα ήταν λάθος.

Ηταν λάθος  Ή δεν ήταν; Δεν το ξέρω. Υποθέτω πως δεν το ξέρει ούτε εκείνος. Αλλά δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία.

Ο Μητσοτάκης είπε αυτό που ήθελε να ακούσει ο κόσμος. Τα υπόλοιπα θα τα αναλύσουμε σε σεμινάριο για την ποδηλασία βουνού ή τις υγειονομικές μάσκες τους προσεχείς μήνες.

Δεν ξέρω λοιπόν αν λέγεται ή δεν λέγεται λάθος. Η παραδοχή όμως του λάθους λέγεται επικοινωνία και περνάει με άριστα.

Πάμε κάποιους μήνες πίσω. Το Μάτι φυσικά δεν ήταν απλώς λάθος, ούτε συγκρίνεται με την ποδηλασία του Μητσοτάκη. Ηταν μια μεγάλη τραγωδία.

Ποτέ όμως δεν βγήκε ο τότε πρωθυπουργός να το παραδεχτεί.

Ξέρετε γιατί; Επειδή η θεμελιώδης αντίληψη της Αριστεράς είναι ότι η παραδοχή αποτελεί αδυναμία. Ο αριστερός είναι συνήθως ένας στενοκέφαλος που επιμένει μόνος εναντίον όλων, ακόμη κι όταν διαψεύδεται εκκωφαντικά από την πραγματικότητα.

Το ίδιο κάνουν και τώρα επιμένοντας πεισματικά, για παράδειγμα, ότι ο κορωνοϊός δεν είναι επαρκής λόγος για να μη διαδηλώνουν και να μην πλακώνονται στους δρόμους. Τσακώνονται με την πραγματικότητα για να μη δείξουν ότι υποτάσσονται σε εκείνην.

Κι αυτό συμβαίνει επειδή στο μυαλό τους δεν υπάρχει πραγματικότητα. Υπάρχει απλώς ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα έτσι ή αλλιώς.

Πήρα τα δυο παραδείγματα όχι για να παρακάμψω την υπόθεση «εξοχικό Τσίπρα». Αλλά για να δείξω τι σημαίνει καλή και κακή επικοινωνία. Καλή και κακή πολιτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας προσωπικά πλήρωσαν πανάκριβα το Μάτι. Οχι απαραιτήτως αυτό που συνέβη. Δεν γνωρίζω πολλές κυβερνήσεις στην Ελλάδα που, τη μια ή την άλλη στιγμή, να μην έχουν έλθει αντιμέτωπες με κάποια τραγωδία.

Το πλήρωσαν πανάκριβα επειδή δεν βρήκαν ποτέ τον τρόπο να το ξεπεράσουν. Με ομολογία ή με απολογία ή με πολυλογία – δικό τους θέμα…

Ηθελαν απλώς να κάνουμε σαν να μην υπάρχει. Ή σαν να μην υπάρχουν εκείνοι στο κάδρο. Ηθελαν να μην είναι υπό κρίση.

Αυτά όμως δεν συμβαίνουν σε καμία δημοκρατία. Καλώς ή κακώς, στη δημοκρατία ο καθένας κρίνεται όχι με τον τρόπο που ο ίδιος ζυγίζει τον εαυτό του αλλά με τον τρόπο που τον ζυγίζουν οι υπόλοιποι.

Κρίνεται με τα μάτια των άλλων και κατά προτίμηση των πολλών.

Είπα παραπάνω ότι δεν ήθελα να παρακάμψω την κουβέντα για το «εξοχικό Τσίπρα». Στην πραγματικότητα άλλωστε όσα ανέφερα αφορούν και το «εξοχικό Τσίπρα».