Τι είχαμε, τι μάθαμε

Αν διαβάζει κανείς αυτές τις γραμμές θα ξέρει να μου πει αν διεξάγονται κανονικά οι εμβολιασμοί στο Ηνωμένο Βασίλειο ή αν έχουμε τίποτα παρατράγουδα, ικανά να ξεσηκώσουν κι εδώ το τρίτο κύμα δυσπιστίας. Είναι παρακινδυνευμένο και κάπως σόλοικο να συγκρίνει κανείς δυο τόσο διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες οι οποίες πολύ αμφιβάλω αν έχουν πλέον ισχύ. Πόσω μάλλον όταν εκεί δίνει το σύνθημα ένας πρωθυπουργός αέρα πατέρα ενώ εδώ ένας σπασίκλας της ευταξίας.

Τίνος είναι ρε γυναίκα τα παιδιά και τι άλλο έχουν να δουν τα μάτια μας; Την προπέτεια του Μπόρις Τζόνσον να τρίψει στη μούρη της ΕΕ το «φτου ξελευτερία Brexit» και δι’ αυτού να την προσπεράσει στο βιράζ των εμβολιασμών, δεν τη βρίσκω και τόσο σόκιν. Οχι γιατί ξέρω, όχι γιατί είμαι μέσα στο μυαλό των ειδικών του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΜΑ) που αυτή τη στιγμή εξετάζουν το εμβόλιο με τον μεγεθυντικό φακό. Αλίμονο. Αλλη δουλειά η δική τους κι άλλη δουλειά η δική μου.

Η δική τους είναι να ψυρίζουν τη μαϊμού και να εξετάζουν εξονυχιστικά τα πάντα και η δική μου να αδημονώ και να μη βλέπω την ώρα. Φταίει όμως κι ο Κικίλιας που μ’ έβαλε στο τριπάκι να μετράω από τώρα τους μήνες με τα δάχτυλα. Φτάνουν άραγε τα δάχτυλα των χεριών μου ή μήπως πρέπει να συνεχίσω και με τα πόδια;

Απ’ το να φοβάμαι και να καρτερώ, καλύτερα να μετρήσω τα καλά που μου έμαθε αυτή η πανδημία. Εχουμε και λέμε. Πρώτα απ’ όλα με έκανε υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, κηπουρό, φυσιοθεραπευτή, πέρσοναλ τρέινερ του εαυτού μου, ακόμα και οδοντίατρο! Εκεί που παλιά παρακαλούσα γονυπετής τον κάθε φοροφυγάδα να ‘ρθει να μου αλλάξει μια λάμπα, τώρα ξέρω πού είναι ο γενικός και σε ποια καρέκλα να ανεβώ για να μη σωριαστούμε μαζί, εγώ και η καρέκλα.

Ξέρω επίσης πώς να απαλλάξω τα εξαρτήματα της ντουσιέρας από τα άλατα, να ξεβουλώσω τις υδρορροές με το σουβλί του τζακιού, να κλαδέψω την πικροδάφνη με το κοπίδι που έχω για τα χαρτιά, να την ψεκάσω για τη μελίγκρα (μισό κουταλάκι οινόπνευμα, μισό κουταλάκι υγρό για τα πιάτα σε ένα φιαλίδιο με νερό), να πλύνω τους τοίχους του γραφείου μου με σφουγγάρι και τα βρωμόνερα να μπουν στο ασανσέρ και να φτάσουν ίσα με την είσοδο της πολυκατοικίας. Το καλύτερο όμως είναι ότι απομυθοποίησα εντελώς το σιδέρωμα. Πού να το φανταστώ ότι τα σεντόνια είναι μια χαρά αν τα σιδερώσεις διπλωμένα στα έξι, στα δεκάξι ή και καθόλου;

Θα τα θυμάμαι άραγε όλα αυτά και θα τα τηρώ όταν με το καλό επαληθευτεί η προφητεία Κικίλια ή θα κυλήσω ξανά στις παλιές κακές μου συνήθειες; Θέλω να σε ξαναδώ, κι αυτό, δεν πρόκειται να αλλάξει με τίποτα.