Η προσωπική ζωή των πολιτικών

Συνήθως οι πολιτικοί (όχι μόνο στη χώρα μας , αλλά και διεθνώς) ήταν στην προσωπική τους ζωή …ασυνεπείς.

Δηλαδή άλλα πράγματα έλεγαν στις πολιτικές τους διακηρύξεις και άλλα πράγματα  έκαναν στην προσωπική τους ζωή .

Λίγοι μόνο επαγγελματίες της πολιτικής- ειδικά στην Ελλάδα-  ήταν  «καλβινιστές» (από αυτή την άποψη) . Έτσι, κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ (έτσι νομίζω τουλάχιστον) , ότι η προσωπική ζωή του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου ή του Κωνσταντίνου Σημίτη χαρακτηριζόταν από προκλητικότητα.

Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονούμε από την άλλη πλευρά , ότι πολλοί Υπουργοί παλιότερα  επί των (μονοκομματικών) κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας έκαναν πολυτελείς και χλιδάτες διακοπές σε πανάκριβα ελβετικά ξενοδοχεία (ή στην Κρήτη) και ξόδευαν σε μια βδομάδα…

Όσα έβγαζε ένας εργαζόμενος σε ένα χρόνο!

Ας μη ξεχνούμε επίσης σε διεθνές επίπεδο , ότι ο Αλάν Ζιπέ- ως αντιδήμαρχος του Παρισιού- επέτρεπε στο γιό του να νοικιάζει αδικαιολόγητα έναντι ενός εξευτελιστικού ενοικίου… ένα διαμέρισμα σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές της γαλλικής πρωτεύουσας ( « Πιέρ Λασκούμ , Διαφθορά»).

Τώρα στη δημόσια σφαίρα έρχεται στην επιφάνεια ένα σχετικό ζήτημα. Δηλαδή, ο πρώην πρωθυπουργός κ. Τσίπρας  εμφανίζεται -από ορισμένα δημοσιεύματα – να νοικιάζει σε ακριβή περιοχή της Αθήνας ένα καλό διαμέρισμα με πολύ χαμηλό ενοίκιο!

Δεν γνωρίζω ποιες θα είναι οι εξελίξεις πάνω σε αυτό το θέμα, αλλά πάντως ο πρώην πρωθυπουργός κ. Τσίπρας στο παρελθόν  δεν είχε συνδυάσει (κατά την προσωπική μου γνώμη) επιτυχώς τις πολιτικές του διακηρύξεις με τις επιλογές της καθημερινής του ζωής .

Έτσι, ενώ συνηγορούσε αναφανδόν και παθιασμένα υπέρ της Δημόσιας παιδείας, ο ίδιος έστελνε τα παιδιά του σε ένα από τα πιο ακριβά ιδιωτικά σχολεία .

Και μέσα στο πλαίσιο αυτό και για τον κ. Τσίπρα και για τους άλλους επαγγελματίες της πολιτικής ανακύπτει νομοτελειακά ένα ερώτημα. Ποιο;

Είναι απαραίτητο ένας πολίτικός να σηματοδοτεί με το μοντέλο της ζωής του ορισμένες ηθικές αξίες;

Η απάντηση είναι ναι!

Με άλλα λόγια, όπως έλεγε και ο Γάλλος κοινωνιολόγος Pierre Bourdieu η τήρηση μιας υποδειγματικής συμπεριφοράς θα έπρεπε να είναι ο κανόνας για το κρατικό ή κομματικό προσωπικό, κυρίως όταν το τελευταίο αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των φτωχών ή των οικονομικά αδυνάτων.

Ή για να διατυπώσω αυτή τη σκέψη με τα λόγια του του Γκάντι :

Όποιος πολιτικός θέλει να αλλάξει τον κόσμο , θα πρέπει προηγούμενα ο ίδιος (:με τον εαυτό του) να δώσει το παράδειγμα αυτής της αλλαγής!

Έτσι, δεν είναι δυνατό (όπως γινόταν στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού) οι κομματικοί ηγέτες να ζουν στην πολυτέλεια και οι ψηφοφόροι τους στη φτώχεια (Ζίζεκ)!

Διαφορετικά η πολιτική χάνει τη «διαπαιδαγωγητική» της αξία και οι απλοί άνθρωποι ταυτίζουν τη δημόσια ζωή με τη διαφθορά, τη μικροπρέπεια και την εξυπηρέτηση του εγωιστικού συμφέροντος των πολιτικών!

Γρηγόρης Καλφέλης  – Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ

  kalfelis@law.auth.gr