The Art of the Deal

Να σας πάω για λίγο πίσω στο 2016, διότι εκεί βρίσκεται το κλειδί για τη λύση του μυστηρίου, που απασχολεί την κτηματαγορά, αφότου ο Αλέξης Τσίπρας δημοσιοποίησε το συμφωνητικό για την ενοικίαση της ντάτσας του. Είναι μέσα Νοεμβρίου, ο Τραμπ έχει εκλεγεί πρόεδρος στις ΗΠΑ, ο κόσμος είναι ακόμη υπό το σοκ της εκλογής του και την Ελλάδα επισκέπτεται, στο τελευταίο επίσημο ταξίδι του στο εξωτερικό, ο απερχόμενος τότε πρόεδρος Ομπάμπα.

Βρισκόμαστε στο Μαξίμου, όπου οι δύο ηγέτες, ο αμερικανός πρόεδρος και ο Αλέξης Τσίπρας, ο καθένας τους όρθιος μπροστά από ένα βήμα, κάνουν δηλώσεις στους δημοσιογράφους. (Είναι η συνέντευξη, θυμίζω, κατά την οποία ο Τσίπρας ήταν εμφανώς νευρικός, σε σημείο ώστε να στηρίζεται με όλο το σώμα του επάνω στο βήμα…). Σε ερώτηση αμερικανού δημοσιογράφου, αν έχει γνώμη για τον Τραμπ και ποια είναι, ο Τσίπρας σε μία σπάνια έκλαμψη αυτοσαρκασμού απάντησε το εξής: «Κάποιοι μου είπαν ότι θα έπρεπε να διαβάσω το βιβλίο του «The Art of the Deal», πριν πάω να διαπραγματευτώ στις Βρυξέλλες». Χα, χα, χα – αυτό το προσθέτω εγώ.

Τότε, κανείς δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο Τσίπρας, εκτός από την προσπάθεια να γίνει χαριτωμένος. Τώρα, όμως, ξέρουμε. Το διάβασε (ήταν και πρόσφατο το κάζο της 17ωρης διαπραγμάτευσης, που κατέληξε στην ιστορική kolotoumba…) και, με τις γνώσεις που απέκτησε, κατάφερε τη βίλα στη θάλασσα με τα 500 ευρώ τον μήνα! Γι’ αυτό, σου λέει η Ζανέτ, ότι η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι διαφορετική: ο Τσίπρας έχει εντρυφήσει στη σκέψη του Τραμπ…

Αν έχω δίκιο, τότε ελπίζω να καθήσει να γράψει – θέλω να πω, να του γράψουν – ένα ακόμη βιβλίο ο Τραμπ. Αν το πρώτο λεγόταν «The Art of the Deal», αυτό θα πρέπει να λέγεται The «Art of Losing». Οπως και το πρώτο, θα είναι και αυτό βγαλμένο από τη ζωή και, νομίζω, επίσης πολύ χρήσιμο στον Αλέξη…

ΤΕΛΕΙΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ

«Σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» είναι όταν, αντί να χρειάζεται να επικρατήσεις με τη βίλα της επανάστασης, για να αποκτήσεις βίλα στη θάλασσα, τη νοικιάζεις με 500 ευρώ τον μήνα…

ΛΑΜΠΡΗ ΙΔΕΑ

Ο τίτλος της είδησης ανέφερε «έντονες αντιδράσεις» των τοπικών βουλευτών, για την πίεση που ασκεί ο μητροπολίτης της Κερκύρας, προκειμένου να επιτραπεί ο δημόσιος εορτασμός του πολιούχου Αγίου Σπυρίδωνος. «Εντονες αντιδράσεις»; Μα πού τις είδαν; Εδώ ταιριάζει ως απάντηση η ιστορική ρήση του Καραθανασόπουλου, την οποία δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε. Οποιος διαβάσει τις δηλώσεις των τοπικών βουλευτών διαπιστώνει ότι ναι μεν επικρίνουν τον μητροπολίτη για τη συγκεκριμένη θέση του, αλλά την ίδια ώρα του ρίχνουν και ένα χορταστικό ξεσκόνισμα – ακόμη και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σημειωτέον.

Δεν τους κακίζω τους ανθρώπους, επειδή φοβούνται να μη θυμώσουν τον μητροπολίτη τους (η διατύπωση είναι του τοπικού πασόκου). Η δουλειά τους, δηλαδή η επανεκλογή τους, εξαρτάται και από την ευαρέσκεια του μητροπολίτη Νεκτάριου και, για τον λόγο αυτόν, γράφω τούτο το σημείωμα: η περίπτωση της Κέρκυρας μας δίνει μια ακτινογραφία της διακομματικής πολιτικής επιρροής της Εκκλησίας. Οι μητροπολίτες, ιδίως στην  επαρχία, μοιράζουν τις ψήφους σε υποψηφίους όλων των κομμάτων, οπότε είναι αναμενόμενο να υπάρχει και εσωκομματικός ανταγωνισμός για τη στήριξη του εκάστοτε Νεκτάριου.

Πάντως, μέσα από την επικίνδυνη αφέλεια των δηλώσεων του μητροπολίτη Νεκτάριου, βρίσκω και κάτι που ίσως είναι καλή ιδέα. Ανάμεσα στα επιχειρήματά του είναι ότι ο Αγιος Σπυρίδων «έσωσε δις κατά το παρελθόν την πόλη από λοιμώδη νόσο». Καλή ιδέα λοιπόν! Γιατί να μην αφήσουμε ελεύθερα τα πλήθη των πιστών να τον γιορτάσουν, για να δούμε αν θα τη σώσει και μία τρίτη; Τι έχουνε να χάσουνε; Εκτός από τη ζωή τους, που ούτως ή άλλως είναι ιδιοκτησία του Θεού…