Η χώρα είναι σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της.

Αντιμετωπίζουμε το μεγάλο τίμημα σε ζωές από την πανδημία.

Η οικονομία είναι σε βαθιά ύφεση την ώρα που δεν έχουν επουλωθεί τα τραύματα από τη δεκαετία των μνημονίων.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι σε μια πολύ δύσκολη φάση με πραγματικό ενδεχόμενο ακόμη και «θερμού επεισοδίου».

Η Ευρώπη είναι περισσότερο παρά ποτέ αμήχανη και χωρίς κοινή στρατηγική.

Το διεθνές τοπίο διαπερνάται ξανά από μεγάλα ρήγματα και νέες συγκρούσεις.

Όλα αυτά διαμορφώνουν συνθήκη ιδιαίτερα δύσκολη για τη χώρα μας.

Μια χώρα που εξακολουθεί να έχει αρκετές ανοιχτές πληγές, από την ελλιπή στελέχωση και χρηματοδότηση της παιδείας μέχρι την αυταρχική κουλτούρα σε μερίδα των σωμάτων ασφαλείας.

Μια χώρα στην οποία δεν έχουμε μπορέσει ακόμη να μάθουμε να συζητάμε (και να αντιπαρατιθέμεθα) ουσιαστικά και στρατηγικά.

Σε αυτή τη φάση πιστεύω ότι χρειάζεται να υπάρξει ξανά πολιτική συζήτηση.

Και αυτό αφορά και την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση.

Όπως αφορά και την κοινωνία και τα ΜΜΕ.

Δεν μπορεί η πολιτική αντιπαράθεση να εξαντλείται σε επιμέρους ζητήματα είτε χειρισμών, είτε αστοχιών, είτε ζητημάτων πολιτικής εικόνας.

Ούτε μπορεί κάθε κόμμα κυρίως να μιλάει στο δικό του ακροατήριο για να μπορέσει να το εμψυχώσει.

Τα κόμματα πρέπει να μιλάνε στην κοινωνία, να την ακούν αλλά και να συνομιλούν μεταξύ τους.

Να συγκρούονται αλλά και να συνθέτουν.

Να υπερασπίζονται θέσεις αλλά και να συμφωνούν εκεί που πρέπει.

Ιδίως όταν θα ήταν αλαζονεία να υποστηρίξουν ότι κατέχουν όλη την αλήθεια, σε μια εποχή που χρειάζονται νέες ιδέες και όχι παλιές εμμονές.

Για το πώς θα έχουμε οικονομική ανάπτυξη με τέτοια χαρακτηριστικά που δεν θα ξαναβρεθούμε μετά από μερικά χρόνια να μιλάμε πάλι για ανάπτυξη με πήλινα πόδια.

Για το πώς θα βάλουμε επιτέλους τη διάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης στον πυρήνα της οικονομικής πολιτικής.

Για το πώς θα σταματήσει αυτό το κράτος να προσβάλλει σε διάφορες στιγμές όσους έχουν την ατυχία να πρέπει να συνεννοηθούν μεταξύ τους.

Για το πώς θα στηρίξουμε το δημόσιο σύστημα υγείας, που τόσο απαραίτητο φάνηκε τώρα στην πανδημία.

Για το πώς θα έχουμε σχολεία και πανεπιστήμια που να ετοιμάζουν όντως το μέλλον της χώρας.

Γύρω από αυτά τα θέματα χρειαζόμαστε πραγματικά στρατηγικά μανιφέστα από τα κόμματα και επεξεργασμένες προτάσεις.

Δεν χρειαζόμαστε δελτία τύπου και εύκολες ατάκες.

Χρειαζόμαστε συγκρούσεις επιχειρημάτων και όχι «διαρροών».

Δεν χρειαζόμαστε «επικοινωνία», αλλά συζήτηση πραγματική.

Δεν χρειάζεται απαραίτητα να συμφωνήσουμε σε όλα.

Όμως πρέπει να μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Και εάν μια ιδέα είναι καλή, ας εφαρμόζεται, όποιος και εάν την είχε.

Και ας αφήσουμε τα τρολ, όλων των κομματικών αποχρώσεων, στην άκρη.

Headlines