Προβληματισμός για τον ισλαμισμό

Στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στη Γαλλία, η συζήτηση για τον κατακτητικό ισλαμισμό έχει ανάψει. Η ένοια του «κατακτητικού» συνδυάζεται με την προπαγάνδα που ασκούν αυτόφωτοι ιμάμηδες που εχουν κατακλύσει τις συνοικίες σε Γαλλία κυρίως αλλά και σε Γερμανία, Βέλγιο, Σουηδία και Αγγλία, που κατοικούνται πλέον αποκλειστικά από μουσουλμάνους. Τα μηνύματα που κυριαρχούν εκεί είναι αφοσίωσης στον ιερό νόμο (Σαρία), πίστης στην πολιτιστική ανωτερότητα του Ισλάμ και περιφρόνησης των νόμων και κανόνων της ευρωπαϊκής κοινωνίας που ζουν.

Γίνεται συχνά λόγος για «ισλαμιστικές τάσεις απόσχισης». Ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις αρχές του χρόνου από τον γάλλο πολιτικό επιστήμονα Μπερνάρ Ρουζιέ, ο οποίος στο μπεστ-σέλερ «Εδάφη που έχουν κατακτηθεί από τον ισλαμισμό» κάνει λόγο για προπαγάνδα ισλαμιστών ιμάμηδων και γαλλικές συνοικίες υπό τον έλεγχο ισλαμιστών. Ο γάλλος πρόεδρος πασχίζει να ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα. Και συγκρούεται ανοιχτά πλέον με τον ισλαμισμό. Προσπαθεί έτσι να κλείσει σχολές που διδάσκεται το Κοράνι, να επιτρέπει να λειτουργούν μόνο ιμάμηδες σπουδασμένοι στη Γαλλία και να ελέγχει τις όποιες οικονομικές βοήθειες κατευθύνονται σε τζαμιά και ισλαμικά κέντρα με προέλευση από το εξωτερικό (κυρίως από Σαουδικη Αραβία, Τουρκία, Κατάρ και Πακιστάν).

Οι υπόλοιπες δυτικές χώρες είτε αδιαφορούν είτε ελπίζουν πως το πρόβλημα θα λυθεί μόνο του. Ο γάλλος πρόεδρος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Ελπίζοντας πως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα υπάρξει αφύπνιση. Εμείς εδώ είμαστε σε καλύτερη θεωρητικά κατάσταση. Δεν έχουμε ακόμη γειτονιές που να ελέγχονται απόλυτα από τους πιστούς του Αλλάχ. Οι δεύτερης και τρίτης γενιάς μουσουλμάνοι είναι περιορισμένοι. Και οι ανεξέλεγκτοι μουλάδες που διαχέουν μηνύματα μίσους δεν έχουν για την ώρα ξεχωρίσει.

Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες υφίστανται τις συνέπειες της εισροής διαχρονικά πολλών πιστών του Ισλάμ. Αποτελούν πλέον μια σοβαρή πολιτική δύναμη. Σε κάποιες χώρες, λ.χ. Βρετανία, έχουν καταλάβει και σημαντικά δημόσια αξιώματα (Βουλή των Λόρδων, Βουλή των Κοινοτήτων, δημαρχίες κ.ά). Αλλού συνθέτουν μεγάλο πλέον μέρος του εκλογικού σώματος. Ωστε να μην είναι πλέον εύκολο να ληφθούν μέτρα κατά της ισλαμικής προπαγάνδας. Σε άλλες περιπτώσεις, οι μεγάλοι τους αριθμοί και η ενδεχόμενη εκλογική τους δύναμη επηρεάζουν και την εξωτερική πολιτική των χωρών αυτών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γερμανίας και η διστακτικότητά της να εγκρίνει κυρώσεις κατά της Τουρκίας λόγω της αριθμητικής δύναμης των Τούρκων, και άλλων μουσουλμάνων, μεταναστών στο έδαφός της. Στο Βέλγιο επίσης η ισχυρή ισλαμική οργάνωση Sharia4Belgium προπαγανδίζει την αναπόφευκτη μελλοντική κυριαρχία του Ισλάμ λόγω επερχόμενης πληθυσμιακής πλειοψηφίας των πιστών του στη χώρα.

Σοβαρό επίσης ζήτημα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες προκαλεί η στάση της λεγόμενης «προοδευτικής» ιντελιγκέντσιας που επιμένει να παραγνωρίζει και να υποβαθμίζει το πρόβλημα της ισχυροποίησης του ισλαμισμού. Μια περίεργη «ανίερη συμμαχία» ισλαμισμού κι αριστερής διανόησης προκαλεί συζητήσεις και θολώνει την εικόνα. Η άκρα Δεξιά των πιστών του Αλλάχ συμπορεύεται με την Αριστερά, σε πρώτη ανάγνωση στη λογική στήριξης των μεταναστών, και σε δεύτερο στάδιο στην αμφισβήτηση μιας κοινωνίας φτιαγμένης από τον καπιταλισμό. Στην πορεία αυτή η Αριστερά δεν βλέπει την περιφρόνηση αξιών από το Ισλάμ τις οποίες αυτή πάντα υποστηρίζει: την ισότητα ανδρών και γυναικών, την ελεύθερη έκφραση, τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία, αλλά και τα δικαιώματα κοινωνικών μειονοτήτων (λ.χ. θρησκευτικές μειονότητες, ομοφυλόφιλοι κ.λπ.).