Η μία και μοναδική ζωή του καθένα μας

Τέτοια επίδειξη χιούμορ από τον Στέλιο Πέτσα δεν την περίμενα και, ομολογουμένως, με εξέπληξε ευχάριστα! «Η Εκκλησία έχει πραγματικά δείξει υπεύθυνη στάση σε όλο αυτό τον Γολγοθά που ανεβαίνουμε όλοι μας», είπε. Πραγματικά, γι’ αυτό έχουμε χάσει τον λογαριασμό με τους μητροπολίτες που διαμαρτύρονται ή απειλούν. Χαμένη πάει η λεπτή ειρωνεία της αναφοράς στον Γολγοθά. Ποιον Γολγοθά; Αν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εννοεί τα μέτρα και τους περιορισμούς, ο Μεσογαίας Νικολάος τα χαρακτηρίζει όλα αυτά «ασύνετα, εξωφρενικά, αντιλαϊκά, εντελώς ασεβή και απαξιωτικά για τον άνθρωπο και την Εκκλησία», τη δε επιβολή τους «παραλογισμό». Πώς να συνεννοηθείς μαζί του;

Το θέμα προέκυψε, όταν μετά από σχετική καταγγελία, η Αστυνομία επενέβη για να διακόψει λειτουργία με παρουσία περισσότερων των 9 ατόμων σε ναό της περιοχής και να επιβάλει πρόστιμα. «Το πρόστιμο (σ.σ.: γιατί αυτό τον τσούζει…) έπρεπε να επιβληθεί σε αυτόν που έκανε την απαράδεκτη καταγγελία, χωρίς κανένα απολύτως έννομο συμφέρον, χωρίς κανέναν κίνδυνο της δημόσιας υγείας, μόνο από αντιεκκλησιαστική εμπάθεια, την οποία δυστυχώς νομιμοποιεί το κράτος», γράφει ο μητροπολίτης στην ανακοίνωσή του και καταλήγει ότι τέτοιοι «τύποι αποτελούν την απειλή της κοινωνίας και όχι οι απλοί πιστοί, που στρέφονται προς τον Θεό, σαν το έσχατο αποκούμπι τους, μάλιστα μέσα σε τόσο δύσκολες μέρες».

Αρλούμπες, λόγω υπερβολικής σύγχυσης. Η πραγματική απειλή για την κοινωνία είναι εκείνος ο τύπος (για να ακολουθήσω την ορολογία του Μεσογαίας), που είτε απλός πιστός είτε εμφορούμενος από αντιεκκλησιαστική εμπάθεια, είναι εν αγνοία του φορέας του ιού και τον μεταδίδει σε άλλους. Αυτό είναι το ζήτημα: ο ιός και η εξάπλωσή του, όχι η πίστη του φορέα.

Εξάλλου, η πίστη δεν σώζει – από μόνη της τουλάχιστον. Δεν το είπε και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, μετά το τέλος της θεραπείας του; Αν έσωζε η πίστη, ούτε ο Ιερώνυμος ούτε ο Αλβανίας Αναστάσιος θα είχαν λόγο να αναζητήσουν την καλύτερη ιατρική περίθαλψη που διαθέτει η χώρα. Θα είχαν κλειστεί στο μοναστήρι και θα θεραπεύονταν με προσευχή, σουπίτσες, γονυκλισίες και τροπάρια. Για τον Μεσογαίας και τον κάθε Μεσογαίας, θα υπάρχει πάντα ΜΕΘ στον Ευαγγελισμό. Για τον απλό πιστό, τον οποίο υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, όμως, όχι. Ας προσπαθήσει λίγο και θα το καταλάβει. Αστροφυσικός ήταν, στο κάτω κάτω, δεν θα του είναι δύσκολο…

Ξαναδιάβαζα χθες τα άρθρα που έγραφε ο Τζορτζ Οργουελ στη στήλη που διατηρούσε στην εφημερίδα  «Tribune», τη δεκαετία του 1940, τα περισσότερα των οποίων διατηρούν τη φρεσκάδα και την επικαιρότητά τους. Ξεχώρισα ιδιαίτερα όμως τη στήλη της 3ης Μαρτίου 1944, στην οποία ο Οργουελ καταπιάνεται με την έκλειψη της πίστης στη μετά θάνατον ζωή. «Δεν υπάρχει αμφιβολία», γράφει, «ότι η σύγχρονη λατρεία της δύναμης είναι συνδεδεμένη με το αίσθημα του σύγχρονου ανθρώπου ότι η ζωή εδώ και τώρα είναι η μόνη ζωή που υπάρχει. Αν ο θάνατος τελειώνει τα πάντα, είναι πολύ σκληρότερο να δεχθείς ότι μπορεί να έχεις το δίκιο με το μέρος σου ακόμη και όταν ηττάσαι».

Υποψιάζομαι ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με τον συγκεκριμένο μητροπολίτη. Του είναι δύσκολο να πιστέψει στο δίκιο του, όταν η πίστη του ηττάται από τον κορωνοϊό, που απειλεί τη μία και μόνη ζωή που υπάρχει για τον καθένα μας. Εξού και η οργή που ξεχειλίζει από το κείμενό του…

ΥΓ. Στη γειτονιά μου, κάθε φορά που βγαίνω βόλτα, περνώ έξω από ένα σπίτι, στην είσοδο του οποίου σταματώ πάντα για να διαβάσω την επιγραφή στην πόρτα και να μου φτιάξει το κέφι. «Υπάρχει ζωή μετά θάνατον;», γράφει επάνω και από κάτω δίνει την απάντηση: «Πήδα αυτό τον τοίχο και θα μάθεις». Ανάμεσα σε ερώτηση και απάντηση,  εικονίζεται η μορφή ενός σκύλου. Το ωραίο είναι ότι, όπως κατάλαβα μετά από κάμποσο καιρό, στο συγκεκριμένο σπίτι δεν υπάρχει σκύλος. Και γιατί να υπάρχει; Μήπως υπάρχει ζωή μετά θάνατον;