Ξανά το σήμερα κι η σπάθη του αμετάθετου

Ξανά η άβυσσος του νου.

Δεν έχει εντέλει τίποτα

Πραγματικά δικό της

Μια μικρή στιγμή;

Κάτι δανείζεται απ’ το πριν

Κάτι απ’ το αύριο

Το ξεπληρώνει

Με το υστέρημα του άλλου.

Αέρινη

Κι όμως πατάει στο στήθος σου ατσάλι –

Έτσι ακριβώς

Όπως το σύμπαν περισφίγγει:

Ατσάλινο.

Γεμάτο τρύπες από θάλασσες κενού

Τοπία του τίποτα

Να πλέουν μέσα νησάκια νετρονίων

Και γαλαξίες. Ευφάνταστη

Φενάκη του ορατού

Στη φτερωτή

Μπαγκέτα ενός ιλίγγου.

Που ηλεκτρισμένη

Μεταμφιέζεται το μηδέν

Το πουθενά

Και το ποτέ.

Σε κόσμο.

(Τοπία του Τίποτα, 2013)

Γεννημένος το 1953, ο Αντώνης Φωστιέρης πρωτοεμφανίστηκε στον κόσμο των γραμμάτων το 1971, ακολουθώντας ευθύς εξαρχής μια σαφή και συνεπή ποιητική γραμμή, όπου η έντονη εσωτερικότητα και η φιλοσοφική ενατένιση συμπλέκονται ιδιότυπα με την ποιητική λάμψη και την εκφραστική διαύγεια.

Ο εξ Αμοργού καταγόμενος Φωστιέρης, εξέχουσα προσωπικότητα της ποιητικής γενιάς του ’70, έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, καθώς και με το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη από την Ακαδημία Αθηνών.

Ποιητικά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει από εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού.

*Οι φωτογραφίες της Αμοργού που περιλαμβάνονται στο παρόν άρθρο ανήκουν στο σύνολό τους στη φιλτάτη Ελίνα Τερζάκη.

Headlines