Ο ουρανός με τ’ άστρα (του) αποτελούσε πάντοτε μιαν ανεξίτηλη πηγή μυστηρίου για τον άνθρωπο. Κάποιες φορές του έδινε τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσει πόσο μικρός και αδύναμος είναι, ενώ κάποιες άλλες αντιπροσώπευε την πρόκληση που τον ωθούσε να ξεπεράσει τα γνωστά, ως τότε, όριά του. Ακόμη κι όταν ο άνθρωπος άρχισε να υπερνικά τους πάσης φύσεως ανορθολογισμούς και να τον εξερευνά, πότε με μικρά και σχετικά σίγουρα βήματα και πότε με άλματα προς το κενό και το άγνωστο, αυτό δεν άλλαξε. Δεν θα μπορούσε, φυσικά, να αλλάξει, μιας και κάθε πρόοδος, ακόμη και η πιο «ασήμαντη», αποκάλυπτε νέους κόσμους και γεννούσε ακόμη πιο περίπλοκα ερωτήματα, που ενδεχομένως δεν πρόκειται ποτέ να απαντηθούν.

Ισως, όμως, να μη χρειάζεται καν να απαντηθούν για να προστεθούν νέες σελίδες στο συναρπαστικό βιβλίο της αναμέτρησης του ανθρώπου με την ιστορία του, το πεπρωμένο του και τον πεπερασμένο κόσμο στον οποίο γεννήθηκε. Σελίδες όπως αυτή την οποία επιχειρεί να γράψει η NASA, με τον κωδικό «Αρτεμις ΙΙΙ», και φιλοδοξεί να τελειώσει μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια. Κοσμώντας την, παράλληλα, με τη φωτογραφία των δύο πρώτων ανθρώπων οι οποίοι όχι απλώς θα προσσεληνωθούν μετά από μισό και πλέον αιώνα, αλλά θα παραμείνουν εκεί για όσο περισσότερο μπορούν, βάζοντας τα θεμέλια για την πρώτη ανθρώπινη αποικία.

Οι εξελίξεις επιταχύνονται και το εγχείρημα περνά στην επόμενη φάση του. Ανθρωποι, μηχανές και αλγόριθμοι ετοιμάζονται πυρετωδώς για τον μεγάλο «τελικό». Για τη διαδικασία, δηλαδή, η οποία θα οδηγήσει στον έναν άνδρα και τη μία γυναίκα που θα έχουν την τύχη να γράψουν το όνομά τους με ανεξίτηλα γράμματα σε αυτή τη σελίδα. Κυρίως δε η γυναίκα, την οποία θα συνοδεύει και μια δεύτερη πρωτιά, μιας και δεν έχει υπάρξει άλλη που να έχει πατήσει μέχρι σήμερα το πόδι της στη Σελήνη. Οι δυο τους θα αποτελέσουν, κατά κάποιον τρόπο, τον Αδάμ και την Εύα της εποχής μας – αν και με τρεις τουλάχιστον σημαντικές διαφορές: Δεν θα είναι αναγκαστικά ζευγάρι στη ζωή, η γυνή δεν θα φοβείται τον άνδρα και, το κυριότερο από όλα, δεν θα αποτελούν δημιουργήματα ενός άγνωστου και άπιαστου θεού, αλλά της ίδιας της επιστήμης.

Η αμερικανική αεροδιαστημική εταιρεία ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα τα ονόματα των 18 που συμμετέχουν στην τελική φάση. Πρόκειται για εννιά άνδρες και ισάριθμες γυναίκες, όλοι και όλες επαγγελματίες αστροναύτες. Η γκάμα των ηλικιών είναι σχετικά μεγάλη, καθώς δύο μέλη της ομάδας (διαφορετικού φύλου) είναι 54 ετών, ενώ οι νεότεροι μετρούν μόλις 32 χρόνια ζωής. Επίσης, ενώ ένα μέρος της ομάδας – ακριβώς οι μισοί, για την ακρίβεια – διαθέτει σχετική εμπειρία, καθώς έχει βρεθεί τουλάχιστον μία φορά στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, άλλοι είναι πρωτάρηδες, με τους οκτώ μάλιστα να ανήκουν στην τελευταία φουρνιά αποφοίτων της NASA, που πήραν τα πτυχία τους το 2017.

«Αμερικανοί, σας παρουσιάζω σήμερα τους μελλοντικούς ήρωες, οι οποίοι θα μας μεταφέρουν πίσω στο φεγγάρι και πιο πέρα από αυτό» ήταν τα λόγια του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Μάικ Πενς, κατά την παρουσίαση των 18 ονομάτων στη Φλόριντα. Στην τελετή όπου, αρχικά, ο προγραμματισμός προέβλεπε να παραβρεθεί ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είχε θέσει ως στόχο η αποστολή να πραγματοποιηθεί εντός του 2024, κλείνοντας έτσι με πανηγυρικό τρόπο τη δεύτερη θητεία την οποία ήλπιζε (ματαίως, όπως αποδείχθηκε) να διασφαλίσει στον Λευκό Οίκο.

Αν κέρδιζε…

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πως ακόμη και στην περίπτωση που ο Τραμπ κέρδιζε τις εκλογές, θα παρέμενε αμφίβολο κατά πόσο θα μπορούσε να εκτοξευθεί το 2024 ο πύραυλος που θα μετέφερε τους δύο αστροναύτες μαζί με την… οικοσκευή τους. Κι αυτό διότι η NASA εμφανίζεται ιδιαιτέρως επιφυλακτική και αποφεύγει να δεσμευτεί για οτιδήποτε, ενώ διαμηνύει πως είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν καθυστερήσεις – ειδικά μετά το φιάσκο της απόπειρας του «Μίστερ Τέσλα», Ελον Μασκ, να στείλει το Space X στον πλανήτη Αρη.

Η τελευταία επανδρωμένη πτήση στην επιφάνειά της έγινε το 1969

Ούτως ή άλλως, σήμερα γνωρίζουμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως τα σχέδια συχνά δεν εξελίσσονται όπως φαντάστηκαν οι εμπνευστές τους. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι η παγκόσμια συγκίνηση την οποία προκάλεσε η πρώτη φορά που άνθρωπος πάτησε το πόδι του στον πιο κοντινό πλανήτη της Γης δεν είχε τη συνέχεια που ενδεχομένως θα περίμενε κανείς. Ακόμη και ο αδυσώπητος ανταγωνισμός των δύο τότε υπερδυνάμεων, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ενωσης, φάνηκε να εκτονώνεται σχετικά γρήγορα σε αυτό το μέτωπο, ειδικά από τη στιγμή που τα πρωτοσέλιδα με τους πηχυαίους τίτλους είχαν γραφεί.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, το γεγονός ότι δεν πέρασαν παρά 40 μήνες από τη στιγμή που ο Αμερικανός Νιλ Αρμστρονγκ πάτησε το πόδι του στη Σελήνη, στις 20 Ιουλίου 1969, μέχρι εκείνη που πραγματοποιήθηκε η τελευταία επανδρωμένη αποστολή στην επιφάνειά της, με τον Ευγένιο Σέρναν. Η διαφορά φάνηκε ακόμη και στις δηλώσεις που έκαναν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές. «Αυτό είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο και ένα γιγαντιαίο άλμα για την ανθρωπότητα» ήταν τα εκστασιασμένα λόγια του Αρμστρονγκ – «κάναμε απλώς μια δουλειά» είχε πει απλά και μάλλον τυπικά ο Σέρναν.

Θα επαναληφθεί, άραγε, κάτι ανάλογο και με την υπόθεση του εποικισμού της Σελήνης; Ουδείς γνωρίζει. Σίγουρα, πάντως, όταν έρθει η στιγμή για να πατηθεί το κουμπί, θα υπάρξουν εκατομμύρια στον πλανήτη που θα αναρωτηθούν: Μα, αλήθεια, αυτό είναι που έλειπε από τις ζωές μας για να γίνουν καλύτερες ή, έστω, λίγο πιο ανθρώπινες;

Headlines