Σε πλήρη αντίθεση με την Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες προχώρησαν τελικά σε αυτό που είχαν από καιρό εξαγγείλει: στις κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Που δεν αφορούν στις προκλήσεις κατά της Ελλάδας, αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο ζήτημα: στην αγορά των ρωσικών πυραύλων S-400. Κάτι που ουσιαστικά μονοδρομεί τη διαδικασία αποκοπής της Τουρκίας από τη Δύση. Την αλλαγή στρατοπέδου της Αγκυρας που, πλέον, σχεδόν δεν έχει επιστροφή. Και που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, έστω και έμμεσα, η πραγματική σημασία της για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερη ακόμα και από το αν επιβάλλονταν κυρώσεις για τις προκλήσεις της Αγκυρας στο Αιγαίο. Επειδή η Τουρκία περνάει πια με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο απέναντι από τη Δύση. Ομως το διπλό παιχνίδι της τελειώνει εδώ. Τώρα ή θα κάνει πίσω, ή θα παγιώσει τη νέα πραγματικότητα που όμοιά της δεν υπήρξε από τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και που δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή.

Αν υποθετικά οι ΗΠΑ είχαν επιβάλλει κυρώσεις λόγω των προκλήσεων εις βάρος της Ελλάδας, θα ήταν κάτι εντελώς συγκυριακό. Που πολύ δύσκολα θα συνέβαινε μα πολύ εύκολα θα ανατρεπόταν. Το να προχωρούν για τους ρωσικούς πυραύλους είναι κάτι δομικό. Κάτι που δεν ξεπερνιέται. Και το κυριότερο, κάτι που όχι απλώς αποσυσχετίζει τις ΗΠΑ από την Τουρκία, αλλά που φέρνει τις δύο χώρες σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ακριβώς γι’ αυτό είναι και τόσο σημαντικό για την Ελλάδα. Επειδή στο περιβάλλον της Ανατολικής Μεσογείου, που θυμίζει συγκοινωνούντα δοχεία, είναι απόλυτα απαραίτητο να υπάρξει μία εξισορρόπηση του χαμένου χώρου που παίρνουν μαζί τους οι Τούρκοι εγκαταλείποντας τη Δύση. Το κενό αυτό πρέπει να γεμίσει και μάλιστα πιεστικά. Αλλωστε αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει ήδη εδώ και πολύ καιρό. Και τα αμερικανικά μέτρα εις βάρος της Τουρκίας δεν είναι τίποτα άλλο από το πιο ηχηρό, μέχρι σήμερα, σκέλος της. Πολύ σημαντικότερο είναι ότι οι Αμερικανοί έχουν περίπου αδειάσει τη βάση του Ιντσιρλίκ, ενώ, αντίστροφα, ενισχύουν όσο ποτέ την παρουσία τους στη βάση της Σούδας και όχι μόνον σε αυτή επί ελληνικού εδάφους.

Το σχίσμα ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Αγκυρα βαθαίνει και διευρύνεται. Και εξηγεί ως ένα βαθμό και την πολιτική του Βερολίνου έναντι της Τουρκίας. Οι Γερμανοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Αμερικανοί είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν, καθώς γι’ αυτούς οι S-400 είναι ζήτημα κεφαλαιώδες: συνδέονται με την ασφάλεια πληροφοριών του ΝΑΤΟ αλλά και συνολικά με την ασφάλεια της Συμμαχίας, όπως και με τη στρατηγική ενίσχυση της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Και θέλουν και εκείνοι ένα κομμάτι από τη ζώνη επιρροής που τώρα μεταβάλλεται. Οι ρωσικοί πύραυλοι αλλάζουν τα δεδομένα πολύ πιο πέρα από όσο η Τουρκία θέλει να δείχνει ότι πιστεύει. Και φυσικά δεν αποτελούν διμερές ζήτημα της σχέσης τους με τη Μόσχα, όπως θέλει να το εμφανίζει. Απασχολούν σειρά χωρών, όπως λ.χ. το Ισραήλ, για το οποίο οι πύραυλοι επίσης δεν μπορούν να γίνουν ανεκτοί, ειδικά αν τελικά τοποθετηθούν στη νοτιοανατολική Τουρκία.

Οι S-400 συμβάλλουν ουσιωδώς στην αναδιάταξη μιας κρίσιμης περιοχής του κόσμου. Αλλά όχι με τον τρόπο που ονειρεύεται η Αγκυρα. Φέρνουν συνθήκες αποσταθεροποίησης, από την οποία ο μεγάλος κερδισμένος είναι ασφαλώς η Ρωσία και όχι η Τουρκία, όπως φαντάζεται ο Ερντογάν. Που επενδύει τα πάντα σε μία στρατηγική σχέση στον αντίποδα του δυτικού κόσμου. Και ευτυχώς που το κάνει. Γιατί έτσι, χωρίς να το αντιλαμβάνεται και ασφαλώς χωρίς να το θέλει, θωρακίζει μόνος του τόσο τα σύνορα όσο και τον στρατηγικό ρόλο της Ελλάδας.

Headlines