Η παρεξήγηση

Eίναι υπερβολή να επικρίνεται ο Πρωθυπουργός για την επιλογή της λέξης «Ελευθερία» προκειμένου να περιγράψει την επιχείρηση εμβολιασμού του πληθυσμού. Με τη λογική αυτή, θα έπρεπε να έχει ζητηθεί η παραίτηση του Μπόρις Τζόνσον επειδή η αντίστοιχη λέξη στη Βρετανία ήταν «Πανάκεια». Αν μπορεί να καταλογιστεί κάτι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι η έλλειψη ευρηματικότητας. Κατά τα άλλα, ποιος πιστεύει πραγματικά ότι με το που θα εμβολιαστεί ο πρώτος Ελληνας μπορούμε όλοι οι υπόλοιποι να πετάξουμε τις μάσκες μας και να τρέξουμε στις ταβέρνες να αναπληρώσουμε το κενό που μας άφησαν οι δύο καραντίνες;

Δεν είναι καθόλου υπερβολή, αντιθέτως, να κατηγορείται ο Πρωθυπουργός για τον τρόπο που μίλησε στον Νίκο Φίλη. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι συνάδελφοί του διαμαρτυρήθηκαν γιατί ο πρόεδρος της κυβέρνησης απέφυγε, ύστερα από στιγμιαίο δισταγμό, να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «Βόρεια Μακεδονία», αρκούμενος να μιλήσει για τον «βόρειο γείτονά μας». Κι εκείνος έκανε παρατήρηση στον Φίλη επειδή δεν φορούσε μάσκα, προσθέτοντας με εμφανή ειρωνεία ότι ανησυχεί για κείνον επειδή είναι ευπαθής. Του ξέφυγε; Ισως. Του άρεσε όμως. Εξού και το επανέλαβε.

Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση. Πολλοί θεωρούν ότι όποιος ενοχλείται από ένα τέτοιο σχόλιο είναι «πολιτικά ευπρεπής», ένας κολλημένος δηλαδή που λέει «αφροαμερικανός» αντί για «μαύρος» και «άτομο με ειδικές ανάγκες» αντί για «ανάπηρος», ένας άνθρωπος με λίγα λόγια που δίνει έμφαση στους τύπους αγνοώντας την ουσία. Λάθος. Δεν μιλάμε εδώ για πολιτική απρέπεια, αλλά για απρέπεια σκέτη. Και το ζήτημα δεν είναι ότι ο Πρωθυπουργός έστειλε λάθος μήνυμα σε εκατομμύρια ευπαθείς, όπως είπε ο Φίλης σε μια προσπάθεια να ιδεολογικοποιήσει το επεισόδιο, αλλά ότι προσέβαλε πρώτα απ’ όλα τον άνθρωπο που είχε απέναντί του.

Και αυτό δεν ταιριάζει σε έναν πολιτικό με την ευγένεια και την ηπιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Που, επιπλέον, δεν διστάζει να παραδέχεται τα λάθη του, όπως έκανε με τη φωτογράφισή του χωρίς μάσκα στην Πάρνηθα. Θα περίμενε λοιπόν κανείς να προβεί εκείνος σε δήλωση με την οποία θα απέδιδε σε εκνευρισμό το ολίσθημά του, και όχι να μαθαίνει η κοινή γνώμη από τον βουλευτή τι του είπε ο Πρωθυπουργός πίσω από τις κλειστές πόρτες του γραφείου του. Η έκφραση λύπης για μια κακή στιγμή δεν αποτελεί ένδειξη αδυναμίας, αλλά ευαισθησίας.

Μήπως ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα; Μήπως παραδίνουμε σημασία σε ασήμαντες αντεγκλήσεις, τη στιγμή που κάθε μέρα θρηνούμε νεκρούς από τον κορωνοϊό; Οχι. Ακριβώς επειδή το κλίμα είναι κακό, και η ένταση στα ύψη, θα πρέπει πρώτοι οι πολιτικοί να δίνουν μαθήματα ήθους. Και τη μεγαλύτερη ευθύνη εδώ την έχει πάντα η κυβέρνηση.

Εδώ γλιτώσαμε τη σκηνή με τον Λοβέρδο να σπάει τη μύτη του Τσίπρα μέσα στην αίθουσα της Βουλής! Δεν δικαιούμαστε λοιπόν να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες;