«Σπίτι με το MEGA»: «Η ψυχή μας δεν γερνάει» λέει ο Γιώργος Μαζωνάκης

Είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους λαϊκούς ερμηνευτές. Στις τρεις δεκαετίες που υπηρετεί τη μουσική, έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και με τη σπάνια φωνή του έχει ερμηνεύσει στίχους που αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό. Οσο για τις εμφανίσεις του; Φροντίζει πάντα να προσφέρει δυνατές εμπειρίες σαν κι αυτές που θα χαρίσει αύριο μέσα από τη συχνότητα του Mega. Το «Σπίτι με το Mega» αποχαιρετάει το 2020 μ’ έναν ξεχωριστό καλεσμένο. Ο Γιώργος Μαζωνάκης έρχεται αύριο στις 21.00 και με το ξεχωριστό πάθος του ετοιμάζεται να συναρπάσει τους τηλεθεατές. Μαζί του, φέρνει μελωδίες και τραγούδια αξεπέραστα στον χρόνο. Από το «Ανήκω σε μένα», το «Παιδί της νύχτας» μέχρι το «Θέλω να γυρίσω στα παλιά» αλλά και το «Τόσα βράδια». Στο πλαίσιο της μουσικής εκπομπής του Mega, κάνει μια κατάθεση ψυχής ξεκινώντας ένα οδοιπορικό στην πόλη του, τον Πειραιά. Από τη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά τραγουδάει τις ρίζες του παρέα με τον Μιχάλη Stavento και υποκλίνεται στις ευαίσθητες χορδές του μπουζουκιού. Για όλα αυτά, μιλάει στα «ΝΕΑ».

Στο «Σπίτι με το Mega», ο Γιώργος Μαζωνάκης και οι καλεσμένοι του με τι διαθέσεις έρχονται; Δεν συνηθίζετε τις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Σ’ αυτή την τηλεοπτική συναυλία όμως τι βρήκατε που να σας ενδιαφέρει;

Θα πρέπει, κατ’ αρχάς, να σας πω ότι ήταν συνειδητή μου απόφαση να μην εμφανιστώ και να μην τραγουδήσω όλο αυτό το διάστημα, παρά μόνο αν ήταν κάτι το ξεχωριστό. Το «Σπίτι με το Mega» είναι μια εκπομπή που αντιμετωπίζει με επαγγελματισμό και σεβασμό τη μουσική, τους δημιουργούς, τους καλλιτέχνες. Ετσι και αποδέχτηκα την πρόσκληση για το Grand Finale της εκπομπής και ως τίτλο έθεσα τη φράση μου «Οσα χρόνια περπατάω, άλλα τόσα τραγουδάω», που τη θεωρώ ορόσημο, σημείο αναφοράς για μένα. Με εορταστική, λοιπόν, διάθεση, από τη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, αύριο βράδυ θα ξανανταμώσουμε, σχεδόν έναν χρόνο μετά και θα ενώσουμε τη φωνή μας με το «μέσα» μας. Είμαι ευλογημένος, γιατί σ’ αυτά τα 30 χρόνια και βάλε, έχω τραγούδια για τα οποία είμαι περήφανος. Περήφανος για τη μουσική και τον λόγο τους και τις υπογραφές μου, δηλαδή τους δημιουργούς που έχω συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια. Πέρα, όμως, από τα τραγούδια μου, θα τραγουδήσουμε και θα χορέψουμε την «Κρητική Λαλιά». Επίσης, με τον καλό μου φίλο και συνεργάτη Μιχάλη Stavento θα εξηγήσουμε τι σημαίνει «αγαπώ» με τον δικό μας τρόπο. Τέλος, θα υποκλιθούμε στις Ευαίσθητες Χορδές του μπουζουκιού μαζί με δεκάδες μπουζούκια – μαθητές του «χρυσοδάκτυλου» του μπουζουκιού, του Θανάση Πολυκανδριώτη.

Για τις ανάγκες της εκπομπής «επιστρέψατε στα παλιά». Πώς ήταν αυτή η επιστροφή στις ρίζες σας; Τι συναισθήματα σας ξύπνησε;

Οντως, για τις ανάγκες της εκπομπής, «επέστρεψα στα παλιά». Κάναμε γυρίσματα σε διάφορα σημεία που επέλεξα ο ίδιος και που όλα συνδέονται με βιώματα παιδικά. Κατά τη διάρκεια όλου αυτού του οδοιπορικού στον Πειραιά, στο σχολείο μου, στη γειτονιά μου, σε μέρη όπου μεγάλωσα, ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα και για ακόμα μια φορά στη ζωή μου επιβεβαιώθηκε η πεποίθησή μου ότι η ψυχή μας δεν γερνάει. Στην ουσία μεγαλώνουμε, που για μένα «μεγαλώνω» σημαίνει μεγαλώνουν τα όριά μου. Αλλά πάντα είμαι ο Γιώργος Μαζωνάκης, της Κλειούς και του Εμμανουήλ, από τη Νίκαια του Πειραιά και με καταγωγή από τη Σητεία Κρήτης. Ο,τι είμαι είναι ένα όριο που το ξεπέρασα, δεν το παραβίασα. Απλώς το ξεπέρασα. Ωρίμασα.

Στην εκπομπή ενώνετε τις δύο «πατρίδες» σας, τον Πειραιά και την Κρήτη. Βλέπετε κοινά στοιχεία σε αυτές τις καταγωγές;

Η θάλασσα, το λιμάνι, οι άνθρωποι… που «η ψυχή τους το λέει», ενώνουν τις «καταγωγές» μου. Στη Νίκαια, στον Πειραιά μεγάλωσα. Εκεί ξεκίνησαν όλα, πήγαινα σε δύο σχολεία ταυτόχρονα, ένα το κανονικό κι ένα το «Μουσικό Ρετιρέ», το πρώτο νυχτερινό κέντρο όπου άρχισα να τραγουδάω. Μαθητής και στα δύο. Με το πρώτο χαρτζιλίκι που έβγαλα ως τραγουδιστής, σε ηλικία 16 χρόνων, πήρα τη φωτογραφική μηχανή της μητέρας μου και πήγα μόνος μου να ανακαλύψω ποια είναι η Κρήτη, το νησί του πατέρα μου. Τώρα πια η Κρήτη είναι ο τόπος μου, το ησυχαστήριό μου, ο θεραπότοπός μου.

Οπως είπατε «όσα χρόνια περπατάω, άλλα τόσα τραγουδάω». Τι είναι το τραγούδι και η μουσική για εσάς;

Είναι αποστολή ζωής! Το είδα από νωρίς. Είδα πού θέλω να πάω και πού δεν θέλω. Το είχα από μικρός αυτό, να κοιτάω το παρόν και να βλέπω το μέλλον. Αυτό με έχει σώσει. Λένε ότι δεν μπορούν να με κατατάξουν στην τάδε κατηγορία ή στην άλλη. Ενώ, εγώ προσπαθώ να με ταιριάξω στο μέλλον, όχι σε όσα βλέπουν οι άλλοι στο τώρα. Κάνοντας έναν απολογισμό, θα σου έλεγα ότι είμαι μοναχός σε αυτή την τέχνη. Εχω μονάσει στο τραγούδι, γιατί πολύ απλά με αυτόν τον τρόπο εκφράζομαι κι επικοινωνώ. Αυτός είμαι!

Πρόσφατα ξεκινήσατε μια πρωτοβουλία για τη διάσωση της δύναμης του μπουζουκιού. Τι σας συγκινεί στο συγκεκριμένο όργανο που θέλετε να το προβάλετε;

Από 15 χρονών που θυμάμαι τον εαυτό μου να τραγουδώ, το μπουζούκι ήταν πάντα δίπλα μου. Οταν, περίπου έναν χρόνο πριν, ηχογραφούσα το «Ωρες Μικρές», ακούγοντας την εισαγωγή του μπουζουκιού, γεννήθηκε στο μυαλό μου η πρωτοβουλία «Μπουζούκι. Οι Ευαίσθητες Χορδές». Σκέφτηκα πώς είναι δυνατόν το μπουζούκι να αντιμετωπίζεται στις μέρες μας, ως νοσταλγία, ως παρελθόν, ως μουσειακό είδος; Φυσικά και δεν γίνεται να αντιμετωπίζεται έτσι, διότι το μπουζούκι είναι παγκόσμιο, διαχρονικό, είναι ο πόνος, η χαρά, ο έρωτας, η απώλεια, ο θρίαμβος. Είμαι ευγνώμων, γιατί με τη συμβολή σημαντικών δημιουργών, συνθετών, ερμηνευτών, «χρυσοδάκτυλων» του μπουζουκιού, αλλά και του κόσμου ανοίξαμε τη συζήτηση για το μπουζούκι, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Η ανταπόκριση από την Ελλάδα, αλλά και από πολλές άλλες χώρες είναι πρωτοφανής, τεράστια, συγκινητική. Η πρωτοβουλία αυτή είναι για μένα μια νέα ευθύνη και αποστολή ζωής και θα συνεχίσω να δουλεύω με όραμα να επιστρέψει το μπουζούκι στο άρμα του.

Στις εμφανίσεις σας είστε αρκετά εκκεντρικός. Σας αρέσει η πρόκληση;

Η λέξη «πρόκληση» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου. Δεν θεωρώ πως είμαι εκκεντρικός. Βέβαια, δεν ακολουθώ και την πεπατημένη και… δεν ακολουθώ γενικά (γέλια). Ως άνθρωπος και καλλιτέχνης εξελίσσομαι, προχωράω σύμφωνα με τη δική μου αισθητική. Η αισθητική σημαίνει κάτι βαθύτερο από το αντικείμενο που την εκφράζει. Ετσι είναι με ό,τι έχει αισθητική διάσταση. Δεν έχει σημασία τι χρώμα έχει το κάθε ρούχο, αν είναι φόρεμα ή αν είναι κοστούμι, ποιο σκηνικό σηκώνει τα φώτα καλύτερα, τι φύλο έχει η κάθε σχέση – τίποτα από όλα αυτά δεν καθορίζει τι θα σε αγγίξει. Για τον κάθε άνθρωπο, κάθε στιγμή, η ομορφιά είναι οτιδήποτε τού λέει κάτι ουσιαστικό για τον εαυτό του. Το ίδιο συμβαίνει και με μένα. Ο καθένας κάνει σε μένα τη δική του «προβολή», βλέπει αυτό που θέλει να δει. Δεν «ντύνομαι» για να μεταμορφωθώ σε ερμηνευτή ή κάτι άλλο. Είμαι ο εαυτός μου! Αυτός είμαι! Είμαι ο Μαζώ!

Ενα «παιδί της νύχτας» όπως εσείς που έχει μάθει να ζει κάτω από τους προβολείς της πίστας, τώρα που τα κέντρα έχουν βάλει λουκέτο, πώς είναι;

Είμαι παιδί της νύχτας, αλλά και πιστός του φωτός. Η νύχτα δεν πέρασε από πάνω μου και δεν επηρέασε την αγάπη μου για το φως του ήλιου. Είμαι άνθρωπος του φωτός και το απολαμβάνω σε όλο του το μεγαλείο. Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός, η μουσική, το θέατρο, έχουν έρθει αντιμέτωπα με τη μεγαλύτερη κρίση από ποτέ, τόσο σε ένταση όσο και σε διάρκεια. Οπως και πολλοί άλλοι συνάνθρωποί μας από πολλούς, διαφορετικούς επαγγελματικούς χώρους. Είναι καθοριστικό σε κάθε κρίση να επικεντρωνόμαστε στο «φως» και όχι στο σκοτάδι, να επιδιώκουμε το «άνοιγμα» και όχι το «κλείσιμο». Ας είμαστε, λοιπόν, κοντά όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας στους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Να μην το βάζουμε κάτω και να παραμένουμε άνθρωποι και ανθρώπινοι!

Την περίοδο αυτή, τι είναι για εσάς η «φωτιά σας»;

Ο,τι είναι πάντα! Ο διαρκής αγώνας με μένα τον ίδιο.