Ασυλία

Από τις βασικές αρχές της δημοκρατίας μας είναι το κράτος δικαίου και η ισότητα των πολιτών απέναντι στον νόμο.

Υποθέτω ότι στη χώρα μας δεν λειτουργεί κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς «Φαρ Σφακιά», ούτε εξαιρείται κάποιος από αυτές τις αρχές.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε έναν βουλευτή, ο οποίος αντιδικεί με έναν πολίτη. Δεν εξετάζω ποιος είναι ο ένας ή ο άλλος. Ούτε με αφορά ποιος έχει δίκιο.

Αλλά πώς θα βρούμε ποιος έχει δίκιο;

Θα κάνουμε ό,τι κάνουν όλοι οι πολίτες όλων των δημοκρατιών του πλανήτη. Θα προσφύγουμε σε ένα δικαστήριο.

Οταν όμως η Βουλή έρχεται και δια της ασυλίας του βουλευτή παρεμποδίζει αυτήν τη διαδικασία, αφαιρεί από έναν πολίτη τη δυνατότητα άσκησης των συνταγματικών δικαιωμάτων του.

Τότε η ισότητα απέναντι στον νόμο καταργείται. Αρα, καταργείται η δημοκρατία.

Καταλαβαίνω φυσικά την αντίδραση του Πολάκη όταν η Βουλή δεν του παρέχει την ασφάλεια του ακαταδίωκτου που επιδιώκει και διεκδικεί.

Ακόμη κι οι παλικαρισμοί άλλωστε είναι στα όρια του αστείου: τα παλικάρια δεν επικαλούνται ασυλίες για να γλιτώσουν.

Δεν καταλαβαίνω όμως πώς ένα δημοκρατικό κόμμα και προβεβλημένα πολιτικά στελέχη, όπως ο πρώην πρόεδρος της Βουλής ή ο γραμματέας του κόμματος, μπορούν με κραυγαλέα επιχειρήματα να υπερασπιστούν αυτήν τη διεκδίκηση.

Τι υπερασπίζονται; Το ακαταδίωκτο; Τη φυγοδικία; Την ανισότιμη μεταχείριση; Αυτό κι αν είναι «ζόφος» που έλεγε χθες η «Αυγή».

Διότι αν δεν λύνουμε τις διαφορές μας στα δικαστήρια μέσω της Δικαιοσύνης, η μόνη μέθοδος που μένει διαθέσιμη στον πολίτη είναι εκείνη που είχε σκεφτεί ο Λοβέρδος όταν τον κυνηγούσε ο Τσίπρας. Να πάει να τον πλακώσει.

Φυσικά και ευτυχώς, δεν το έκανε.

Οταν όμως η Βουλή στερεί από τους πολίτες το δικαίωμα να φέρουν τις διαφορές τους ενώπιον του φυσικού δικαστή, τότε δεν τους αφήνει άλλη επιλογή.

Θα πρέπει να πλακωνόμαστε στις μπουνιές. Προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου.

Διαφορετική είναι η περίπτωση της βουλευτίνας Αδαμοπούλου (ΜΕΡΑ25) που μηνύθηκε από κάποια Ενωση Αστυνομικών Βορείου Ελλάδας.

Αν κάποιος έχει την άποψη ότι οι αστυνομικοί, οι πολιτικοί ή οι δημοσιογράφοι κάνουν άθλια τη δουλειά τους, δεν σημαίνει ότι κάθε μη κατονομαζόμενος αστυνομικός, πολιτικός, δημοσιογράφος ή κάποια συλλογικότητα που τους εκπροσωπεί έχει δικαίωμα να τον μηνύσει εξ ονόματος όλων.

Αν ήταν έτσι, ο Ραγκούσης θα κινδύνευε με ισόβια.

Αυτά λοιπόν είναι αστειότητες. Θα πρέπει κάποτε να αποδεχτούμε ότι η βλακεία δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα.

Ενδεχομένως διακωμωδείται ή χλευάζεται. Αλλά δεν μηνύεται, ούτε διώκεται.