Η φτώχεια που σκοτώνει και η ώρα της αλληλεγγύης

Το έχουν πει αρκετές φορές όσοι ασχολούνται συστηματικά με την κοινωνική διάσταση των ζητημάτων που αφορούν τη δημόσια υγεία: η φτώχεια και η ανισότητα σκοτώνουν.

Το έχουμε δει σε πολλές περιοχές του κόσμου, το ζούμε και στη δική μας χώρα τώρα.

Άνθρωποι φτωχοί, που έχουν ανάγκη να δουλέψουν ακόμη και σε συνθήκες που είναι πολύ σκληρές.

Άνθρωποι που «δεν μπορούν να μείνουν σπίτι».

Άνθρωποι που αυτό που ονομάζουν «σπίτι» ή «νοικοκυριό» είναι πολυπληθές, έχει πολλές γενιές μέσα και ηλικιωμένους που δεν μπορούν να απομονωθούν.

Άνθρωποι που μένουν σε καταυλισμούς ή σε γειτονιές χωρίς κανονικές υποδομές.

Άνθρωποι που πρέπει να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Άνθρωποι που δουλεύουν σε αποθήκες, σε κέντρα ανακύκλωσης, σε εργοστάσια, σε βιομηχανίες τροφίμων, σε αγροτικές δουλειές, σε δουλειές του ποδαριού.

Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και αδικημένοι.

Συχνά στιγματισμένοι και αποκλεισμένοι.

Τους συναντάς στις στατιστικές αλλά όταν τους βλέπεις στο δρόμο, σπάνια σκέφτεσαι τις ανάγκες τους.

Άνθρωποι που δοκιμάστηκαν σκληρά στα χρόνια της κρίσης.

Που έζησαν τη φτώχεια, την αποστέρηση, την ανεργία.

Άνθρωποι που τώρα βρίσκονται στο επίκεντρο της πανδημίας.

Δεν είναι ανεύθυνοι, φτωχοί και εργαζόμενοι είναι.

Αυτό τους καθιστά ευάλωτους και εξηγεί τη μεγάλη διασπορά του ιού.

Και αυτό εξηγεί ότι έχουμε μια ευθύνη απέναντί τους.

Ως κοινωνία και ως Πολιτεία.

Ευθύνη αλληλεγγύης.

Γι’ αυτό και έχει σημασία να υπάρξει η μέγιστη κινητοποίηση ώστε να μπορέσει να ανακοπεί η διασπορά σε αυτές τις περιοχές.

Όμως, δεν αρκεί.

Χρειάζεται να κοιτάξουμε κατάματα την κοινωνική συνθήκη αυτών των ανθρώπων.

Να αναλογιστούμε τι σημαίνει για μια χώρα να έχει ζώνες φτώχειας, περιθωριοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού.

Και να καταλάβουμε ότι δεν αρκεί να μιλάμε αφηρημένα για «ανάπτυξη».

Πρέπει να μιλάμε για ανθρώπους.

Ανθρώπους που πρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια, να έχουν δουλειά, να μένουν σε σπίτια και γειτονιές με όλες τις υποδομές.

Που πρέπει να έχουν πλήρη πρόσβαση στο σύστημα υγείας και στην εκπαίδευση.

Που πρέπει να συναντούν την αναγνώριση ότι είναι οργανικό τμήμα της κοινωνίας και όχι το στίγμα.

Η πανδημία λειτουργεί κάποιες φορές σαν μεγεθυντικός φακός.

Θυμίζει προβλήματα που τα προσπερνούμε.

Μας τραβάει το μανίκι να κάνουμε αυτά που πρέπει.

Να πολεμήσουμε τη φτώχεια και να χτίσουμε την αλληλεγγύη.