Η υπόθεση της διεμφυλικής στην Ρόδο δείχνει πως έχουμε δρόμο ακόμα ως κοινωνία

Όταν ακούσαμε την είδηση για τον επί δεκαετία εγκλεισμό της 31χρονης κοπέλας στην Ρόδο παγώσαμε. Μας θύμισε την ιστορία της άτυχης Ελένης στο χωριό Κωσταλέξι της Λαμίας, της οποίας η ψυχική υγεία δεν βελτιώθηκε ποτέ και τα τελευταία χρόνια αγνοείται.

Στην υπόθεση της Ρόδου, τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα: ο άνθρωπος που έμεινε από τα 21 του χρόνια κυριολεκτικά κλεισμένος μες στο σπίτι είναι μια διεμφυλική γυναίκα, μια τρανς γυναίκα, η οποία και από μόνη της δήλωνε πως δεν είχε επιθυμία να βγει. Φυσικά, οι γονείς της δεν έκαναν τίποτε για αυτό. Την άφηναν κλειδωμένη μέσα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ που έφερε την είδηση στο φως, συμμαθήτριες από το σχολείο της κοπέλας είχαν δείξει ενδιαφέρον εξ ου και προ 2 ετών είχε γίνει μια ανώνυμη καταγγελία στην αστυνομία, η οποία οδήγησε σε επίσκεψη κοινωνικού λειτουργού στην οικία της οικογένειας στο χωριό Αρχάγγελος της Ρόδου.

Δύο χρόνια έκλεισαν από την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ή αλλιώς Ζάκι, όπως ήταν το όνομα της περσόνας του σε drag shows. Ο Ζακ δεν ήταν διεμφυλικός, ήταν ομοφυλόφιλος και το κομμάτι αυτό της ταυτότητάς του έπαιξε ρόλο, σύμφωνα με την άποψη πολλών, στον τρόπο με τον οποίο τον σκότωσαν. Φαίνεται πως η ελληνική κοινωνία έχει πολλή δουλειά ακόμα να κάνει μέχρι να κάνει τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, επειδή έτσι γεννήθηκαν ή επέλεξαν, να νιώσουν στ’ αλήθεια άνετα, να μπορούν να είναι στ’ αλήθεια ο εαυτός τους.

Συζητώντας γα το θέμα της άτυχης 31χρονης στην Ρόδο, για την οποία μέχρι στιγμής, δεν ξέρουμε πολλά περισσότερα, αποπειράθηκαν ορισμένοι να δικαιολογήσουν την άρρωστη κατάσταση του εκούσιου-ακούσιου εγκλεισμού συνδέοντάς την με την διεμφυλικότητα. «Κι οι γονείς τι να κάνουν; Σε μια μικρή κοινωνία ζουν…» και άλλα τέτοια. Είναι δεδομένο ότι ιδίως οι κλειστέ ςκοινωνίες είναι πολύ σκληρές απέναντι σε περιπτώσεις απόκλισης από την πεπατημένη, αλλά δεν πρέπει αυτό να λέγεται σα να είναι και λογικό ή σωστό.

Οι γονείς της 31χρονης θα όφειλαν να είχαν κάνει κάτι για το παιδί τους. Δεν έχει ξετυλιχθεί ακόμα το κουβάρι αυτλης της ιστορίας με όλες τις λεπτομέρειες, αλλά όταν ένας άνθρωπος 31 ετών μένει για δέκα χρόνια κλεισμένος στο σπίτι του, δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασίαγια να μαντέψει κανείς τις συνθήκες αυτού του εγκλεισμού και τους λόγους του επίσης.

Ο μέσος Έλληνας, ανεξαρτήτως φύλου, δεν θα ήθελε το παιδί του να είναι gay, bi ή trans άτομο. Συχνά συμμετέχουμε σε τέτοιες κουβέντες. Για πούστηδες γιους και λεσβίες κόρες. Και καλά να είναι, αλλά μακριά από εμάς. Άρα, δεν έχει και πολλή λογική το ναπέφτουμε από τα σύννεφα όταν ακούμε ειδήσεις σαν αυτήν τηνς άτυχης Ροδίτισσας, η οποία αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται για λόγους ιατρικής και ψυχιατρικής περίθαλψης που είχε ανάγκη.

Οφείλουμε ως κοινωνία να φροντίσουμε τέτοια περιστατικά να μη βρίσκονται στις ειδήσεις, αλλά να ανήκουν σε ένα παρελθόν που πια θα αφήσουμε πίσω. Ένα διεμφυλικό άτομο σαν την 31χρονη δεν έχει ανάγκη κανέναν οίκτο και καμιά συμπόνια: έχει ανάγκη να την μεταχειριστούμε σαν συμπολίτη μας, συνάδελφό μας, πιθανά πρόσωπο με το οποίο σχετιζόμαστε φιλικά ή ερωτικά. Δεν είναι πολίτης τρίτης κατηγορίας, ούτε τρελή.

Η διεμφυλικότητά της δεν πρέπει να αποτελεί επουδενί λόγο ελάφρυνσης της κατάστασης του εγκλεισμού ή περιορισμού της τιμωρίας των γονέων.  Τώρα, η κοπέλα θα κλειστεί σε ίδρυμα για να είναι σίγουρη η Πολιτεία ότι μπορεί να ζήσει με φροντίδα και με συνθήκες που εγγίζουν την κανονικότητα, περισσότερο από όσο εκείνες που επικρατούσαν σπίτι της.

Ευχόμαστε να αναρρώσει σύντομα και η ιστορία της να περάσει ένα ηχηρό μήνυμα. Μπορεί ο κοροναϊός να μονοπωλεί σχεδόν την πρώτη γραμμή των καθημερινών ειδήσεων, αλλά κάτω από την βαριά σκιά του δεν πρέπει να αφήνουμε να συμβαίνουν περιστατικά όπως αυτό, που πρόκειται περί στέρησης της ελευθερίας άσκησης βασικών, ατομικών δικαιωμάτων και ευθύ τραυματισμό του ψυχικού κόσμου ενός ανθρώπου.

Έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας…