Γιτζούν Λιάο : Οι σουρεαλιστικές φωτογραφίες που «ταράζουν» τα στερεότυπα των σχέσεων

Στον φωτογραφικό κόσμο της Γιτζούν Λιάο δεν υπάρχουν στερεότυπα

View this post on Instagram

A post shared by Pixy Liao (@bloodypixy)

«Είχα πάθει πολιτιστικό σοκ, ερχόμενη από την Κίνα», είπε σε πρόσφατη συνέντευξη της στο CNN από το διαμέρισμά της στο Μπρούκλιν. «Δεν ήξερα ποια πρέπει να είμαι».

Η παράσταση της Amalia Ulman στο Instagram αποκάλυψε τα ελαττώματα στην κουλτούρα των selfie φωτογραφιών.

Δοκίμασε τοπία και αυτοπροσωπογραφία, χρησιμοποιώντας την κάμερα για να επεξεργαστεί το νέο της περιβάλλον, το οποίο διέφερε πολύ από την πατρίδα της στη Σαγκάη. Η πρώιμη δουλειά της στο Μέμφις προδίδει μια κοινή ευαισθησία με φωτογράφους όπως ο William Eggleston και ο Stephen Shore ενώ εντοπίζει έντονο ενδιαφέρον για τους καθημερινούς ανθρώπους και βοηθητικές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν τον Αμερικανικό Νότο.

Το προσωπικό της project

Τελικά, γύρισε τον φακό της στον εαυτό της, και η σχέση της με τον Moro, μουσικό της τζαζ και μαθητή του MCA από την Ιαπωνία πέντε χρόνια νεώτερο. Ένα «σώμα» εργασίας εμφανίστηκε με την Liao να αλληλεπιδρά με τον Moro σε μια σειρά από παράξενες και τρυφερές πόζες.

Είναι αγκαλιασμένος στα χέρια της σαν ένα πολύ μεγάλο παιδί ή τυλιγμένος στους ώμους της σαν ένα σκληρό μαντήλι. Σε μια άλλη σκηνή ποζάρει γυμνός σε ένα τραπέζι κουζίνας, καθώς η Λιάο τρώει μισή παπάγια που καλύπτει τον καβάλο του ενώ κοιτάζει άνετα, προκλητικά στον φακό.

View this post on Instagram

A post shared by Pixy Liao (@bloodypixy)

Με έναν τρυφερό, σουρεαλιστικό και σέξι τρόπο οι 77 εικόνες που συλλέχθηκαν στο τελευταίο της βιβλίο, «Experimental Relationship Vol.1 2007-2017», αυτό το έργο δεκαετίας χρησιμοποιεί τη φωτογραφική μηχανή για να εξετάσει τη 12χρονη σχέση της με τον Μόρο. Αυτή δεν είναι η μόνη δημιουργική συνεργασία τους: Και οι δύο δημιουργούν μουσική μαζί με το moniker PIMO.

View this post on Instagram

A post shared by Pixy Liao (@bloodypixy)

Η Λιάο καθιστά σαφές ότι ενώ το έργο «μεγαλώνει με την πραγματική μας σχέση», «δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα την αποτύπωνα σε ένα άλμπουμ». Οι πονηρές αναφορές που διασκορπίζονται ανάμεσα στις συνθέσεις που παίζουν ανάμεσα στη Λιάο και τον θεματικό συνεργάτη της, απηχούν οπτικά τα πάντα, από την αυτοπροσωπογραφία της Φρίντα Κάλο και τις ιαπωνικές τηλεοπτικές εκπομπές, μέχρι τη γαλλική ζωγραφική και τα κινέζικα ιδιώματα του 16ου αιώνα.

Η ίδια πιστεύει πως αυτό το έργο αντί να είναι σκληρό ή αναγωγικό, είναι το απόλυτο ρομαντικό παιχνίδι.