Anna Mantzaris : Ο animated κόσμος μιας σπουδαίας δημιουργού

Πριν δύο χρόνια, η Σουηδή σκηνοθέτιδα κινούμενων σχεδίων Anna Mantzaris είχε συγκινήσει με μια μικρού μήκους ταινία που είχε ετοιμάσει για την Greenpeace France, την μελαγχολική χριστουγεννιάτικη ταινία «The Handmade Gift» που παρουσιάζει την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού με περιβαλλοντικές ανησυχίες.

Η με έδρα το Λονδίνο και τη Στοκχόλμη σκηνοθέτιδα -οι ταινίες της «But Milk is Important» (2012) και «Enough» (2017) έχουν κερδίσει πάνω από 50 διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων τα European Animation Awards, Vimeo Best of the Year και βραβείο Γουόλτ Ντίσνεϊ και Κοινού στο Ottawa International Animation Festival– έχει στα σκαριά καινούρια μικρού μήκους ταινία και με αφορμή το καινούργιο πρότζεκτ της έδωσε μία συνέντευξη μιλώντας για τον κόσμο του σύγχρονου animation.

Με μεταπτυχιακό σε Animation στο Royal College of Art και την εμπειρία της συμμετοχής της στην ταινία «Isle of Dogs» του Wes Anderson, η Mantzaris δηλώνει όπως αναφέρει το ΑΠΕ,  ότι δουλεύει με ένα πολύ λεπτομερές storyboard, ότι έχει ήδη κάποια χρηματοδότηση από τη Σουηδία για τη φάση της pre-production και ότι θα κάνει αιτήσεις για χρηματοδότηση της παραγωγής.

«Θα είναι η πρώτη μου μικρού μήκους ταινία εκτός σπουδών, και πραγματικά απολαμβάνω το ότι θα έχω περισσότερο χρόνο» τονίζει, χαρούμενη.

Οι τέσσερις μήνες εργασίας της στην ταινία του Anderson ήταν «σχολείο» για τη Mantzaris.

«Δούλευα το «Enough» όταν δέχθηκα την πρόσκληση… Ήμουν σε ένα σκοτεινό υπόγειο και είχα την ευθύνη των πάντων. Και πήγα στο «Isle of Dogs», όπου ήταν ένα συνεργείο εκατό ατόμων, με τον καθένα να έχει έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο…

Ήταν στ’ αλήθεια συναρπαστικό να περιτριγυρίζεσαι από τόσους ταλαντούχους ανθρώπους. Προσπαθούσα σαν σφουγγάρι να απορροφήσω όλη αυτή τη γνώση – πώς έκαναν διαφορετικά πράγματα, δημιουργούσαν εκπληκτικές κούκλες και έστηναν τα φώτα» εξομολογήθηκε.

Είναι σήμα κατατεθέν της το ότι οι χαρακτήρες στις ταινίες της είναι φτιαγμένοι από τσόχα;

«Στην πρώτη μου ταινία, το «But Milk is Important» ήταν που ανακάλυψα το να ράβω τσόχα και το κάναμε για ένα από τα πλασματάκια. Αλλά δεν αντιμετωπίσαμε αυτό το ενδεχόμενο για κανέναν από τους χαρακτήρες…

Δεν το σκέφτηκα παρά μόνο εκ των υστέρων, η μητέρα μου όμως, είναι δασκάλα σε νηπιαγωγείο και πάντα έραβε χαρακτήρες από τσόχα για όλα τα παιδιά, ιδιαίτερα για την άνοιξη ή τα Χριστούγεννα. Δεν μου είχε περάσει απ’ το μυαλό. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια σύνδεση. Αλλά είναι αστείο το ότι το έκανε, και μετά το ανακάλυψα για μένα» εξηγεί η ίδια σχετικά.

Η βραβευμένη δημιουργός υπογράμμισε ότι παρακολουθεί κάποιους φωτογράφους μιας και της αρέσει που αιχμαλωτίζουν με το φακό τους πράγματα που είναι πολύ ανθρώπινα και είναι ένα μείγμα χιούμορ και συμπόνιας για τον χαρακτήρα.

Η ίδια αναφέρει ως τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα τον βρετανό φωτογράφο Martin Parr και τον σουηδό φωτογράφο Lars Tunbjörk.

«Μερικές φορές, η πραγματικότητα είναι καλύτερη από τη φαντασία σου» καταλήγει.