Μάκης Μπαλαούρας: Το είδωλο

Τα στερνά κρίνουν τα πρώτα. Μεγάλη κουβέντα και βαριά αλήθεια.

Ισχύει και για στελέχη με ιστορική διαδρομή στην Αριστερά.

Ακόμη και για αυτά που κάποτε ήταν σύμβολα του αντιδικτατορικού αγώνα.

Και ο Μάκης Μπαλαούρας έδειξε ότι μια χαρά μπορούσε η Αριστερά να μιμείται τα κόλπα και τα χούγια των παραδοσιακών πολιτευτών των «συστημικών» κομμάτων.

Συμπεριλαμβανομένης της προσπάθειας «εξυπηρέτησης» διαφόρων επιχειρήσεων.

Επιχειρήσεων που θεωρούσαν «επιχειρηματικότητα» την εξαπάτηση του επενδυτικού κοινού με πλασματικά στοιχεία.

Και που ζητούσαν από την κυβέρνηση Τσίπρα να έχουν τη διευκόλυνση μιας «καθυστέρησης» στους ελέγχους.

Παρότι υπήρχαν πλήθος καταγγελίες ότι τα «οικονομικά στοιχεία» που παρουσίαζαν ήταν παραμύθια της Χαλιμάς.

Επιχειρήσεων όπως η Folli Follie.

Που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ακριβώς πρότυπο, αλλά μάλλον παράδειγμα προς αποφυγή.

Αλλά αυτό δεν απέτρεπε τον Μάκη Μπαλαούρα να οργανώνει φιλανθρωπικά μπαζαάρ στην εκλογική του περιφέρεια με χορηγία του ομίλου της Folli Follie.

Του ίδιου ομίλου που διαπραγματευόταν, όπως αποκαλύφθηκε τις τελευταίες μέρες, να έχει ευνοϊκή μεταχείριση με την κυβέρνηση Τσίπρα για να συγκαλυφθεί η σκανδαλώδης κακοδιαχείρισή της.

Αναρωτιέται κανείς ποια σχέση έχουν τα ιδανικά της Αριστεράς με την προσπάθεια για ρουσφέτια σε επιχειρήσεις που απλώς έλεγαν ψέματα για τα οικονομικά δεδομένα τους.

Όπως και αναρωτιέται κανείς ποια σχέση έχουν οι αξίες του αντιδικτατορικού αγώνα με τα ανταλλάγματα των «χορηγιών» για φιλανθρωπικές –και επί της ουσίας προεκλογικές– εκδηλώσεις βουλευτών που «έφτιαξαν όνομα» με τους αγώνες του παρελθόντος για να τους εξαργυρώσουν σε «κόλπα» που ακόμη και πολιτευτές της μεταπολεμικής δεξιάς θα έκαναν κάπως πιο διακριτικά.

Μόνο που δεν μιλάμε για κάποια μεμονωμένα περιστατικά.

Ο Μπαλαούρας συμβολίζει ένα συνολικότερο πρόβλημα με την Αριστερά του Τσίπρα.

Και δεν είναι ότι σήκωσε τα χέρια του ψήφισε τα μνημόνια που κάποτε κατήγγειλε.

Αυτό θα μπορούσε να είναι ακόμη και ένας έντιμος συμβιβασμός.

Μιλάω για όλα τα άλλα στα οποία επιδόθηκαν ουκ ολίγα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Την προσπάθεια για εξυπηρετήσεις σε «φίλους» επιχειρηματίες.

Τα μικρότερα και μεγαλύτερα ρουσφέτια.

Το βόλεμα «ημετέρων».

Κοντολογίς όσα κάποτε η Αριστερά κατήγγειλε.

Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει κάποτε να καταλάβουν ότι εάν δεν ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις δεν είναι επειδή «σαρώνει» η κυβέρνηση.

Είναι επειδή ο κόσμος είδε τι σημαίνει «αριστερή διακυβέρνηση», δεν του φάνηκε και τόσο αριστερή, ιδίως ως προς το ήθος και τώρα δεν βλέπουν έμπρακτη αυτοκριτική.

Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν σήμερα την αριστερή εναλλακτική.

Όμως δεν θα τη βρουν στην «Αριστερά» της Folli Follie και όσων απλώς εμπορεύτηκαν το αγωνιστικό παρελθόν τους.