Δέκα κορυφαία αμερικανικά ρεπορτάζ του 2020 – Οι πιο συγκινητικές στιγμές της χρονιάς

Ο τελευταίος μήνας του χρόνου συνεχίζει την παράδοση του συνοπτικού απολογισμού για τη συλλογή των σημαντικών στιγμών που επηρέασαν τον κόσμο. Η λίστα της διαδικτυακής πλατφόρμας longform.org ανέβασε τις δέκα πιο δυνατές ιστορίες που δημοσιεύτηκαν σε έντυπα και δημοσιογραφικές ιστοσελίδες (της Αμερικής). Από το πλήγμα του Covid-19 στις ΗΠΑ, την ιντερνετική εξάπλωση των θεωριών συνωμοσίας, τις πολιτισμικές διαμάχες εντός των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και τις μεμονωμένες ιστορίες που αντανακλούν την ανθρώπινη κατάσταση, η σοδειά της δημοσιογραφικής παραγωγής ξεχώρισε τα άρθρα που κατέγραψαν το 2020:

The Atlantic

Ed Yong

Πώς η πανδημία νίκησε την Αμερική

Ο Τραμπ είναι συνυπεύθυνος για την εξάπλωση της πανδημίας COVID-19 και η στάση του ως προέδρου των ΗΠΑ βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής που του καταλογίζει το άρθρο του περιοδικού «The Atlantic», παρουσιάζοντας το χρονικό της εξάπλωσης του κορωνοϊού.

Σχεδόν όλα όσα πήγαν στραβά με την αντίδραση της Αμερικής στην πανδημία ήταν προβλέψιμα, αν και θα μπορούσαν να έχουν αποτραπεί. Μια υποτονική απάντηση από μια κυβέρνηση που απογυμνώθηκε από τους εμπειρογνώμονες επέτρεψε στον κορωνοϊό να εξαπλωθεί. Κατά τον συγγραφέα του άρθρου Εντ Γιονγκ, η χρόνια υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας συνέβαλε στην αδυναμία της χώρας να αποτρέψει την εξάπλωση του παθογόνου ιού. Μαζί με το διογκωμένο, αναποτελεσματικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που άφησε τα νοσοκομεία ανεπαρκώς προετοιμασμένα για το επακόλουθο κύμα ασθένειας. Επίσης οι ρατσιστικές πολιτικές – κατάλοιπα της αποικιακής νοοτροπίας και της δουλείας σε ορισμένες πολιτείες – άφησαν αυτόχθονες και μαύρους Αμερικανούς ιδιαίτερα ευάλωτους στον COVID-19. Ενώ ο κατακερματισμός του κοινωνικού ιστού ανάγκασε εκατομμύρια χαμηλόμισθους βασικούς εργάτες να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για τα προς το ζην. Ταυτόχρονα, οι ίδιες πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έσπειραν τον φανατικό κομματισμό και την παραπληροφόρηση κατά τη διάρκεια της επιδημίας του Εμπολα το 2014 στην Αφρική και των αμερικανικών εκλογών του 2016 έγιναν φορείς για θεωρίες συνωμοσίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας του 2020.

New York Times Magazine

Wesley Morris

Το μουστάκι μου, ο εαυτός μου

Ο συνεργάτης του περιοδικού της νεοϋορκέζικης εφημερίδας κατά τη διάρκεια της καραντίνας πειραματίστηκε με την εμφάνισή του και – λόγω ανωτέρας βίας – αφέθηκε στην τριχοφυΐα του. Αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αφήσει μουστάκι και μέσα από τη νέα του εικόνα να ανακαλύψει ότι στην ιστορία των μαύρων της Αμερικής εκείνοι που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους είχαν κοινό χαρακτηριστικό το μουστάκι τους. Ο Γουέσλι Μόρις συνειδητοποίησε το χρώμα του χάρη στο μουστάκι. Και γράφει στους «New York Times» ότι στους μαύρους «ένα μουστάκι είπε μια διαφορετική ιστορία.

Ηταν της μόδας, αλλά ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Σε έναν μαύρο σήμαινε αξίες: επιμονή, σοβαρότητα, αυστηρότητα. Οι Ραλφ Ελισον, Λάνγκστον Χιουζ, Τζέικομπ Λόρενς, Γκόρντον Παρκς, Αλμπερτ Μιούρεϊ, Τζον Λιούις, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τζούνιορ, Τζέσι Τζάκσον, Ανταμ Κλέιτον Πάουελ τζούνιορ, Ελάια Κάμινγκς: όλοι τους μυστακοφόροι. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο σουπερστάρ εικονοκλάστης ιδεολόγος, μεταξύ των μαχητών της ελευθερίας, ο Malcolm X, έδωσε τη δική του μάχη με την ανάλογη εμφάνιση: ήταν ο μόνος εξέχων αμερικανός ηγέτης, από κάθε άλλη φυλή, που είχε επιμεληθεί το μουστάκι του σε τριμαρισμένο κοντό γένι… Στις πορείες τους για τα δικαιώματα καταλάβαινες ότι ήταν δύσκολο να αμαυρώσεις το μουστάκι. Ηταν ένα μεγαλοπρεπές απομεινάρι κομψότητας που αντιστεκόταν. Δεν μπορούσε να το αρπάξει ή να το τραβήξει κανείς. Το μουστάκι παρέμεινε στη θέση του ακόμα κι αν ένα ραβδί ή μια γροθιά προσπαθούσε να το βγάλει από τη μέση».

Ribbonfarm

Venkatesh Rao

Το Ιντερνετ των Beefs

Σε ένα κείμενο με νεολογισμούς από τον κόσμο των προγραμματιστών και των ειδικών στη γραφή γλωσσών για προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών ο εξειδικευμένος συγγραφέας Venkatesh Rao του ιστότοπου ribbonfarm.com εντοπίζει στον όρο «beef-only thinker» τους στείρα δογματικούς χρήστες του Ιντερνετ. Τους οποίους περιγράφει: «Ενας στοχαστής τέτοιου τύπου είναι εκείνος με τον οποίο δεν μπορείς απλά να συνομιλήσεις. Γιατί οτιδήποτε δεν αποτελεί έκφραση καθαρής, ανεπιφύλακτης υποστήριξης για ό,τι κάνει ή λέει λαμβάνεται ως ένδειξη ασέβειας και πρόκληση για σύγκρουση. Από εκείνο το σημείο μπορείτε να συντριβείτε μπαίνοντας σε λειτουργία σύγκρουσης ή να υποχωρήσετε μακριά και να απεμπλακείτε».

Vanity Fair

Jesmyn Ward

Μια προσωπική τραγωδία του COVID-19

Η συγγραφέας Τζέσμιν Γουόρντ, βραβευμένη δύο φορές με το Εθνικό Βραβείο Μυθιστορήματος, καταγράφει στο τεύχος του «Vanity Fair» πώς έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο και πατέρα των παιδιών της στις αρχές της πανδημίας. Η ιστορία της είναι ένα χρονικό θλίψης που η λογοτέχνις εκτυλίσσει κατά τη διάρκεια της δικής της προσπάθειας να συνεχίσει τη ζωή της και να διαχειριστεί το τραύμα της απώλειας.

The Atlantic

Sarah Zhang

Τα τελευταία παιδιά με σύνδρομο Ντάουν

Με αφετηρία τη Δανία και τις εξετάσεις για σύνδρομο Ντάουν, το ερευνητικό άρθρο της Σάρα Ζανγκ στο έντυπο «The Atlantic» εξετάζει την πρακτική του προγεννητικού ελέγχου ως εργαλείο επιλεκτικής τεκνοποίησης και τις παραμέτρους ηθικής που αναδύονται από τη θέληση των μητέρων να κρατήσουν ή όχι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Η ρεπόρτερ οδηγεί την έρευνά της στην αμερικανική πραγματικότητα και στα νομικά πρακτικά, σημειώνοντας: «Το σύνδρομο Down συχνά λειτουργεί για την επιλεκτική αναπαραγωγή ως το «καναρίνι του ανθρακωρυχείου». Καθώς ήταν μία από τις πρώτες γενετικές παθήσεις που ελέγχονται συστηματικά κατά την κύηση, παραμένει η πιο ηθικά ανησυχητική, διότι είναι από τις λιγότερο σοβαρές.

Οι δυνάμεις της επιστημονικής προόδου βαδίζουν τώρα προς όλο και περισσότερες δοκιμές για να ανιχνεύσουν όλο και περισσότερες γενετικές παθήσεις. Οι πρόσφατες πρόοδοι στη γενετική προκαλούν ανησυχίες για ένα μέλλον όπου οι γονείς επιλέγουν τι είδους παιδί θέλουν να έχουν ή να μην έχουν. Αλλά αυτό το υποθετικό μέλλον είναι ήδη εδώ. Είναι εδώ για μια ολόκληρη γενιά. Ο προγεννητικός έλεγχος αλλάζει το ποιος γεννιέται και ποιος όχι. Οι κοινωνικοί ανθρωπολόγοι αποκαλούν αυτή την εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγής «βελούδινη ευγονική». Αφού το βελούδο, μαλακό και λεπτό στην υφή του υποδηλώνει τον τρόπο που ενθαρρύνει την εξάλειψη της αναπηρίας. Οπως και η «Βελούδινη Επανάσταση», από την οποία δανείζεται τον όρο, επιτυγχάνεται χωρίς εμφανή βία».

New York Times Magazine

Sarah Viren

Η κατηγορία

Η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας Σάρα Βάιρεν δημοσιεύει στο περιοδικό των «New York Times» την προσωπική της ιστορία που ξεκίνησε με μια σειρά ανώνυμων καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση που την έφεραν αντιμέτωπη με την ανακριτική διαδικασία εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας. Η περιπέτειά της είχε συνέχεια καθώς η νομική οδός δεν της παρείχε όλα τα εφόδια για να αποδείξει την αθωότητά της.

Military Times

Geoff Ziezulewicz

Ενας στόλος μαστροποί

Μια μεγάλη έρευνα που ξεκίνησε το 2017 ήρθε στο φως και κρίθηκε από τη στρατιωτική Δικαιοσύνη των ΗΠΑ αφορά το κύκλωμα μαστροπείας που είχε στήσει ένας πυρήνας ναυτών σε μια ναυτική βάση των ΗΠΑ στο Μπαχρέιν. Στην εκτενή έρευνα που ανήρτησε η ιστοσελίδα militarytimes.com, το 15% των ναυτών που υπηρετούσαν στο Μπαχρέιν είχε αναμειχθεί στο εμπόριο πορνείας μεταφέροντας γυναίκες προς τη Μέση Ανατολή. Σύνδεσμός τους ήταν μια ταϊλανδέζα μαστροπός, με την οποία έκαναν τις απαραίτητες κωδικοποιημένες συνεννοήσεις μέσα από το κανάλι επικοινωνίας του WhatsApp.

The New York Times

Russ Buettner, Susanne Craig, Mike McIntire

Ολοι οι φόροι του προέδρου

Ο Ντόναλντ Τραμπ πλήρωσε 750 δολάρια σε ομοσπονδιακούς φόρους εισοδήματος τη χρονιά που κέρδισε την προεδρία. Τον πρώτο χρόνο του στον Λευκό Οίκο, πλήρωσε άλλα 750 δολάρια. Δεν είχε καταβάλει καθόλου φόρους εισοδήματος τα δέκα προηγούμενα χρόνια – σε μεγάλο βαθμό επειδή ανέφερε ότι έχασε πολύ περισσότερα χρήματα από ό,τι κέρδισε. Τα κρυφά αρχεία που διατηρούσε ο Τραμπ έδειχναν απώλειες και συστηματική φοροδιαφυγή. Οι «New York Times» το τελευταίο διάστημα της εκστρατείας των προεδρικών αμερικανικών εκλογών απέκτησαν πρόσβαση στις πληροφορίες για τις φορολογικές υποθέσεις του προέδρου Τραμπ που εκτείνονταν σε περισσότερες από δύο δεκαετίες. Η έρευνα των δημοσιογράφων της εφημερίδας αποκάλυψε προβληματικές ιδιότητες, τεράστιες διαγραφές, μια μάχη ελέγχου και εκατοντάδες εκατομμύρια χρέος που ο Ντόναλντ Τραμπ οφείλει στο αμερικανικό Δημόσιο.

Slate

Aymann Ismail

Το κατάστημα που κάλεσε την αστυνομία για τον Τζορτζ Φλόιντ

Στις 25 Μαΐου ο νεαρός υπάλληλος στο κατάστημα τροφίμων CUP Foods κάλεσε τρομοκρατημένος το 911 για να ζητήσει βοήθεια από την αστυνομία επειδή ένας πελάτης έκανε φασαρία στο ταμείο, αρνούμενος ότι έδωσε πλαστά χαρτονομίσματα. Λίγα λεπτά αργότερα, ένας άλλος υπάλληλος θα ειδοποιούσε τρομοκρατημένος το αφεντικό του καταστήματος λέγοντάς του στο κινητό: «Τον σκοτώνουν». Η ιστορία της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ και το κύμα των γεγονότων που αναζωπύρωσε το κίνημα Black Lives Matter παρουσιάζονται από μια διαφορετική οπτική. Η προσέγγιση των γεγονότων γίνεται μέσα από την ιστορία του καταστήματος στην περιοχή νότια της Μινεάπολης, τις σχέσεις των ιδιοκτητών με τον κόσμο της 38ης Οδού και της Λεωφόρου Σικάγου. Τα υποθετικά σενάρια «μήπως αν» και «τι θα γινόταν αν δεν» τροφοδοτούν το κείμενο που δημοσίευσε το «Slate».

The New Yorker

Jiayang Fan

Πώς εγώ και η μητέρα μου γίναμε κινεζική προπαγάνδα

Οι επιπτώσεις της εξάπλωσης της πανδημίας του κορωνοϊού ανέτρεψαν την κοινωνική υπόσταση των πολιτογραφημένων μεταναστών στην Αμερική και επηρέασαν τα δικαιώματά τους. Στο άρθρο της στο περιοδικό «The New Yorker» η κινέζα συγγραφέας υπογράφει με το όνομα Τζιαγιάνγκ Φαν και περιγράφει τη στοχοποίηση της ίδιας και της μητέρας της από κινέζους εθνικιστές.