Οι γιαλαντζί προοδευτικοί, οι υποκριτές και οι πραγματικοί νταραβεριτζήδες

Δύο γεγονότα μου προξενούν εντύπωση αυτές τις ημέρες.

Το ένα είναι η συζήτηση περί ανάγκης να υπάρξει κάποιου είδους (απροσδιόριστη προς το παρόν) προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Το είπε κάποια στιγμή η Φώφη Γεννηματά, το επανέλαβε και ο Γιώργος Παπανδρέου, το «τσίμπησε» και ο ΣΥΡΙΖΑ και… κουβέντα να γίνεται.

Το δεύτερο, και με αφορμή τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Folli Follie (που μπορεί να είναι και μια πολιτική μπαρούφα) βλέπουμε διάφορους εμπλεκόμενους από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ να εξανίστανται.

Μάλιστα κάνουν και δηλώσεις στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μιλούν για σκευωρία, για λάσπη, και για προσπάθεια σπίλωσης της πολιτικής τους διαδρομής, της Αριστεράς, του προοδευτικού χώρου κ.λπ. κ.λπ.

Ασύνδετα τα δύο θέματα, όμως, και τόσο συνδεδεμένα. Βασικός πυρήνας τους είναι η «προοδευτική παράταξη».

Τι είναι τελικά «προοδευτική παράταξη», «αριστερή πολιτική» ή και συμμαχία «προοδευτικών δυνάμεων» ενάντια στη Δεξιά;

Οι ταμπέλες έχουν μπει από καιρό. Από τότε που ο Ανδρέας έλεγε «το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές προοδευτικές δυνάμεις». Από τότε που ο ίδιος είχε φτιάξει το διχαστικό δίλημμα «ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά», το ίδιο δίλημμα που επανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας με το «εμείς ή αυτοί».

Τουλάχιστον ο Παπανδρέου είχε ζήσει την «επάρατο δεξιά». Ηξερε τι έκανε το «Δεξιό κράτος» τις δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο και πόσο… ανεκτικό ήταν στους πολιτικούς αντιπάλους. Τη δεκαετία του ’80, τα ξερονήσια, τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων και οι διώξεις των αριστερών ήταν φρέσκα γεγονότα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από πού κι ως που δίχασε τον ελληνικό λαό, βάζοντας ταμπέλες «εμείς οι προοδευτικοί, οι αριστεροί κι εσείς οι δεξιοί, τα λαμόγια, οι δολοφόνοι;»

Αρχισαν τα πολιτικά νταραβέρια

Τώρα, λοιπόν, κάποιοι έχουν αρχίσει τα πολιτικά νταραβέρια του στυλ «το 2021 θα έχουμε εκλογές με απλή αναλογική και είναι ευκαιρία με τη συνένωση των… προοδευτικών δυνάμεων να νικήσουμε την επάρατο δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη».

Αυτό ακριβώς είναι το αντικείμενο της συζήτησης, αν και ξεκινά από διαφορετική αφετηρία. Για παράδειγμα ο Τσίπρας ευχαρίστως θα έφτιαχνε μια κατάσταση του στυλ «ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις». Θα τους έταζε και δύο – τρία υπουργεία, θα έκανε και μια προγραμματική συμφωνία για τα μάτια του κόσμου, και θα συγκυβερνούσε μια χαρά, με τον ίδιο πρωθυπουργό.

Εδώ συνεργάστηκε με ακροδεξιούς, ομοφοβικούς και ψεκασμένους, στις… προοδευτικές δυνάμεις θα κώλωνε;

Όμως, η Φώφη Γεννηματά, ο Γιώργος Παπανδρέου ή όποιος άλλος από το αποτυχημένο εγχείρημα του ΚΙΝΑΛ (σύμφωνα με τα γκάλοπ) γιατί να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση;

Θέλουν να γίνουν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ; Θέλουν να έχουν την τύχη του συγκυβερνήτη Καμμένου; Ή μήπως επικρατεί η λογική «πας μη προοδευτικός (όπως είμαστε εμείς)… βάρβαρος δεξιός;»

Να τελειώνουμε με αυτή την παραμύθα των προοδευτικών που βάζουν μια ταμπέλα και την περιφέρουν σε όλη τους την πολιτική διαδρομή.

Να τελειώνουμε με τους… αντιστασιακούς της Χούντας που περιφέρουν τους αγώνες τους (κάτι γκαζάκια, άντε και καμιά – δύο μέρες στα κρατητήρια) ως παράσημα ζωής και τα εξαργυρώνουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν.

Ας τελειώνουμε και με όλες εκείνες τις διχαστικές και ιδιαίτερα προβληματικές θεωρίες που θυμίζουν τα μπλε και τα πράσινα καφενεία της δεκαετίας του ’70 και του ’80.

Ο προοδευτικός άνθρωπος δεν χρειάζεται ούτε κομματικές ταμπέλες, ούτε να μας το υπενθυμίζει κάθε φορά που βρίσκεται στριμωγμένος στη γωνία.

Είδαμε και τους προοδευτικούς του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη πενταετία που έτρεχαν ανέμελοι στα βοσκοτόπια της διαπλοκής.

Είδαμε και νταραβεριτζήδες για ένα μεροκάματο (ή και για πολύ περισσότερα), είδαμε και συμφωνίες με μεγαλοεπιχειρηματίες και εξυπηρέτηση συμφερόντων.

Είδαμε πολιτικές που εξευτέλισαν τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία της δικαιοσύνης και του τύπου.

Από πού να ξεκινήσουμε: Από παρεμβάσεις του βαθέως Μαξίμου σε Μέσα Ενημέρωσης για να απολυθούν οι «ενοχλητικοί» δημοσιογράφοι;

Από το στήσιμο δικαστικού και παραδικαστικού κυκλώματος για να πάνε «πέντε – έξι φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές» όπως έλεγε κι ένας ειλικρινής πολιτικός;

Από την προσπάθεια ελέγχου του τύπου με «δικά τους Μέσα», με εγγυητικές από «δικές τους τράπεζες», με «τοποτηρητές» και με πόλεμο λάσπης σε όποιον είχε διαφορετική άποψη;

Κι από νταραβέρια με επιχειρηματίες για «κλείσιμο υποθέσεων» πολλών εκατομμυρίων ή για… αποφυλακίσεις μεγαλόσχημων με όχημα κάποιους «προοδευτικούς νόμους» για την αποσυμφόρηση των φυλακών;

«Μα και οι προηγούμενοι, και οι σημερινοί τα ίδια δεν κάνουν», θα πει κανείς, και μπορεί να έχει και δίκιο.

Όμως, έχει βαρεθεί ο τόπος και τους μεν και τους δε. Αλλά έχει βαρεθεί και την υποκρισία.

Εχει σιχαθεί κάποιους που πουλάνε «προοδευτισμό», «αριστερή συνείδηση», «τιμιότητα» αλλά είναι οι ίδιοι βουτηγμένοι στη διαπλοκή, τη διαφθορά και την φαυλότητα.

Ας σταματήσουν, λοιπόν όλοι οι γιαλαντζί προοδευτικοί να πουλάνε την… πραμάτεια τους, είτε για να κερδίσουν θέσεις εξουσίας είτε για να γλιτώσουν όταν τους πιάνουν με τη γίδα στην πλάτη.

Προοδευτικός, τίμιος, ηθικός γίνεσαι δεν γεννιέσαι.

Και το αποδεικνύεις καθημερινά, όχι όποτε σε συμφέρει…