Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Μόνον όσοι δεν είχαν αντιληφθεί όλα αυτά τα χρόνια πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση ως προς τη λήψη κοινών αποφάσεων (μέσω ενός συστήματος παρασκηνιακών συμβιβασμών με στόχο, στο μέτρο του δυνατού, να ικανοποιηθούν όλοι, ώστε να μην υπάρξει βέτο) θα πρέπει να εξεπλάγησαν από την εκ νέου μετάθεση για το μέλλον της επιβολής των περιώνυμων κυρώσεων κατά της Τουρκίας. Ενώ αποδείχθηκε και πάλι ότι παραμένει πάντοτε ζητούμενο η καθιέρωση μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, καθώς επελέγη η βολική λύση της μελλοντικής συνεργασίας με τη νέα αμερικανική διοίκηση για την αντιμετώπιση του γενικότερου «προβλήματος Τουρκία». Μια αντίληψη η οποία κυριάρχησε την τελευταία στιγμή και την οποία είχε εγκαίρως επισημάνει η στήλη αυτή.

Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση συνέβη και κάτι ακόμα πιο άστοχο, καθώς στην Ελλάδα είχε καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι στη Σύνοδο αυτή κύριο θέμα των συζητήσεων θα ήταν οι κυρώσεις, ενώ δεν ήταν. Κύριο και επείγον ζήτημα ήταν το Brexit και η Πολωνία με την Ουγγαρία, και σε αυτό έπρεπε να συμβιβαστούν οι αντιτιθέμενες απόψεις Γαλλίας και Γερμανίας, με αντάλλαγμα αντίστοιχο συμβιβασμό στο θέμα των κυρώσεων. Οσο και αν φαντάζει κυνικό, αυτό ακριβώς συνέβη, θέτοντας ένα οριστικό τέρμα στις ελληνικές ψευδαισθήσεις ότι μπορούμε να περιμένουμε κάτι παραπάνω από την ΕΕ στο θέμα Τουρκία.

Οπως ψευδαίσθηση αποτελεί και η εντύπωση ότι οι επιβληθείσες τελικά αμερικανικές κυρώσεις έχουν σχέση με τη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα. Διότι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση. Αφορούν την προμήθεια των ρωσικών πυραύλων S-400 και την επιβαλλόμενη τιμωρία για την κατακριτέα συμπεριφορά ενός μέλους του ΝΑΤΟ, όταν συνεχίζεται η γνωστή οξεία  αντιπαράθεση Ουάσιγκτον – Μόσχας.

Τη διαπίστωση αυτή ήλθε άλλωστε να επιβεβαιώσει και ο Μάικ Πομπέο, εγγράφοντας προφανώς υποθήκη για μελλοντική υποψηφιότητα στην αμερικανική Προεδρία. Καθώς ανακοίνωσε τις κυρώσεις, παρά τη γνωστή αντίθεση Τραμπ, ο οποίος δεν κατάφερε έτσι να προστατεύσει μέχρι τέλους τον ευνοούμενό του Ερντογάν.

Ενώ λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση αυτή, για να δείξει ποιος είναι ο κατ’ αυτόν πραγματικός κίνδυνος στην Ανατολική Μεσόγειο, δήλωσε ότι η Ρωσία εξακολουθεί να απειλεί σοβαρά τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, υπονομεύοντας την εθνική κυριαρχία των χωρών της περιοχής, διασπείροντας το χάος, τις συγκρούσεις και τη διαίρεση. Δηλαδή ούτε λέξη για τις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας στην περιοχή αυτή. Και το ερώτημα είναι αν κάποτε θα ξυπνήσουμε και θα σταματήσουμε να ζούμε με τις γνωστές ψευδαισθήσεις μας, χαράσσοντας επειγόντως μια νέα, πιο αποτελεσματική πολιτική, που θα στηρίζεται στην ανάληψη επιτέλους δικών μας ισχυρών πρωτοβουλιών και όχι στην αναζήτηση μονίμως ενός σωσιβίου από τους άλλους.