Δημήτρης Καρυπίδης: Πρέπει να βάζουμε στόχους και να κάνουμε όνειρα στην ζωή μας

Ο Δημήτρης Καρυπίδης γεννήθηκε το 1989 στο Τομσκ της Σιβηρίας. Ήρθε στην Ελλάδα πολύ μικρός όπου και τελείωσε το σχολείο. Κατόπιν, συνέχισε τις σπουδές του στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Γεννήθηκε «διαφορετικός» με ατελή οστεογέννεση, μια πάθηση που τον υποχρεώνει να κινείται σε αναπηρικό αμαξίδιο, η οποία ωστόσο, τον ώθησε να ασχοληθεί με τον κόσμο της κολύμβησης από το 2012, μιας και ήταν το μόνο άθλημα που του επιτρέπει την κίνηση με τον ελάχιστο κίνδυνο για την υγεία του. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή εργάζεται στον Δήμο Αλεξανδρούπολης και με κάθε ευκαιρία δίνει διαλέξεις για την αναπηρία.

Σύμφωνα άλλωστε και με τον Γούντυ Άλεν «Το μυστικό της επιτυχίας; Να είσαι διαφορετικός από τους άλλους». Ας έχουμε περισσότερους «διαφορετικούς» ανθρώπους σαν τον κ. Δημήτρη Καρυπίδη με θέληση και τόλμη να ζήσουν και να πετύχουν τα όνειρα  και τους στόχους τους.

Για την αναπηρία, την πανδημία και τις συνθήκες ζωής των ΑμΕΑ στη χώρα μας μίλησε  ο κ. Δημήτρης Καρυπίδης στο in.gr.

Από τη Σιβηρία στην Αλεξανδρούπολη, σχολείο χωρίς πρόσβαση σε ράμπες αλλά με δασκάλους, συμμαθητές, οικογένεια που ήταν πάντα εκεί. Με ποια φράση θα χαρακτήριζες τα παιδικά σου χρόνια; Το μεγαλύτερο στήριγμα σου σαν παιδί;

Δημ: Η φράση που θα χαρακτήριζα τα παιδικά μου χρόνια είναι: «Μεγάλωσα ως ανάπηρος αλλά χωρίς αναπηρία». Είχα πρακτικά μια αναπηρία αλλά όλοι με αντιμετώπιζαν σαν να μην είχα. Το μεγαλύτερο στήριγμά μου σίγουρα ήταν και είναι η μητέρα μου. Χάρη σε αυτήν είμαι αυτός που είμαι και έχω αυτήν την νοοτροπία όσο αφορά την αναπηρία και γενικότερα την ζωή. Ο τρόπος που με αντιμετώπισε ήταν καθοριστικός για την εξέλιξη μου. Όλοι πρώτα βλέπουν τον «Δημήτρη» και μετά την αναπηρία του. Αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που πιστεύω πως έχω πετύχει στην ζωή μου.

Τι σκέφτεσαι  όταν ανεβαίνεις στο βάθρο;

Δημ: Περνάνε από μπροστά μου όλοι οι κόποι, οι θυσίες μου όπως και της οικογένειας μου και του προπονητή μου. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης ΑμεΑ 2017 που έγινε στο Μεξικό, όταν κατέβηκα από το βάθρο έπεσα στην αγκαλιά του προπονητή μου και κλαίγαμε και οι δυο σαν μικρά παιδιά.

Βγήκε η ένταση όλων των δυσκολίων και των κόπων που είχαμε καταβάλει. Μόνο εμείς ξέρουμε πως πραγματικά καταφέραμε να κολυμπάω σε υψηλό επίπεδο. Όλοι εσείς βλέπετε μόνο το αποτέλεσμα δυστυχώς. Για τον λόγο αυτό έχουμε ξεκινήσει με μια πολύ δυνατή ομάδα παραγωγής, ένα ντοκιμαντέρ που ονομάζεται «TOKYO LANE» και αποτυπώνει όλη την διαδρομή για να φτάσεις να συμμετάσχεις στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Ποια θα χαρακτήριζες τη πιο σημαντική αλλά ταυτόχρονα δύσκολη στιγμή κατά τη διάρκεια των  Παραολυμπιακών αγώνων σoυ;  Πώς αισθάνθηκες;

Δημ: Η πιο σημαντική στιγμή ήταν η πρώτη μου κούρσα σε Παραολυμπιακούς αγώνες. Αν και σημαντική ήταν ταυτόχρονα και δύσκολη γιατί δεν βγήκε η κούρσα όσο καλά θα ήθελα και θα μπορούσα. Ήμουν πολύ αγχωμένος και άπειρος και αυτό μου στοίχισε μια καλή επίδοση. Μαθαίνουμε από τα λάθη και τις εμπειρίες μας και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

«Θέλεις να πάμε μαζί σε αυτό το σπίτι μήπως και μας ανοίξουν αυτή τη πόρτα;  Εγώ δεν έχω άτομα με αναπηρία σε αυτό το σπίτι, κάνετε λάθος.» Πες μας για αυτή την εμπειρία σου. Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιο άτομο με αναπηρία που δεν θέλει να «ξεφύγει» από αυτή;

Δημ: Πριν χρόνια επισκέφθηκα με μια Κοινωνική Λειτουργό της αντίστοιχης υπηρεσίας ενός Δήμου ένα σπίτι, γιατί ήξεραν ότι ζει ένα άτομο με αναπηρία εκεί που δεν έβγαινε από αυτό. Γενικότερα, υπήρχε μια προβληματική κατάσταση και μου ζητήθηκε από την Κοινωνική Υπηρεσία να πάω εκεί για να μιλήσουμε με τους γονείς και να προσπαθήσω να βοηθήσω την κατάσταση όντας και ο ίδιος ανάπηρος αλλά ενεργό μέλος της κοινωνίας. Άνοιξε την πόρτα η μητέρα του παιδιού, μας είπε ότι δεν υπήρχε κάνεις ανάπηρος σε αυτό το σπίτι, πώς κάνουμε λάθος και να φύγουμε αμέσως από εκεί. Δυστυχώς, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα και φύγαμε.

Εγώ αρχικά σοκαρίστηκα με την αντίδραση της μητέρας αλλά από την άλλη δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα ακούσει για παρόμοιες αντιδράσεις. Η διαφορά είναι πώς τώρα την έζησα κιόλας. Λυπήθηκα πολύ για αυτό το παιδί που όπως φάνηκε δεν είχε την αποδοχή της αναπηρίας του από την οικογένεια του και σίγουρα αυτό θα του «κατέστρεφε» την ζωή. Έχω πει κάτι πολύ σκληρό σε ομιλία μου και πραγματικά ταιριάζει απόλυτα στην συγκεκριμένη κατάσταση. «Πολλοί ανάπηροι θα πεθάνουν μέσα στα σπίτια τους χωρίς να μάθουμε ότι υπήρχαν».

Ομιλητής στο 1ο Webinar της Εθελοντική ομάδα Διδυμοτείχου αποΔΙΔω. Ποια ήταν η δράση σου εκεί;

Δημ: Μου ζήτησαν τα παιδιά από την οργανωτική ομάδα να μιλήσω για την ζωή μου και για τον αθλητισμό ώστε να παρακινήσουνε κόσμο και να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αναπηρία. Με μεγάλη χαρά αποδέχτηκα την πρόσκληση και κάναμε μια πολύ όμορφη συζήτηση. Αυτή η ομάδα αξίζει συγχαρητήρια γιατί αποτελείται από νέους που θέλουν να προβάλλουν τον τόπο τους και γενικότερα την περιοχή του Έβρου. Τέτοιες πρωτοβουλίες είναι αξίες θαυμασμού και πρέπει να τις στηρίζουμε.

Ζώντας στην εποχή του κοροναϊού πώς είναι η καθημερινότητα ενός Παραολυμπιονίκη και τι δυσκολίες αντιμετωπίζει;

Δημ: Η καθημερινότητα μου δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Εργάζομαι κανονικά όπως και πριν την καραντίνα, με μεγαλύτερη προσοχή βέβαια και τηρώντας αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Οι προπονήσεις γίνονται με ιδιαίτερη επίσης, προσοχή και η αλήθεια είναι ότι όλοι περιμένουμε να φύγουμε από αυτήν τη δύσκολη κατάσταση. Νομίζω ότι τις ίδιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε όλοι. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους και ο καθένας περνάει τις δυσκολίες του. Δεν πρέπει να παραπονιόμαστε γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στα νοσοκομεία που παλεύουν για την ζωή τους. Εγώ έχασα ανθρώπους από την πανδημία και ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα που είμαι υγιής και μπορώ να εργάζομαι και να προπονούμαι.

Πρόσφατα στα social media ανέβασες μια φωτογραφία που «ακροβατούσες» για να περάσεις με το αναπηρικό αμαξίδιο σου σε δρόμο στην Αλεξανδρούπολη. Τι συμβαίνει στην πόλη σου εν μέσω πανδημίας σε σχέση με αυτό το θέμα, υπάρχει πιο «στοχευμένη» μέριμνα;

Δημ: Αυτό το πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά και δεν έχει να κάνει με την πανδημία ούτε με τον τόπο. Συμβαίνει παντού και συνέχεια. Δυστυχώς, κάποιοι συμπολίτες μας δεν σκέφτονται ότι θα περάσει ο ανάπηρος ή η μητέρα με το καρότσι του παιδιού της αλλά μόνο στο να βολευτούν οι ίδιοι ώστε να παρκάρουν το αυτοκίνητο τους. Είναι ένα τεράστιο θέμα συζήτησης και μια μάστιγα ετών που τα τελευταία χρόνια όμως, είναι καλύτερα αντιμετωπίσιμη σε σχέση με το παρελθόν.

Από τη μια οι συνάνθρωποι μας με Ειδικές ανάγκες φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα λάβουν κοινωνικό βοήθημα αλλά επιπλέον ΚΕΑ και από την άλλη ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός πρόσφατα, το Εθνικό Σχέδιο δράσης για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ. Πώς σου φαίνονται αυτές οι ενέργειες;

Δημ: Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη χρονικά περίοδο και αντιλαμβάνομαι και κατανοώ ότι υπήρξαν οικονομικές δυσκολίες που δεν είχα υπολογιστεί. Σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ζούνε από τα εκάστοτε βοηθήματα και περνάνε πολύ δύσκολα. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περαιτέρω απλά πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε όλοι την υπάρχουσα κατάσταση. Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ είναι ένα πολύ σημαντικό και τεράστιο βήμα προόδου. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω προλάβει να το μελετήσω για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα.

«Όσο χρόνο σου πάρει αρκεί να τα καταφέρεις». Τι σημαίνει αυτή η φράση τελικά για εσένα Δημήτρη;

Δημ: Πρέπει να βάζουμε στόχους και να κάνουμε όνειρα στην ζωή μας. Αυτά τα δύο είναι κίνητρα για ΖΩΗ. Πρέπει να προσπαθούμε να πραγματοποιούμε στόχους και όνειρα με όλες μας τις δυνάμεις, όσο χρόνο και αν χρειαστεί. Μόλις τα καταφέρουμε, θα πρέπει αμέσως μετά να θέτουμε νέους στόχους και όνειρα. Έτσι, προχωράς μπροστά και ζεις έχοντας κίνητρα. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να ολοκληρώνεις κάτι και να συνεχίζεις για το επόμενο.

Σχέδια, όνειρα και μελλοντικοί στόχοι;

Δημ: Όταν βάζουμε στόχους δεν πρέπει να τους παρατάμε αλλά να τους υλοποιούμε με υπομονή και επιμονή. Αυτό μας δίνει κίνητρο και για τους επόμενους στόχους μας. Εμένα ο μεγάλος μου στόχος αυτήν την στιγμή είναι η συμμετοχή μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο που θα πραγματοποιηθούν εκτός απροόπτου το καλοκαίρι του 2021. Αυτό σκέφτομαι και ονειρεύομαι καθημερινά.

Τη συνέντευξη πήρε η Μαριάννα Μανωλοπούλου

Ομιλία του Καρυπίδη στο TEDxDUTH