Ο Ερντογάν έχει… δυσανεξία στη Δημοκρατία και τις ελευθερίες

Σελαχατίν Ντεμιρτάς – Κούρδος. Τσαν Ντουντάρ – δημοσιογράφος. Οσμάν Καβαλά – επιχειρηματίας. Όλοι τους θύματα του δόγματος της «μηδενικής ανοχής» που εφαρμόζει πιστά και χωρίς παρεκκλίσεις το ισλαμοσυντηρητικό καθεστώς του Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία, απέναντι σε όσους τολμούν και μπορούν να απειλήσουν την κυριαρχία του. Μαζί φυσικά με εκατοντάδες ακόμη «επώνυμους» και δεκάδες χιλιάδες «ανώνυμους», οι οποίοι βαφτίζονται συλλήβδην τρομοκράτες, προδότες, γκιουλενιστές, ακροαριστεροί και οδηγούνται στο σκαμνί ή και στις φυλακές, από όπου δεν γνωρίζουν εάν και πότε να ξαναβγούν.

Το μόνο που χρειάζεται για να κινηθεί εναντίον κάποιου ο κρατικός μηχανισμός είναι να έχει κάνει το μοιραίο λάθος. Αυτό συνέβη με τον Ντουντάρ ο οποίος, ως αρχισυντάκτης της εφημερίδας Cumhuriyet αποκάλυψε το 2015 το δίκτυο που είχαν οργανώσει η ΜΙΤ και άλλες τουρκικές μυστικής υπηρεσίες για να μεταφέρουν όπλα στους Σύρους αντικαθεστωτικούς, ανάμεσά τους και τους τζιχαντιστές. Κάτι που μέχρι στιγμής του έχει κοστίσει μια ποινή φυλάκισης 27 ετών που του επιβλήθηκε ερήμην (ο ίδιος ζει εξόριστος στην Γερμανία), την κατάσχεση όλης της περιουσίας του στην Τουρκία, καθώς και μία απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του.

Αδιαφορία για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

Κάτι ανάλογο με τον Ντεμιρτάς, ο πρώην ηγέτης του κουρδικού Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών, ο οποίος παραμένει στη φυλακή από το 2016, κατηγορούμενος για συνεργασία με τους «τρομοκράτες του ΡΚΚ». Δεν είναι φυσικά ο μόνος που διώκεται: Οι 59 από τους δημάρχους που εξέλεξε το HDP στις εκλογές του 2019 έχουν απομακρυνθεί από τη θέση τους με ανάλογες κατηγορίες, αλλά και η συμπρόεδρός του στο κόμμα Φιγκέν Γιουκσεντάγκ που είναι επίσης στη φυλακή μαζί με αρκετούς βουλευτές και στελέχη του – όπως η Λεϊλά Γκιουβέν, η οποία επίσης καταδικάστηκε σε 22 χρόνια φυλάκισης αυτή την εβδομάδα. Όλους αυτούς που δεν τους σώζουν ούτε οι διεθνείς εκκλήσεις ούτε οι δικαστικές αποφάσεις, όπως αυτή που έλαβε την Τρίτη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, απαιτώντας την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση του Ντεμιρτάς, για να λάβει από τον Ερντογάν την απάντηση ότι είναι «πολιτικά υποκινούμενο».

Στο ίδιο μήκος κύματος και η υπόθεση Καβαλά, ο οποίος παραμένει προφυλακισμένος από το 2017, χωρίς να έχει καταδικαστεί για καμία από τις κατηγορίες που τον βαρύνουν – με κύριες τον ρόλο του στην εξέγερση του Πάρκου Γκεζί της Κωνσταντινούπολης, το 2013, αλλά και τη συμμετοχή του στο αποτυχημένο πραξικόπημα που σημειώθηκε την 15^η Ιουλίου 2016. Κι όμως, την περασμένη Παρασκευή διατάχθηκε να μην αφεθεί ελεύθερος τουλάχιστον μέχρι τον Φεβρουάριο του 2021, όταν η υπόθεσή του θα επανεξεταστεί.

Η ευθύνη της Δύσης

Ο Ερντογάν συνεχίζει απτόητος – επειδή βρίσκει ελεύθερο έδαφος να το κάνει. Ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να μην τα σπάσει μαζί του θεωρώντας ότι η Τουρκία αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο και δεν πρέπει να την αφήσει στην αγκαλιά της Μόσχας – ενώ σταμάτησε να ασχολείται και με οτιδήποτε έχει να κάνει με ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα από τη στιγμή που του επέστρεψε τον πάστορα Άντριου Μπράνσον. Ακόμη και οι πρόσφατες κυρώσεις έχουν σχέση με την αντιπαράθεση των δύο συμμάχων σε άλλα μέτωπα και όχι με την δημοκρατία…

Η Γερμανία και η Ανγκελα Μέρκελ, από την πλευρά τους, δεν κρύβουν πως δεν επιθυμούν κανενός είδους κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας, καθώς τα λεφτά είναι πολλά. Από τη στιγμή δε που αφέθηκε ελεύθερη και επέστρεψε στη χώρα η ανταποκρίτρια της Die Welt, Ντενίζ Γιουτσέλ, το ενδιαφέρον του Βερολίνου για την ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης στην Τουρκία έχει περιοριστεί σημαντικά…

Κάπως έτσι, Ερντογάν και δημοκρατία έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο και τα εγκλήματα πολλαπλασιάζονται. Η Δύση είναι συνένοχη σε αυτό.