Τι είναι τελικά τα Χριστούγεννα; Γκλάμουρ, στολίδια, fake ζωή; Ή μήπως ελπίδα και απολογισμός;

Τι είναι τα Χριστούγεννα; Μην είναι οι δοξολογίες στις Εκκλησίες που δεν κολλάνε κοροναϊό;

Μην είναι τα λόγια των παπάδων για την αγάπη και την αδερφοσύνη, που όμως, είναι λόγια του αέρα;

Μην είναι τα λαμπιόνια του ενός εκατομμυρίου στους δρόμους της Αθήνας;

Μην είναι οι φάτνες, τα στολισμένα δέντρα, οι Αγιοβασίληδες, τα κάλαντα, οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα;

Γενικώς, Χριστούγεννα είναι αυτή η χριστιανική γιορτή που μάθαμε από μικροί και που κληροδοτούμε στις επόμενες γενιές; Με τον μικρό Χριστούλη, τους τρεις μάγους, τη θαλπωρή της φάτνης με τα πρόβατα και ό,τι συνδέεται με αυτά;

Να είναι άραγε τα γκλάμουρ ρεβεγιόν στα μπουζούκια και τα μπαρ που στερούμαστε φέτος και κλαίμε με μαύρο δάκρυ;

Να είναι τα χιονοδρομικά κέντρα που κάποτε γέμιζαν αλλά φέτος ρημάζουν;

Να είναι τα εκατοντάδες ευρώ που δίνουμε (όσοι έχουμε) για δώρα, περιμένοντας στην ουρά ή πότε θα έρθει ο κούριερ;

Μπορεί για τους περισσότερους να είναι όλα αυτά ή ορισμένα από τα παραπάνω.

Όμως, τελικά Χριστούγεννα θα έπρεπε να είναι κάτι άλλο. Αυτό που σε πολλούς δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα, ούτε πίσω από τα αστραφτερά στολίδια, ούτε πίσω από την «χριστιανική κατάνυξη» και τις «παραδόσεις» που τηρούμε χωρίς να ξέρουμε γιατί.

Το in.gr έκανε ένα οδοιπορικό στις «φαβέλες» της Δυτικής Αττικής. Εκεί που υπάρχουν φτωχοί Ελληνες, πάμφτωχοι μετανάστες ή παλιννοστούντες, παιδιά ενός κατώτερου θεού επειδή είναι Ρομά.

Είναι η άλλη πλευρά της γκλαμουράτης Αθήνας που ακόμη και στη μιζέρια της πανδημίας λάμπει. Με τα στολίδια της, με τα χιλιάδες αυτοκίνητά της στους δρόμους, παρά την καραντίνα, με τους εκατοντάδες που περιμένουν στην ουρά για ένα… click away, τη νέα μόδα στο εμπόριο.

Είναι οι σκοτεινές πλευρές της Ελλάδας, στη Δυτική Αττική, στο κέντρο της Αθήνας ή σε κάποιο χωριό της επαρχίας που μένουν 50 ηλικιωμένοι, πένητες και μόνοι.

Είδαμε και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Σακελλαροπούλου, να μοιράζει τρόφιμα και μπράβο της. Μακάρι να το έκαναν όλοι οι πολιτικοί.

Αλλά αν προσέξει κανείς τις φωτογραφίες θα δει ότι οι περισσότεροι που πήγαν στο συσσίτιο ήταν πάμφτωχοι μετανάστες.

Θα εξοργιστούν οι ακροδεξιοί της χώρας με την εικόνα της Προέδρου να μοιράζει φαϊ «σ’ αυτούς», αλλά τι να κάνουμε. Ανθρωπος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι…

Αυτά είναι λοιπόν Χριστούγεννα. Είναι το άδολο χαμόγελο σε έναν φτωχοδιάβολο του δρόμου.

Είναι ένα χτύπημα στον ώμο σε έναν Ρομά, σε έναν Αφγανό, Μαροκινό ή Ρώσο. Σίγουρα δεν είναι το χτύπημα με το πόδι αστυνομικού σε άστεγο στην Αθήνα.

Είναι μια χειρονομία αλληλεγγύης σε κάποιον που οι μέρες των εορτών δε διαφέρει από τις υπόλοιπες.

Το πολύ να βρει ένα πιάτο φαγητό περισσότερο από τα σκουπίδια που πετάμε εμείς οι αστοί.

Είναι μια δωρεά κάποιου που ποτέ δεν θα μάθουμε. Που το κάνει με την ψυχή του, χωρίς να το διαφημίζει στο facebook και το Instagram ή να βγάζει δελτία τύπου.

Είναι αν θέλετε κι ένα τηλεφώνημα στους ηλικιωμένους παππούδες και γιαγιάδες που φέτος απομονώθηκαν και που έχασαν μια χρονιά πολύτιμη με τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Είναι ένα «ευχαριστώ», ένα «συγχωρώ», ένα «σ’ αγαπάω» ή ένα «ας τα σβήσουμε όλα κι ας ξεκινήσουμε από την αρχή».

Είναι η στιγμή του απολογισμού για τα καλά και τα κακά του 2020. Για τα λάθη και τα σωστά.

Για τους ανθρώπους που βάλαμε στη ζωή μας, κι αυτούς που βγάλαμε γιατί δεν άξιζαν. Ή γιατί κάναμε λάθος εκτίμηση και μπορεί να τους αδικήσαμε.

Είναι η ώρα του απολογισμού για όσα κάναμε ή για εκείνα που αναβάλλαμε. Για όσα μας πλήγωσαν κι όσα μας απογείωσαν.

Πάνω απ’ όλα όμως πραγματικά Χριστούγεννα είναι η ζεστασιά της… ανθρώπινης φάτνης. Της οικογένειας δηλαδή, ό,τι κι αν εννοεί ο καθένας ως οικογένεια.

Είναι οι… ήλιοι που λάμπουν για τον καθέναν διαφορετικά. Κι αυτοί που έχουν σβήσει αλλά έχουν αφήσει τη ζεστασιά τους. Ισως και την αυθεντικότητά τους.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα… τέλεια Χριστούγεννα με τα στολίδια, τα πλούσια γεύματα και τα ταξίδια στους εξωτικούς προορισμούς.

Χριστούγεννα και τέλος του χρόνου είναι η αρχή μιας νέας ζωής. Κάποιοι το ονόμασαν Ιησού, εγώ το ονομάζω ελπίδα…