Lockdown : Η χαμένη ευκαιρία να ακολουθήσουμε μία άλλη ζωή

Αυτή ήταν η δουλειά της επιστήμης και την έκανε όσο το δυνατό καλύτερα με όσα εργαλεία είχε στη διάθεσή της. Εφτιαξε το εμβόλιο. Όμως μπορεί να μην στριμωχτούμε για να το αντικρίσουμε με λαχτάρα στο χέρι της νοσοκόμας όταν φτάσει η ώρα του εμβολιασμού. Είχαμε προλάβει νωρίτερα να στριμωχτούμε σε μία άλλη ουρά, σε ένα κατάστημα για να αποκτήσουμε το δώρο με το αστραφτερό περιτύλιγμα.

Αλήθεια, τι ήταν πραγματικά εκείνο που απείλησε μέσα μας ο κοροναϊός και μόλις το κατέκτησε άρχισε να κουρσεύει ζωές;

Ένα βλέμμα στους δρόμους της πρωτεύουσας, των μεγάλων πόλεων της χώρας, θα μπορούσε να είναι διδακτικό. Οχι όμως ένα βλέμμα φευγαλέο που θα συγχρωτιζόταν εύκολα με τη λάμψη των υπαίθριων χριστουγεννιάτικων δέντρων, των στολιδιών στις στήλες φωτισμού και που στιγμιαία θα εξαχνωνόταν σαν μαγική αστερόσκονη.

Θα ήταν διδακτική η ματιά ενός ανθρώπου που τις περισσότερες ώρες της μέρας στέκεται απόμακρος σε ένα μικρό μπαλκόνι, απόμακρος από τον δυναμικό παλμό της καθημερινότητας. Θα ήταν διδακτική η ματιά ενός ανθρώπου σε μεγάλη ηλικία, που πλέον ξεμακραίνει από τη ζωή γεμάτος από τη σοφία χρόνων και χρόνων, εποχών και εποχών, μεστός από γνώσεις και εμπειρίες, με ένα εύθραυστο, κυρτό σώμα, το μόνο που θα μπορούσε να του στερήσει ο ιός.

Ισως και η ματιά ενός μικρού παιδιού, που μαθαίνει τώρα τον κόσμο, που περιμένει ένα δώρο από τον Άγιο Βασίλη, που κοιτάζει όλα γύρω του με απορία, με θέληση να μάθει, να ακούσει, να ζήσει. Ενός παιδιού σκεπτικού, με τις λεξεις «τι;»  και «γιατί;» στην άκρη της γλώσσας.

Δύο βλέμματα διαφορετικά, το ένα στην αρχή του μονοπατιού και το άλλο στο τέλος, θα έβλεπαν ίσως μία μεγάλη ευκαιρία που πήγε χαμένη μέσα σε αυτές τις ζοφερές μέρες.

Την ευκαιρία, που όπως τόνισαν αρκετοί ειδικοί, αφήσαμε να φύγει μέσα από τα χέρια μας χωρίς να προσπαθήσουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας, τη στάση μας μέσα και απέναντι σε αυτήν, τη στάση μας απέναντι στους άλλους, δαμάζοντας πάθη, ορμές, παρορμήσεις, απελευθερώνοντας ορμόνες της εγκράτειας, περισσότερης σκέψης, λογικής απέναντι στο συναίσθημα, ορμόνες εγρήγορσης και πίστης.

Τι ήταν λοιπόν αυτό που πραγματικά απείλησε ο κοροναϊός και διέσπασε την εσωτερική μας συνοχή και μαζί την δική μας κοινωνική υπόσταση, των άλλων απέναντί μας, εκείνων που δεν βλέπουμε πιο κάτω στον δρόμο, στην πιο πάνω πλατεία, σε άλλη γειτονικά και πόλη;

Ηταν σαν ένα μαγικό ραβδί να τους άγγιξε όλους. Και ήταν, είμαστε, άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες, που χτυπήθηκαν διαφορετικά από την κρίση, που άρχισε σαν οικονομική, έγινε κρίση πανδημίας, υγείας, ζωής και συμπαρέσυρε ξανά όσους πρόλαβαν να συνέλθουν οικονομικά, και συνέτριψε όσους δεν πρόλαβαν.

Φωτίστηκαν οι δρόμοι στις πόλεις και μία νεράιδα άπλωσε στην πόλη τη χρυσόσκονη. Οι εικόνες του θανάτου, του μαζικού θανάτου των τελευταίων εβδομάδων ξεθώριασαν από τη μνήμη μας, τη συλλογική μας μνήμη και δεν ήταν πράξη αντίδρασης και αντίστασης.

Ξεθώριασαν ξαφνικά οι εικόνες από τα νοσοκομεία, τους θεματοφύλακες του πολυτιμότερου αγαθού μας, των εξασθενημένων γιατρών, των νοσοκόμων που δεν είναι δουλειά τους να υποδεικνύουν τα κατάλληλα φάρμακα αλλά που κρατούσαν και κρατούν τα χέρια και το κουτάλι με το φαγητό για τους ανήμπορους διασωληνωμένους ανθρώπους.

Ξεθώριασαν οι εικόνες από τις ΜΕΘ, από τα κρεβάτια που αδειάζουν από σώματα που δεν ξαναζωντάνεψαν, σβήστηκαν από τη μνήμη των περισσοτέρων όλες οι προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο του ιού που μας χτύπησε την πόρτα απειλητικότερος από την πρώτη φορά. Και φονικότερος, σαν όπλο μαζικής καταστροφής, σκοτώνοντας 80 ανθρώπους τη μέρα, 90, 100, όσους αντέχει.

Και ξεθώριασαν αυτές οι εικόνες στο μυαλό τόσο διαφορετικών ανθρώπων. Εκείνων που δεν έχασαν τη δουλειά τους αλλά και εκείνων που είδαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς άδειους, τα καταστήματά τους κλειστά, όπως και τα εστιατόριά τους, τις καφετέριες, τα εμπορικά μαγαζιά. Ξεθώριασαν οι εικόνες στο μυαλό εκείνων που συμπληρώνουν μήνες άνεργοι, που ζουν με επιδόματα, αυτό που ζουν, που αντί για ευχετήριες κάρτες μαζεύουν στο τραπέζι του σαλονιού τους λογαριασμούς.

Και καθώς η χρυσόσκονη λαμπύριζε στον ουρανό, όλο και περισσότερα αυτοκίνητα στους δρόμους. Όλο και περισσότερη βενζίνη να καίγεται στις μηχανές των μπλοκαρισμένων Ι.Χ. σε λεωφόρους, δρόμους και παράδρομους. Ολο και περισσότεροι έξω από τα καταστήματα που άνοιξαν με περιορισμούς, από τα ATM των τραπεζών για να προλάβουν να αγοράσουν το κουτί με το λαμπερό περιτύλιγμα, και δύο κουτιά, και τρία, κουτιά που χρειάζεται να μεταφέρουν δύο και τρεις άνθρωποι.

Αρκεί να μη γυρίσουν σπίτι με άδεια χέρια. Να υπάρξει κάτι διαφορετικό στο σαλόνι, μία νέα προσθήκη που θα δείχνει ότι έχουμε Χριστούγεννα, ένα δώρο κοντά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, πιο πέρα από το τραπέζι με τους στοιβαγμένους λογαριασμούς.

Πολλοί απηύδησαν με αυτή τη μαζική εφόρμηση στους δρόμους και τα καταστήματα. Στα φαρμακεία για καλλυντικά, στα σούπερ μάρκετ για όσα τρόφιμα χωρέσει το καλάθι, χωρίς να χωράει στο μυαλό ότι το στρίμωγμα στο ταμείο, ανάμεσα στα ράφια, είναι το «ανάθεμα» των λοιμωξιολόγων.

Πολλοί επίσης είπαν ότι ήταν μία πράξη αντίδρασης και αντίστασης στη λαίλαπα του κοροναϊού. Να μην στερηθούν το αίσθημα αυτών των ημερών επειδή οι μέρες που θα έρθουν μπορεί να είναι χειρότερες. Είπαν άλλοι ότι οι μετακινήσεις ήταν ελεύθερες όσο πλησίαζε παραμονή των Χριστουγέννων, ότι δεν υπήρχε λόγος εγκλεισμού, ότι δεν έχει νόημα και βγήκαν όλοι έξω να ξοδέψουν, να ξορκίσουν τον φόβο και τον θάνατο.

Για πολλούς ήταν σαν μην υπάρχει πανδημία, η μάσκα στο πρόσωπό τους πρόδιδε το αντίθετο. Δεν υπήρχαν απαγορεύσεις, δισταγμοί, σειρήνες οι βιτρίνες των καταστημάτων, ο στολισμός στις πλατείες, ο ένας να παρασέρνει τον άλλο, σαν στρατιώτες με βήμα χαλαρό, ξέγνοιαστο, επικεντρωμένοι σε ένα σκοπό. Υπάρχουν Χριστούγεννα, όχι κοροναϊός.

Αν μπορούσαμε να ακούσουμε τα λόγια κάποιων ειδικών, μέσα από τη φωνή εκείνου του ανθρώπου στο μπαλκόνι, που δεν έχει πια τίποτα να του στερήσει ο κοροναϊός, θα ακούγαμε ότι πολλοί άνθρωποι έχασαν μία ευκαιρία να αλλάξουν. Οχι να ξανακερδίσουν τη ζωή που προηγουμένως είχαν, όπως πολλοί διαλαλούν. Αλλά να αναδείξουν αρετές που κρύβουν μέσα τους, αυτές που είδε πρώτος ο ιός και χτύπησε πριν αρχίσει να διαλύει ζωές.

Θα ήταν πάλι Χριστούγεννα και το τραπέζι στρωμένο χωρίς το χάος των αυτοκινήτων, χωρίς τη βόλτα σε συνθήκες συνωστισμού σε πολύβουους δρόμους. Θα έπαιρνε ο κόσμος το δώρο του λίγες μέρες αργότερα, οι ημερομηνίες περνούν, όχι το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, τα μέλη της οικογένειας μας, τους φίλους.

Ολος ο κόσμος υπάρχει μέσα μας και για όσους το ξέρουν, Χριστούγεννα είναι κάθε μέρα.