Χάρη στα live streaming και την ηλεκτρονική πληρωμή εισιτηρίου που  έβαλαν σε ενέργεια πολλοί θεατρικοί οργανισμοί , βλέπουμε επιτέλους θέατρο φρέσκο φρεσκότατο ενώ ταυτόχρονα ενισχύονται κατά το δυνατόν οι art workers οι οποίοι – τι φάση! – έχουν σιγήσει μεν ως workers, έχουν ανθίσει δε ως καλλιτέχνες. Χρησιμοποιώ με ενθουσιασμό τη νέα αυτή δυνατότητα, εγώ που άλλοτε  έβλεπα κάμερα επί σκηνής και ήθελα να προβώ σε συλλήψεις.

Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, να εμείς παραδείγματος χάριν, που τα ‘φερε η ανάγκη να μας πουν νεοδεξιούς και προσκυνημένους αποπάνω. Δεν απολογούμαι κι ούτε πρόκειται να απολογηθώ παρά μόνον σε μια μικρή ιερή κόγχη μέσα μου που κλαίει και ζητάει απεγνωσμένα κάτι καθαρό κι αριστερό σαν τη «Συνοικία το όνειρο», ίδίως στη σκηνή που η Ηρώ Κυριακάκη μετράει με ένα ξυλαράκι τον βράχο πάνω στον οποίο μια μέρα θα έφτιαχνε το σπίτι της.

Σ’ ένα τέτοιο κλάμα, σε μια τέτοια δομική έλλειψη απάνω, με πέτυχε την περασμένη εβδομάδα η αναγγελία του Εθνικού Θεάτρου ότι θα ανεβάσει την περίφημη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» έτσι όπως την έγραψε για το θέατρο ο Καμπανέλλης κι όχι έτσι όπως την έκανε ταινία ο Κακογιάννης, ένα φανταιζί ερωτικό δράμα με φόντο την τσακισμένη γενιά του Εμφύλιου που θα έκανε στράκες στις Κάννες με την exotic φτώχεια της. Δεν ήταν η πρώτη φορά, ήταν όμως η πρώτη αποκατάσταση του κειμένου με βάση τις διορθώσεις του συγγραφέα που κλεισμένες χρόνια σ’ ένα ερμάριο περίμεναν την ώρα τους, κλαίγοντας κι αυτές.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έπρεπε να με είχε ψυλλιάσει το δελτίο Τύπου με πολιτική πυξίδα τη χαοτική Μαργκερίτ Ντυράς mon Dieu! Επρεπε να το είχα καταλάβει, να ‘χα κάνει εγκαίρως πίσω, να είχα φυλαχτεί κι όχι να εμφανίζομαι τώρα εδώ μπροστά σας σαν κριτικός θεάτρου της πλάκας.

Το τι είδα δεν έχει καμίασημασία. Εκείνο που είναι σημαντικό και που δεν πρόκειται να το κρύψω μέσα μου και να το κλαίω κατά μόνας, είναι ότι, παιδιά μου, «Συνοικία το όνειρο» δεν υπάρχει πια. Την ιστόρησε κάποτε ένας αστός, ο Αλέκος Αλεξανδράκης και έκτοτε τέλος. Διαλυθείτε ησύχως.

Headlines