Οσο συνηθίζει ο λαός τον ρόλο του αναθέτη, τόσο εκπαιδεύει το πολιτικό σύστημα στον ρόλο του υπεκφεύγοντος. Οσο ξεφορτώνεται την ευθύνη στο «μέσον», τόσο το «μέσον» με κινήσεις καταδρομικές γλιστράει. «Ασε, θα το δω». Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση σε τηλεφώνημα ενιστάμενου, αδικούμενου, υστερούντος. Βέβαια, μετά από δυο βδομάδες σφίγγουν τα πράγματα: «Το είδες το θέμα μου;». «Ναι, μάλιστα, μόλις τώρα ο κ. βουλευτής πήγε στον υπουργό για το ζήτημά σας». Για τον κ. Πατατιά ο λόγος. Για χιλιάδες πατατιάδες στα χρόνια του νεότερου ελληνικού κράτους. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ως μεσάζων μεταξύ πολιτικού προσώπου και αιτούντος, καταφέρνει να δημιουργεί περιθώριο στο πρώτο και να δίνει άλλοθι στον δεύτερο.

Το ίδιο το διοικητικό σύστημα – ως πολιτικό απότοκο – παράγει το πρόβλημα. Π.χ. δεν διασταυρώνεται τίποτα με τίποτα. Το Ε9, ο ΕΝΦΙΑ, η δήλωση στο Κτηματολόγιο, οποιοδήποτε ντοκουμέντο ιδιοκτησιακής ταυτότητας, παραμένουν αδιασταύρωτα, μοναχικά στοιχεία, ο πολίτης τρέχει και στην Εφορία και στον συμβολαιογράφο και στον Δήμο και στην Πολεοδομία και στο δαιδαλώδες διαδικτυακό «gov». Τρέχει στον μηχανικό, τον συμβολαιογράφο, τον δικηγόρο, τον γιατρό, τον λογιστή κ.λπ. Μια σειρά από υποχρεώσεις που αφορούν συνήθως διόρθωση λάθους, επιβεβαίωση στοιχείου που χάθηκε γιατί μετακόμισε η υπηρεσία, γιατί βαριέται η διοίκηση να το ψάξει.

Εν τω μεταξύ για χρόνια γίνεται «ηλεκτρονικοποίηση» αλλά καταπίπτει μόλις αλλάξει η κυβέρνηση γιατί τη δουλειά πρέπει να την πάρει άλλος, «δικός μας». Μηδενίζεται το κοντέρ σε μια αειφόρο απαίτηση.

Η πιο αναρχική χώρα της Ευρώπης, έχει τα περισσότερα προαπαιτούμενα. Οτιδήποτε, απαιτεί πλήθος χαρτιών, σαν να προσγειώθηκε το φυσικό πρόσωπο επί της γης για πρώτη φορά τώρα. Χωρίς παρελθόν, χωρίς ιστορία, χωρίς μαρτυρίες. Επανίδρυση προσώπου, επανέκδοση όλων των δικαιολογητικών-αποδεικτικών της υπάρξεώς του. Η γραφειοκρατία έχει καταπολεμηθεί μεταφέροντάς την στο σπίτι, με τις ίδιες αναμονές, αλλά με «ουρές κατά μόνας», άρα χωρίς κοινωνική παράσταση, καβγάδες και τηλεοπτική απεικόνιση. Μόνος στο σπίτι, να γυρίζει ο στρόφαλος στην οθόνη, περιμένοντας το πιστοποιητικό. Είτε γιατί δεν δουλεύει η πλατφόρμα, είτε γιατί δεν είναι συμβατό το πρόγραμμα με τις απαιτήσεις του συστήματος, είτε γιατί «έπεσε το σύστημα». Αντισυστημικό το σύστημα.

Πού βρίσκεται η δεξιά και πού η αριστερά σε ένα πρόβλημα τεχνολογικών εφαρμογών και σε ένα πρόβλημα χαωδών κανονιστικών απαιτήσεων; Αν κάποιος θεωρεί ότι αυτή η βαναυσότητα στην αρπαγή του προσωπικού χρόνου, η αδιόρθωτη ανάσχεση κάθε φυσιολογικής δραστηριότητας, είναι εξωπολιτική, είναι πολύ γελασμένος. Οπως κληρονομήθηκε, έτσι θα κληροδοτηθεί το τέρας. Και για τους εκσυγχρονιστές που θέλουν μεταρρυθμίσεις (όπως αυτές με την εξίσωση τριετών και πενταετών σπουδών, στα πλαίσια της κυβερνητικής αριστείας) και για τους παλαιοσυνδικαλιστές που αντιδρούν και για τους διακηρύττοντες μπουλντόζες στο Ελληνικό και για τους τιμωρούς και «καραντινιέρηδες». Η πρακτικότητα, οι απλές λύσεις, η επιτάχυνση, η διασταύρωση στοιχείων, ο διοικητικός ορθολογισμός, είναι όνειρα τρελά, όνειρα απατηλά.

Ο γραφειοκράτης με μανσέτες ή πληκτρολόγιο, την ίδια πολιτική θεμελιώνει. Δεν υπάρχει ελπίδα.

Headlines