Η ασθενής Ο μιλά και συγκλονίζει: «Το εμβόλιο είναι η ελπίδα να ξαναβρούμε την ελευθερία μας»

Μαρία Μουρελάτου

Μια ανάσα πριν από τον πρώτο εμβολιασμό στη χώρα και σχεδόν ένα χρόνο μετά τη νοσηλεία της στο ΑΧΕΠΑ, η Δήμητρα Βουλγαρίδου, η ελληνίδα ασθενής 0, γνωστή ως το πρώτο κρούσμα ή ως «η 38χρονη από τη Θεσσαλονίκη», μιλά στα «ΝΕΑ» για την εμπιστοσύνη της στους επιστήμονες που μας χάρισαν τόσο γρήγορα το εμβόλιο, και μέσω αυτού, όπως η ίδια λέει χαρακτηριστικά, «την ελπίδα να ξαναβρούμε την ελευθερία μας». Αυτό νοσταλγεί περισσότερο και από την προ Covid εποχή, «την ελευθερία κινήσεων», την οποία η ίδια πλήρωσε ακριβά αφού, αμέσως μετά το ταξίδι της στο Μιλάνο, τον Φεβρουάριο, βρέθηκε μαζί με τον 9χρονο γιο της για 15 ημέρες σε θάλαμο αρνητικής πίεσης και για άλλες 15 σε καραντίνα στο σπίτι. Σε αυτό το διάστημα, στοχοποιήθηκε όσο κανένας άλλος ασθενής Covid στην Ελλάδα καθώς, στην εποχή της πανδημίας, «οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από ταξίδι επέστρεψαν» κι εκείνη είχε διαπράξει το «προπατορικό αμάρτημα» να νοσήσει πρώτη από κορωνοϊό.

Την ώρα που οι γιατροί της την αποκαλούν «παράδειγμα ασθενούς», εκείνη εξομολογείται πώς ένιωθε όταν όλη η Ελλάδα, με διάθεση ανθρωποφαγική, μιλούσε για μια γυναίκα που έφερε τον κορωνοϊό από την Ιταλία. «Εκείνο το διάστημα το βίωσα πολύ τραγικά γιατί το θέμα είχε πάρει πολύ μεγάλη έκταση, δεν κρατήθηκε κανένα ιατρικό απόρρητο, υπήρχαν θέματα με το σχολείο του μικρού, γενικά έπρεπε να διαχειριστώ πολλά μαζί και ήταν λίγο δύσκολο.

Και όσο ήμουν μέσα και αφού βγήκα», περιγράφει η Δήμητρα συμπληρώνοντας «πολλοί έκριναν χωρίς καν να με ξέρουν, είχαν στο μυαλό τους έναν άλλον άνθρωπο, έναν άλλον χαρακτήρα, ίσως με θεωρούσαν ανεύθυνη, δεν ξέρω τι να πω. Για μένα, το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Μόνο που πήγα μόνη μου έχοντας δέκατα σε ένα νοσοκομείο για να δω τι γίνεται, κάθε άλλο παρά ανευθυνότητα θεωρώ ότι είναι. Από εκεί και πέρα, ο καθένας έχει τη γνώμη του, δεν μπορώ να κάνω κάτι εγώ για αυτό.

Υπήρξαν κάποια σκληρά σχόλια που μου έστειλαν αργότερα φίλοι και είδα, ήταν όμως και από άτομα του οικείου περιβάλλοντος αλλά τους δικαιολογώ γιατί από τον φόβο τους ίσως δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Σίγουρα υπήρχαν άνθρωποι που με πλήγωσαν, μένω όμως στα καλά γιατί πήρα πάρα πολλή αγάπη, από ανθρώπους που ξέρω αλλά και από άτομα που δεν ξέρω. Και αυτό ήταν το σημαντικότερο για μένα, ότι υπήρχε κόσμος που με στήριξε σε όλο αυτό».

Μαζί με το παιδί της

Εκτός από ψυχοσωματικά προβλήματα που εμφάνισε η ίδια αργότερα, μεγάλη ταλαιπωρία πέρασε και ο μικρός που έπρεπε τότε, παρότι ασυμπτωματικός, να νοσηλευθεί. Χάρη σε μια αθώα συνωμοσία που στήθηκε από το ιατρικό προσωπικό του ΑΧΕΠΑ όμως, δεν έμαθε ποτέ τίποτα. «Δεν είχε ακούσει καν τη λέξη κορωνοϊός. Το παιδί ήταν καλά οπότε φανταστείτε να υποχρεώσετε ένα μικρό παιδάκι να είναι μέσα σε ένα δωμάτιο για 15 ημέρες. Ηταν πάρα πολύ δύσκολο. Επρεπε να δείχνω ψύχραιμη και δυνατή. Κι επειδή τα κράτησα όλα μέσα μου, εκδηλώθηκαν μετά με διαφορετικούς τρόπους. Αντέδρασε και το σώμα μου. Δόξα τω θεώ, τώρα είμαι μια χαρά», αναφέρει η Δήμητρα και αποκαλύπτει πώς έμαθε το παιδί την αλήθεια. «Οταν άρχισε να συμμετέχει στα διαδικτυακά παιχνίδια στην καραντίνα, το πρώτο πράγμα που του είπαν ήταν «μα καλά αφού είχες κορωνοϊό γιατί δεν πέθανες»; Εκεί συνειδητοποίησα ότι πρέπει να μάθει, οπότε του τα είπα όλα, ως έχουν».

Με την απόσταση που τη χωρίζει πλέον από την αποκαλυπτική εμπειρία της νοσηλείας της, είναι σε θέση να εντοπίσει αλλαγές που συντελέστηκαν μέσα της, θετικές και αρνητικές. «Κλονίστηκε λίγο η εμπιστοσύνη μου απέναντι στους ανθρώπους βλέποντας να λένε πράγματα για μένα χωρίς να με ξέρουν. Μετράω αλλιώς πλέον τις ανθρώπινες σχέσεις. Επρεπε να γίνω 38 χρόνων για να το καταλάβω.

Θεωρώ σημαντικότερα αγαθά την υγεία, που καμιά φορά θεωρούμε δεδομένη αλλά δυστυχώς δεν είναι, και την αγάπη, και αυτήν που παίρνουμε αλλά και αυτήν που δίνουμε», αναφέρει η Δήμητρα και περιγράφει πώς η περιπέτειά της ενίσχυσε το μητρικό της ένστικτο. «Ηταν έντονο αυτό που έζησα, μέσα σε ένα νοσοκομείο να προσπαθείς να προστατεύσεις το παιδί σου, όχι μόνο από μια αρρώστια αλλά γενικά από όσα συνέβαιναν. Αυτή η ιστορία με έχει κάνει πιο δυνατή».

Ηρωες οι υγειονομικοί

Τους «πραγματικούς ήρωες», τους έλληνες υγειονομικούς δείχνει και εκείνη ως τους πρώτους που πρέπει να θωρακίσει η πολιτεία με το εμβόλιο. «Είχα ακούσει για το εμβόλιο καιρό πριν. Οταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι είναι πραγματικότητα, ένιωσα ότι υπάρχει μια ελπίδα να ξαναβρούμε την ελευθερία μας και να είμαστε όπως πριν. Σίγουρα τα έχουμε πάει καλύτερα ως χώρα, παρ’ όλ’ αυτά, έχουμε και ανθρώπους που δεν είναι πλέον στη ζωή που αν δεν ήταν ο κορωνοϊός θα ήταν», αναφέρει ενώ αποκαλύπτει ότι σκέφτηκε εξαρχής πως μπορεί να είναι και η ίδια μία μελλοθάνατη. «Το συναίσθημα που με κυρίευε όλες τις μέρες που ήμουν στο νοσοκομείο ήταν ο φόβος. Γιατί οι γιατροί τότε δεν ήξεραν, έβλεπα αυτό το άγνωστο στα μάτια τους και όλο αυτό με άγχωνε».

Οι μέρες στο ΑΧΕΠΑ σήμερα μοιάζουν μακρινές. «Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι αυτό δεν μου συνέβη ποτέ», λέει η Δήμητρα που άφησε τη ζωή να την πάει παρακάτω και πλέον ως ελεύθερη επαγγελματίας (φτιάχνει πετσέτες θαλάσσης) περιμένει μαζί με άλλους ανθρώπους τις εξελίξεις αναφορικά με το ελληνικό καλοκαίρι του 2021 που παραμένει γρίφος για όσους η επιβίωσή τους εξαρτάται από τον τουρισμό. Τους γονείς της, αν και μόλις δύο στενά μακριά, έχει να τους δει από την αρχή της καραντίνας. Οσο για τις γιορτές, θα τις περάσει σπίτι οικογενειακώς και, όχι, δεν σκοπεύει να εξαντλήσει το «9άρι» των καλεσμένων. «Εφόσον το περάσαμε μια φορά είμαστε πολύ προσεκτικοί πλέον», εξηγεί και εύχεται σε όλους υγεία, πίστη, αισιοδοξία.