Δεν έχουν κάτι πιο σοβαρό να πουν;

Νευρικότητα είναι ο ηπιότερος τρόπος για να περιγράψεις τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην προοπτική του εμβολιασμού. Δυσπιστία και καχυποψία για κάθε βήμα της προετοιμασίας, σπουδή για αιτιάσεις εκ των προτέρων, γενικώς διαπιστώνω από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναν εκνευρισμό που δεν ελέγχεται. Τους καταλαβαίνω, όμως, διότι το εμβόλιο, εκτός από θρίαμβος της επιστήμης, είναι και ένας θρίαμβος – λυπάμαι αν στενοχωρώ κάποιους – του καπιταλισμού. Η προσδοκία του κέρδους ήταν το κίνητρο που επιστράτευσε όλους τους επιστημονικούς, οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους και τους κατηύθυνε στον στόχο της παραγωγής του εμβολίου.

Ενα παράδειγμα της αβάσιμης κριτικής που παράγει ο εκνευρισμός τους είναι, λ.χ., ο ισχυρισμός ότι πρόκειται για αποτυχία της κυβέρνησης ότι, ενώ αρχικά είχε υποσχεθεί ένα εκατομμύριο εμβόλια ως πρώτη δόση, ο αριθμός έπεσε αργότερα στις 300.000 και, τώρα, η παρτίδα που έχει παραληφθεί είναι μόλις 9.000 εμβόλια. Είναι μια κριτική που αγνοεί εντελώς την πραγματικότητα της διαδικασίας του εμβολιασμού και, γι’ αυτό, είναι αβάσιμη.

Υπονοεί, κατ’ αρχάς, ότι το σκόπιμο θα ήταν να είχαμε από την αρχή ολόκληρη την απαιτούμενη ποσότητα των εμβολίων. (Το σύνδρομο του σπριντ στο σουπερμάρκετ μόλις αισθανόμαστε τον κίνδυνο…). Αυτό είναι τελείως ανόητο, εφόσον ο εμβολιασμός θα γίνει σταδιακά. Και γίνεται σταδιακά, επειδή απλούστατα πουθενά στον κόσμο δεν μπορεί να υπάρχει ένας νοσοκόμος για κάθε πολίτη, ώστε όλοι να έχουν ξεμπερδέψει μέσα σε δυο-τρεις μέρες. Δεδομένου επίσης ότι η συντήρηση του συγκεκριμένου εμβολίου είναι δύσκολη υπόθεση, είναι απολύτως λογικό να καταφθάνουν σε μικρές δόσεις.

Επειτα, αυτή η κριτική αγνοεί το βασικό δεδομένο της υπόθεσης ότι, δηλαδή, η προμήθεια και η κατανομή των εμβολίων έχει αναληφθεί κεντρικά από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και ευτυχώς! Διότι στον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό για την προμήθεια του εμβολίου, που παρακολουθήσαμε να εκτυλίσσεται τους προηγούμενους μήνες, ήταν προφανώς προτιμότερο τα συμφέροντά μας να εκφράζονται μέσω μιας διεθνούς δύναμης, παρά μόνοι και υπερήφανοι να συζητούμε, π.χ., με τη Βενεζουέλα, για το πώς θα πιέσουμε από κοινού τους Ρώσους να μας ελεήσουν με τυχόν περισσεύματα του «Σπούτνικ». Κακά τα ψέματα, η κούρσα για την προμήθεια του εμβολίου πρέπει να θύμισε σε όσους το είχαν ξεχάσει ότι η ΕΕ μπορεί να μη σημαίνει και πάρα πολλά από γεωπολιτικής πλευράς, αλλά από οικονομικής είναι διεθνής δύναμη.

Μια τόσο ρηχή και παιδαριώδης κριτική, λοιπόν, για την οργάνωση του εμβολιασμού δύο τινά μπορεί να σημαίνει: είτε αντανακλά τη χαμηλή εκτίμηση της αντιπολίτευσης για τους ψηφοφόρους γενικώς είτε την ίδια της την άγνοια για τον ευρύτερο κόσμο που μας περιβάλλει. Είναι το είδος της κριτικής που προέρχεται και απευθύνεται σε ανθρώπους των οποίων ο κόσμος εξαντλείται στον κύκλο, π.χ., Κομοτηνή, Εξάρχεια, Κουφονήσια, Ικαρία.

Μακροπρόθεσμα, το καλύτερο αντίδοτο στον επαρχιωτισμό της άγνοιας είναι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Erasmus. Αυτό που κατήργησε αμέσως και περιχαρής ο Μπόρις Τζόνσον, όπως έγραφε χθες ο Μιχάλης Μητσός στη στήλη του. Το ίδιο που ήθελε να καταργήσει ο Κώστας Γαβρόγλου, ο αλησμόνητος για την απαράμιλλη ευταξία και καλαισθησία του γραφείου του – όπως άλλωστε και ο Μπόρις για την κόμη του που θυμίζει το γραφείο του Γαβρόγλου…

ΤΟ ΦΙΛΙ

Ο διευθυντής της ΚΟ του Βελόπουλου σκανδαλίσθηκε από το φιλί μεταξύ της Βίσση και της Βανδή και με ανάρτησή του ζητεί να διερευνηθεί κατά πόσον ο ασπασμός στο στόμα συνιστά παραβίαση των μέτρων προστασίας από τον κορωνοϊό. Ας μην ανησυχεί, τώρα που οι δυο τους τα έφτιαξαν – με την πιο καλή έννοια του όρου – και επισήμως, μπορούν να περάσουν την καραντίνα μεταξύ τους…