Οι σκελετοί στα ντουλάπια

Το πρόβλημα δεν είναι ότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ άφησε πίσω της τόσους σκελετούς σε τόσα ντουλάπια. Κάθε διακυβέρνηση, κάθε διαχείριση εξουσίας, έχει σκοτεινές, γκρίζες ή έστω δυσνόητες και αμφιλεγόμενες πλευρές. Ούτε σημαίνει άλλωστε πως όσοι εμπλέκονται σε αυτές είναι ένοχοι για κάτι – πέρα από το γεγονός της εμπλοκής τους…

Το πρόβλημα είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέβηκαν στην εξουσία και άσκησαν την εξουσία κατηγορώντας τους αντιπάλους τους ότι έχουν σκελετούς στα ντουλάπια. Ενώ εκείνοι απέχουν από τέτοιες δραστηριότητες. Αν έπρεπε λοιπόν να ελεγχθούν για κάτι δεν είναι τόσο για διαφθορά. Οσο για πολιτική απάτη.

Τα νέα επεισόδια του σίριαλ «Ηθικό Πλεονέκτημα» μας μετέφεραν στη Folli Follie, της οποίας το σκάνδαλο είναι γνωστό και διώκεται ήδη από τη Δικαιοσύνη.

Δεν θα μπω στα όσα προσάπτονται σε κυβερνητικά ή άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για προστασία της εταιρείας. Το σίγουρο είναι όμως πως όσα προσάπτονται έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα που όλη η Ελλάδα έχει ήδη διαμορφώσει: ότι οι έλεγχοι που έπρεπε να γίνουν κινήθηκαν με τεράστια και επιλήψιμη καθυστέρηση.

Το είχε ήδη επισημάνει το ΚΙΝΑΛ με ερώτηση στις 4 Ιουνίου 2018 προς τους αρμόδιους υπουργούς. Λίγους μήνες νωρίτερα (Μάρτιος 2018), η τότε κυβέρνηση είχε μάλιστα διορίσει τον Οικονομικό Διευθυντή της εταιρείας στο ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ. Εχαιρε η εταιρεία κυβερνητικής προστασίας; Από ποιους; Και με ποια ανταλλάγματα, αν υπήρξαν ανταλλάγματα;

Αυτά φυσικά θα τα διερευνήσει η Δικαιοσύνη. Η οποία πάντως διερευνά ήδη πολλά.

Η υπόθεση Παπαγγελόπουλου είναι στα χέρια του δικαστικού συμβουλίου. Στο ακροατήριο έχει φτάσει η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών με κακουργηματικές διώξεις.

Η δικογραφία Καλογρίτσα-Παππά οδεύει στη Βουλή για τα περαιτέρω. Ακολουθούν η υπόθεση Πετσίτη, η υπόθεση της Attica, οι αμφιλεγόμενες εργολαβίες, οι παρεμβάσεις στον Τύπο, οι αλληλοκατηγορίες Καμμένου-Κοτζιά, οι αλλεπάλληλες μηνύσεις κατά Πολάκη, για να μην αναφερθώ στις δύο κορυφαίες ποινικές υποθέσεις για τη Μάνδρα και το Μάτι. Τελικά η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκρυβε περισσότερους σκελετούς κι από το Α΄ Νεκροταφείο.

Είναι αυτός ένας φυσιολογικός απολογισμός για ανθρώπους που αυτοχαρακτηρίζονται «ανιδιοτελείς» και «ηθικά ανεπίληπτοι»; Δεν νομίζω, αλλά ο καθένας μπορεί να κρίνει.

Αναρωτιέμαι πόσοι έχουν δει το ντοκιμαντέρ του Netflix για την περίπτωση Ντομινίκ Στρος-Καν με τίτλο «Δωμάτιο 2806». Το ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου δεν είναι οι σεξουαλικές παρεκτροπές ή ασυδοσίες ενός γάλλου πολιτικού. Αλλά η εικόνα ενός ανθρώπου που θεωρούσε ότι του επιτρέπονται τα πάντα. Οτι μπορεί να κάνει ό,τι του γουστάρει χωρίς κανενός είδους ενδοιασμό ή περιορισμό.

Την ίδια εντύπωση δημιουργεί και η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν ξέρω αν ό,τι έκαναν ήταν για δόξα, εξουσία, ιδεολογία ή λεφτά. Σίγουρα όμως θεωρούσαν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα εφόσον έκριναν ότι θέλουν να γίνουν.

Οι περιορισμοί σε αυτό το εφιαλτικό όνειρο βαφτίστηκαν «αρμοί της εξουσίας» και ο Πολάκης απειλεί ότι την άλλη φορά δεν θα υπάρχουν για να τους σταματήσουν.

Δεν το ξέρω. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω καν αν θα υπάρξει «άλλη φορά», ούτε αν θα υπάρχει Πολάκης. Αλλά μικρή σημασία έχει. Το πραγματικά σημαντικό είναι να διασφαλιστεί όχι ότι δεν θα υπάρχουν σκελετοί (πάντα θα υπάρχουν…) αλλά ότι θα υπάρχουν περιορισμοί. Οτι οι σκελετοί δηλαδή δεν θα μένουν κρυμμένοι στα ντουλάπια.

Κι ότι αυτό φυσικά θα ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις.

Εκτροπές

Υποθέτω πως πολλοί ανησύχησαν όταν διάβασαν τον Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει ότι «η ελληνική δημοκρατία έχει εισέλθει σε μια σκοτεινή περίοδο θεσμικού εκφυλισμού και ιδιότυπης αντιδημοκρατικής εκτροπής» (20/12).

Ισως σκέφτηκαν πως κάτι σοβαρό συμβαίνει. Αλλά οι «εκτροπές» είναι το χούι του Γραμματέα.

Στις 28/4 μιλούσε για «αντικοινοβουλευτική εκτροπή και παραβίαση όλων των κανόνων της δημοκρατίας». Στις 24/9 για «θεσμική και αντισυνταγματική εκτροπή». Στις 15/11 για «προετοιμασία εκτροπής ή καλύτερα εκτροπή». Στις 16/12 για «κοινοβουλευτική και συνταγματική εκτροπή». Ο,τι κι αν συμβαίνει, ο Γραμματέας φωνάζει «εκτροπή». Εχει άλλωστε εγκαίρως διαγνώσει ότι «ο Μητσοτάκης σκοπεύει να μετατραπεί σε Ορμπαν» (1/3). Πώς; Υποθέτω με εκτροπή!

Το σενάριο της ανοησίας

Η ιδέα μιας «προοδευτικής διακυβέρνησης» που προέκυψε μαζί με το δεύτερο κύμα κορωνοϊού δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Ούτε σωστή ούτε λάθος. Είναι απλώς ανόητη. Για τρεις λόγους.

Ο πρώτος είναι αριθμητικός. Για να υπάρξει διακυβέρνηση χρειάζεται πρώτα κυβέρνηση. Και για να γίνει κυβέρνηση υπάρχουν δύο δυνατότητες. Είτε να συνεργαστεί το δεύτερο με το τρίτο κόμμα της σημερινής Βουλής – όπως συνέβη στην Πορτογαλία το 2015. Αλλά εδώ δεν βγαίνουν οι αριθμοί.

Είτε να προκύψει κυβέρνηση από την απλή αναλογική με την οποία θα γίνουν (ούτως ή άλλως) οι επόμενες εκλογές. Αλλά τότε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ δεν θα αρκούν για κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Χρειάζεται να συμπράξουν μαζί τους είτε το ΚΚΕ και η ΜέΡΑ 25, είτε η ΝΔ. Στην πρώτη περίπτωση, καλά ξεμπερδέματα. Στη δεύτερη, τι σόι «προοδευτική διακυβέρνηση» θα είναι αυτή παρέα με τη ΝΔ;

Ο δεύτερος είναι πολιτικός. Αν το ΚΙΝΑΛ συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα απορροφήσει το ΚΙΝΑΛ. Πάντα το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό όταν κολυμπούν στο ίδιο ενυδρείο.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν είναι υποχρεωμένα τα δύο ψάρια να κολυμπούν σε διαφορετικά ενυδρεία. Τουλάχιστον έως ότου φτάσουν σε ίδιο ή παρεμφερές μέγεθος.

Ο τρίτος είναι πρακτικός. Σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις που έχουμε στη διάθεσή μας, οι πραγματικοί ή δυνητικοί ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ είναι «αντιΣΥΡΙΖΑ» σε ποσοστό 65%-70%.

Ποιοι θα είναι λοιπόν οι «προοδευτικοί» που θα αποτελέσουν την «προοδευτική πλειοψηφία», αν οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ λακίσουν προεκλογικά στη ΝΔ;

Τότε είναι που δεν βγαίνει με τίποτα «προοδευτική πλειοψηφία» και το πιθανότερο σενάριο είναι να κερδίσει τελικά τις εκλογές η ΝΔ. Το ΚΙΝΑΛ απλώς θα έχει πάει με τους χαμένους.

Κακά τα ψέματα, η αναίρεση του αυτόνομου και διακριτού ρόλου του «μεσαίου κόμματος», η προσχώρησή του σε οιασδήποτε μορφής «συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων» που λέει ο Γ. Παπανδρέου, οδηγεί εκ των πραγμάτων σε διάσπαση του ΚΙΝΑΛ χωρίς κανένα όφελος για το ΚΙΝΑΛ. Χωρίς κέρδος κέρατα, δηλαδή.

Κι αυτό φυσικά αποτελεί την επιτομή της ανοησίας.