Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το Πάντειο δεν θέλει στους χώρους του την ειδική μονάδα που σχεδιάζεται από την Αστυνομία για την αστυνόμευση των πανεπιστημιακών χώρων. Στη σχετική απόφασή της, η Σύγκλητος του ιδρύματος εκφράζει τη διαφωνία της με το μέτρο, επειδή η παρουσία πραγματικής αστυνομίας «δημιουργεί εντάσεις στην ακαδημαϊκή κοινότητα», η οποία, τονίζεται στην απόφαση, «είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του λόγου και της επιστήμης». (Και τα έχει καταφέρει πράγματι περίφημα μέχρι τώρα…)

Το πανεπιστήμιο, διαβάζουμε στην απόφαση, «είναι από τη φύση του ένας χώρος ελεύθερης συζήτησης και αντιπαράθεσης χωρίς τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που, καλώς ή κακώς, υπάρχουν σε άλλους δημόσιους χώρους. Η ελεύθερη αναζήτηση της γνώσης εμπεριέχει και την αντιπαράθεση – πολλές φορές αντισυμβατική – μέσα σε καλώς εννοούμενα πλαίσια, αλλά και με σεβασμό στην ακαδημαϊκή κουλτούρα».

Επειδή μπορεί να δυσκολεύεστε να καταλάβετε πώς ακριβώς το εννοούν, να σας δώσω ένα παράδειγμα βγαλμένο από τη ζωή. Ερώτηση: Γιατί, βρε παιδιά, γράφετε συνθήματα στον τοίχο που μόλις βάψαμε; Απάντηση: Τρεις μπουνιές στο πρόσωπο, πέντε-έξι κλωτσιές στο κεφάλι, άλλες τόσες στο σώμα και κατευθείαν στο νοσοκομείο – είναι η γνωστή περίπτωση του καθηγητή Αγγελου Συρίγου, βουλευτή σήμερα της ΝΔ. Αυτή την «ακαδημαϊκή κουλτούρα», που περιλαμβάνει τον ξυλοδαρμό του «δεξιού», την κουλτούρα ενός καθεστώτος μόνιμης τρομοκράτησης κάθε μη αριστερής άποψης, υπερασπίζονται οι κυρίες και οι κύριοι της Συγκλήτου με την απόφασή τους.

Οπωσδήποτε ορισμένοι από όσους έλαβαν τη συγκεκριμένη απόφαση συμφωνούν γνησίως με τις θέσεις που εκφράζει. Με γεια τους, με χαρά τους, δικαίωμά τους. Εντούτοις, θα υπάρχουν και αρκετοί, πιστεύω, αν όχι πολλοί, οι οποίοι έχουν τις αντιρρήσεις τους, αλλά τις καταπίνουν και συμμορφώνονται με το κρατούν κλίμα στο Πάντειο, για να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς προστριβές με τις Αρχές – τις πραγματικές Αρχές.

Αυτούς τους συμπονώ ειλικρινά. Στην περίπτωσή τους, βλέπω την εξάρτηση που παρατηρείται καμιά φορά στα «κορίτσια» από τον προστάτη τους – τα «παραστρατημένα κορίτσια», με την ορολογία του Γιώργου Θεοτοκά. Είναι η εξάρτηση του δεσμώτη από τον δεσμοφύλακά του, κάτι που έχει παρατηρηθεί σε περιπτώσεις μακράς ομηρίας και έχει ονομασθεί «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Για αυτούς ειδικά, αν κάποτε υπάρξει απελευθέρωση των πανεπιστημίων από τις εγκληματικές ομάδες της άκρας Αριστεράς που έχουν βρει εκεί το καταφύγιό τους επί δεκαετίες, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα. Θα χρειασθούν ψυχολογική στήριξη…

ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος εμβολιάσθηκε και αμέσως μετά ευχαρίστησε με θερμά λόγια την επιστήμη για το επίτευγμά της. Υποδειγματική στάση, νομίζω, από έναν άνθρωπο των business, έναν σκληρό πραγματιστή δηλαδή, ο οποίος ξέρει την αξία της ζωής, ώστε να μην την εμπιστεύεται στην πίστη, αλλά στην επιστήμη.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Πολίτης», ο ίδιος προκάλεσε πολιτική θύελλα (σύντομης διάρκειας) στην Κύπρο, επειδή είπε ότι, κατά τη φάση των συζητήσεων για το Κυπριακό στο Κραν Μοντανά, ο πρόεδρος Αναστασιάδης του είχε πει ότι «δεν βλέπει αρνητικά λύση δύο κρατών στην Κύπρο». Οπως ήταν φυσικό, η κυβέρνηση αντέδρασε διασκεδάζοντας το θέμα, το οποίο εμμέσως απέδωσε στην αδυναμία αντίληψης του Αρχιεπισκόπου: «Δεν κατάλαβε, ο καημένος».

Πάντως, εγώ δεν είμαι και τόσο σίγουρος για την εξήγηση, διότι εφόσον πρόκειται για λεφτά (το δε Κυπριακό είναι πια κυρίως ζήτημα οικονομικών συμφερόντων), ο Αρχιεπίσκοπος σε πουλάει και σε αγοράζει. Μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004, τα δύο κράτη είναι η εθνική γραμμή στο Κυπριακό, ας μην κρυβόμαστε. Απλώς, ο Νίκος Αναστασιάδης τότε δεν το είχε καταλάβει. Οταν αργότερα, ερχόμενος στην εξουσία, το κατάλαβε, συντάχθηκε και αυτός σιωπηρά με τη γραμμή του Τάσσου Παπαδόπουλου, τη γραμμή της πλειοψηφίας. Εντέλει, όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές στο ζήτημα, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, εργάζονται για να αποδείξουν ότι το Κυπριακό το έλυσε ο Ετζεβίτ…