Πώς ξεκίνησε η «μάστιγα» των αντιεμβολιαστών

Λες και δεν είχαμε ήδη αρκετά προβλήματα με την πανδημία. Ο φόβος του θανάτου, ο ίδιος ο θάνατος, τα λεφτά που δεν υπάρχουν, τα νοσοκομεία, οι αντοχές μας, οι ψυχές μας… Αυτά, ας πούμε, δεν ήταν ήδη αρκετά κι έτσι ήρθαν να συνεισφέρουν στη χαώδη εξίσωση και οι αντιεμβολιαστές.

Αντιεμβολιαστές τότε και τώρα

Οι αντιεμβολιαστές ξεκίνησαν ως κίνημα κατά τη δεκαετία του ‘90, όταν ένας γαστρεντερολόγος απεφάνθη πως… τα παιδικά εμβόλια  (ιλαρά, ανεμοβλογιά, κοκκύτης κλπ) προκαλούν αυτισμό. Η παντελώς απαράδεκτη αυτή θεωρία του κόστισε την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του χάρισε λεφτά. Πολλά λεφτά.

Από τη δεκαετία του ’90, όταν ακόμα ο δυτικός κόσμος βίωνε οικονομική κραιπάλη, ξεκίνησε μία τεράστια, επικερδέστατη επιχείρηση “εναλλακτικής ιατρικής”. Αντί για τα αντικαταθλιπτικά, θα κάνουμε γιόγκα. Για τα αυτοάνοσα θα υιοθετήσουμε συγκεκριμένη δίαιτα. Για τον καρκίνο, έχουμε την πάλαι ποτέ “φραπελιά”. Η εναλλακτική ιατρική, με τα ματζούνια, την ομοιοπαθητική, τους βελονισμούς της όχι μόνο δεν βοήθησε τους ασθενείς, αλλά ευθύνεται και για θανάτους και για χρόνιες, ανήκεστες βλάβες.

Λίγο αργότερα θα ξεπεταχθούν και οι σύμβουλοι υγείας, επαγγελματίες τσαρλατάνοι που εξαγοράζουν τον ανθρώπινο πόνο. Μάλιστα, ενίοτε είναι τόσο θρασείς που δε θα διστάσουν να πουν ότι θεραπεύτηκαν από ανίατες ασθένειες ή ότι τα αυτοάνοσα είναι αποτέλεσμα… ίωσης που θεραπεύεται με μείγμα βοτάνων. Βεβαίως, όλη αυτή η επιχείρηση, με τα βιβλία, τις εκπομπές, τις συνεδρίες και τα προς πώληση υλικά, είναι μια μπίζνα εκατομμυρίων. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές της εναλλακτικής ιατρικής είναι οι οικονομικά πιο “άνετοι”, αφού κοστίζει και μάλιστα ακριβά.

Η εναλλακτική ιατρική πέτυχε δύο τρομακτικά πράγματα: Να έχουμε νεκρά βρέφη από κοκκύτη στον 21ο αιώνα και να περάσει στη συνείδηση μίας μερίδας κόσμου ότι τα φάρμακα είναι τουλάχιστον αχρείαστη χημεία και στη χειρότερη των περιπτώσεων, κόλπο των φαρμακευτικών για να πλουτίσουν και να μας κάνουν και πειραματόζωα.

Το θέμα με την υγεία είναι πως όντως πλουτίζουν, αλλά πλουτίζουν όλοι. Και οι φαρμακευτικές και οι ομοιοπαθητικές. Η διαφορά είναι πως οι μεν μας κάνουν καλά, ενώ οι δε μας σκοτώνουν.

Κοροναϊός και αντιεμβολιαστές

Η ανακάλυψη του εμβολίου κατά του κοροναϊού μπορεί και να είναι η μεγαλύτερη ιατρική νίκη του αιώνα. Η ανθρωπότητα έχει να βιώσει πανδημία από την ισπανική γρίπη του 1918 και τώρα, ένα χρόνο τώρα, μετρήσαμε ήδη πάρα πολλούς νεκρούς. Όπως και πάρα πολλούς επιζήσαντες που πλέον είναι αντιμέτωποι με χρόνια προβλήματα.

Ο πιο γνωστός αρνητής του κοροναϊού δεν ήταν άλλος από τον τέως πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. Βεβαίως, στο τέλος νόσησε κι ο ίδιος…

Αυτός ο παγκόσμιος φόβος κι ο πόνος, μπορεί να φτάσει σε μία λύση με το εμβόλιο κατά του ιού. Αλλά όχι τόσο εύκολα, ο κορωναϊός δε θα πέσει χωρίς μάχη. Έχει τους αντιεμβολιαστές.

Οι σημερινοί αντιεμβολιαστές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Τους “ψεκασμένους”, που πιστεύουν πως το εμβόλιο θα μας γεμίσει μικροτσίπ και θα μας αλλοιώσει το DNA και τους άλλους. Οι άλλοι είναι πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Ξεκινώντας από το συμπέρασμα πως έχουμε την ανόητη συνήθεια να γινόμαστε επιστήμονες της google (sic), καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τους “ορθολογιστές αντιεμβολιαστές”. Δηλαδή, αυτούς τους συνανθρώπους που διάβασαν τυχαία άρθρα για τις παρενέργειες (ποιο φάρμακο δεν έχει;), διάβασαν και καμία άποψη ενός γιατρού που λέει ότι με το εμβόλιο θα πεθάνουμε όλοι και αποφάσισαν ότι ξέρουν καλύτερα από την ιατρική κοινότητα.

Θα ήταν απολύτως παράλογο, αν η εποχή δε δημιουργούσε καχυποψίες. Ο εγκλεισμός, ο φόβος και η οικονομική κατάρρευση έχουν επηρεάσει την ορθή μας κρίση. Ωστόσο, ο κίνδυνος παραμένει.

Είναι εγωιστές οι αντιεμβολιαστές;

Σε ένα απλό παράδειγμα, ιστορικότατο, παρατηρούμε το εξής: Όταν ο Φλέμινγκ ανακάλυψε την πενικιλίνη το 1928, ανακάλυψε τη θεραπεία πολύ σοβαρών νοσημάτων, όπως η λέπρα, η σύφιλη, η φυματίωση κα. Μέχρι τότε τα αντιβιοτικά είχαν δυσχερές αποτέλεσμα για τον ανθρώπινο οργανισμό, αφού κατέστρεφαν, μαζί με τα βακτήρια, και το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενή. Για παράδειγμα, πριν την πενικιλίνη η σύφιλη περιοριζόταν, χωρίς να θεραπεύεται, με ενέσεις 606, δηλαδή μία χημική ένωση αποτελούμενη από αρσενικό!

Με την εμφάνιση της πενικιλίνης όχι μόνο περιορίστηκε η μετάδοση των ασθενειών στην κοινότητα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις σχεδόν εξαλείφθηκαν ασθένειες. Πόσο συχνά ακούμε σήμερα για εξάρσεις λέπρας ή φυματίωσης; Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ άλλαξε τον κόσμο. Και εν μέρει μπορούμε να πούμε ότι τόν έσωσε.

Η παύση της μετάδοσης των νοσημάτων στην κοινότητα είναι μία βασική αρχή και της εξάλειψης μίας νόσου και της ίδιας της αλληλεγγύης, τελικά. Αν οι φθισικοί ή οι λεπροί πίστευαν ότι η πενικιλίνη τους αλλοιώνει το… DNA, αν υπήρχαν άνθρωποι που θα προτιμούσαν την εναλλακτική ιατρική ή θα πίστευαν ότι η πενικιλίνη είναι τρόπος να μας ελέγξουν μετατρέποντάς μας σε σταχανοβίτες εργαζόμενους, γρανάζια του συστήματος ή, όπως στο Κουρδιστό Πορτοκάλι, άβουλα όντα, αν η πενικιλίνη είχε προσκρούσει πάνω στην ανθρώπινη βλακεία, πώς θα ήταν, άραγε, σήμερα η ανθρωπότητα;

Η εξέλιξη της ιατρικής μας βοηθάει να εξελιχθούμε γενικώς. Κοινωνικά, καλλιτεχνικά, πολιτικά, κινηματικά. Όταν δε φοβάσαι το θάνατο, παλεύεις για την καλύτερη ζωή. Κι εδώ έρχεται μία απάντηση στο ερώτημα της στάσης των αντιεμβολιαστών. Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε, αν κάποιοι συνεχίζουν να μεταδίδουν τον ιό; Πώς θα λειτουργήσει ξανά το νοσοκομείο, αν γεμίζει διαρκώς από έκτακτα περιστατικά. Και τελικά, σε τι φταίνε οι άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν το εμβόλιο (για ιατρικούς λόγους, όπως ας πούμε επειδή είναι σε βαριά ανοσοκαταστολή ή έχουν σοβαρές αλλεργίες);

Οι απαντήσεις είναι πολύ απλές, στην πραγματικότητα. Το εμβόλιο είναι λύση και πρέπει πρωτίστως να γίνει στους υγειονομικούς, δευτερευόντως σε πολίτες υψηλού κινδύνου (σίγουρα δεν είναι προτεραιότητα η αφρόκρεμα της πολιτικής ζωής του τόπου, ούτε οι οικογένειές τους). Εδώ έρχεται ξανά, πολύ πιο σοβαρά η ατομική ευθύνη προς το σύνολο: Εμβολιαστείτε εσείς για να μη χαθεί κανένας μας. Έχουμε όλοι ευθύνη.