Σαντάμ Χουσεΐν: Η ημέρα που ο πάλαι ποτέ ισχυρός ηγέτης του Ιράκ οδηγήθηκε στην αγχόνη

Τον Απρίλιο του 2003, στη Βαγδάτη, άνδρες των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων και ιρακινοί πολίτες πέρασαν από τον λαιμό του αγάλματος του Σαντάμ Χουσεΐν, ύψους 12 μέτρων, μια μεγάλη θηλειά από αλυσίδα και λίγα λεπτά μετά το αποκαθήλωσαν.

Ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές και συμβολικές εικόνες της αποκαθήλωσης του ίδιου του Σαντάμ Χουσεϊν από την ηγεσία του Ιράκ ύστερα από 24 χρόνια δυναστικής εξουσίας.

Τρεισήμισι περίπου χρόνια αργότερα, στις 30 Δεκεμβρίου 2006, οι ιρακινές αρχές περνούν τη θηλειά στον λαιμό του πραγματικού, αυτή τη φορά, λαιμού του Σαντάμ Χουσεΐν.

Γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 31ης Δεκεμβρίου 2006:

«Η είδηση της εκτέλεσης του Σαντάμ έγινε δεκτή με πανηγυρισμούς από τον σιιτικό και κουρδικό πληθυσμό του Ιράκ, καθώς ο απελθών σουνίτης ηγέτης θεωρούνταν από τις δύο αυτές πλειοψηφούσες μερίδες του ιρακινού λαού υπεύθυνος για τη σφαγή εκατοντάδων ίσως και χιλιάδων ομοεθνών και ομοθρήσκων τους. Η είδηση πανηγυρίστηκε ακόμη σε διάφορα σημεία του πλανήτη όπου ζουν εξόριστοι Ιρακινοί»

Οι τελευταίες στιγμές του Σαντάμ

Ο Μουαφάκ αλ Ρουμπαΐ, σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του τότε πρωθυπουργού του Ιράκ, Νούρι αλ Μαλίκι, ήταν παρών στις τελευταίες στιγμές του Σαντάμ Χουσεΐν.

Στο κελί του Σαντάμ μπήκε ο δικαστής και του διάβασε την απόφαση της θανατικής ποινής, μαζί του μπήκαν οι δεσμοφύλακες που θα συνόδευαν τον Σαντάμ σιδηροδέσμιο στην αγχόνη. Ο άλλοτε πανίσχυρος ηγέτης του Ιράκ άκουγε τον δικαστή «εντελώς παρατημένος».

«Δεν ζήτησε τίποτε. Κρατούσε ένα Κοράνι και μας είπε: “Θέλω να δώσετε αυτό το Κοράνι σε αυτόν τον άνθρωπο”, κάποιον που ονόμασε Μπαντέρ», ανέφερε ο Ρουμπαΐ, προσθέτοντας πως ο ίδιος δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Μπαντέρ.

Λίγο πριν από την εκτέλεση, έβγαλαν από τον Σαντάμ το μαύρο καπέλο που φορούσε και τον ρώτησαν αν ήθελε να πει κάτι.

«Όχι, δεν θέλω» ήταν η απάντησή του και άρχισε να επαναλαμβάνει τα λόγια της προσευχής που τη στιγμή εκείνη έλεγε ο σουνίτης μουσουλμάνος ιερέας που βρισκόταν εκεί, στον χώρο της εκτέλεσης.

«Τον οδηγήσαμε στη συνέχεια στην αγχόνη και αρνήθηκε να του καλύψουν το κεφάλι με κουκούλα. Προτού του περάσουν το σχοινί γύρω από τον λαιμό φώναξε: “O Θεός είναι μεγάλος, το έθνος θα νικήσει, η Παλαιστίνη είναι αραβική”».

Σε αποχαιρετιστήριο μήνυμά του προς τον ιρακινό λαό, που είχε μεταδοθεί λίγες ημέρες πριν, μέσω διαδικτύου, ο Σαντάμ δήλωνε ότι προσφέρει τη ζωή του για τη χώρα του, συμβολή στον αγώνα κατά των Αμερικανών.

«Ιδού, προσφέρω την ψυχή μου στον Θεό ως θυσία και αν Εκείνος θέλει θα με στείλει στον Παράδεισο με τους μάρτυρες».

Το μήνυμα είχε γραφτεί από τον Σαντάμ Χουσεΐν στις 5 Νοεμβρίου, την ημέρα της καταδίκης του σε θάνατο.

«Το ίδιο μήνυμα καλούσε τους Ιρακινούς να παραμερίσουν τα σεκταριστικά μίση που αιματοκυλούν τη χώρα και στήριζε την εξέγερση των σουνιτών κατά των Αμερικανών και των Βρετανών, λέγοντας: “Ζήτω το τζιχάντ και οι μουτζαχεντίν”».

Η σορός του Σαντάμ Χουσεϊν ετάφη κοντά στην πόλη Τικρίτ, στο χωριό Άουτζα, απ’ όπου καταγόταν.  Εκεί είχαν επίσης ταφεί η γιοί του, Ουντάι και Κουσάι, που είχαν σκοτωθεί το 2003.

Οι αντιδράσεις

Κοινή συνισταμένη των αντιδράσεων της διεθνούς κοινότητας ήταν η διαπίστωση ότι η εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν από μόνο της, δεν θα ήταν αρκετή για να φέρει την ηρεμία στο Ιράκ.

«Στις Ηνωμένες Πολιτείτες, ο πρόεδρος Μπους χαρακτήρισε την εκτέλεση του Σαντάμ «σημαντική καμπή στον δρόμο του Ιράκ προς τη δημοκρατία». Ο αμερικανός πρόεδρος προσέθεσε ωστόσο ότι ο θάνατος του Σαντάμ δεν θα σημάνει το τέλος της βίας στο Ιράκ.

»Η Βρετανία, διά της υπουργού Εξωτερικών Μάρκγαρετ Μπέκετ, ακολουθώντας και πάλι την αμερικανική γραμμή, «χαιρέτισε το γεγονός ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν δικάστηκε από ιρακινό δικαστήριο για μερικά τουλάχιστον από τα αποτρόπαια εγκλήματά του» και πλήρωσε γι’ αυτά.

»Η Γαλλία, η οποία από κοινού με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες τάσσεται υπέρ της κατάργησης παγκοσμίως της θανατικής ποινής με ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών, σημειώνει ότι η απόφαση για την εκτέλεση του Σαντάμ επαφίεται στον ιρακινό λαό και στην κυρίαρχη κυβέρνηση του Ιράκ να ‘εργαστούν για τη συμφιλίωση και την εθνική ενότητα».

Οι ανεξάρτητοι αναλυτές πάντως, μιλώντας χωρίς τα «βαρίδια» των διπλωματικών υποχρεώσεων που πάντα φέρουν οι πολιτικοί, είχαν καταστήσει σαφές ότι ο θάνατος του Χουσεΐν ελάχιστα θα επηρέαζε μακροπρόθεσμα τις εξελίξεις, και ελάχιστα θα συνέβαλε την επιστροφή της σταθερότητας καθώς οι εσωτερικές διαιρέσεις στο Ιράκ  παρέμεναν βαθύτατες.

Σήμερα, δεκαέξι χρόνια αργότερα, οι πληγές του Ιράκ δεν έχουν κλείσει.

Οι ταραχές και η διαφθορά στις υψηλές βαθμίδες της κυβερνητικής εξουσίας συνεχίζουν να υφίστανται όπως συνεχίζει να ηχεί και το σύνθημα του ιρακινού λαού: «Δώστε μας μια πατρίδα».