Ένας δικός μου άνθρωπος από τα παλιά μου είχε πει: δεν υπάρχει το «για πάντα». Δώσε υποσχέσεις «για όσο». Το είχα βρει τότε τόσο κυνικό και πονηρό και παράλληλα αν το σκεφτείς διπλά είναι και λογικό. Στην πορεία  όταν πήγαινα να ξεστομίσω υποσχέσεις μου ερχόταν συχνά αυτή «συμβουλή» όπου το μυαλό που πήγαινε στη Μαλβίνα Κάραλη και τη φράση της «με τον καιρό κατάλαβα πως η αλήθεια στιγμής δεν συνιστά αλήθεια» και αφορά τους μεταβαλλόμενους εαυτούς μας.

Πόσο πονηρές όμως είναι και υποσχέσεις που δίνουμε στον ίδιον μας τον εαυτό όταν αλλάζει η χρονιά. Ο καθένας μας -αναλόγως από τι θέλει να απελευθερωθεί ή και να αλλάξει – φτιάχνει μια νοητή λίστα υποσχέσεων. Και φυσικά πολλά από αυτή τη λίστα τελικά χάνονται στο χρόνο. Είτε γιατί η ζωή μας έφερε καλύτερες επιλογές, είτε γιατί ξεχάσαμε τι θέλαμε, είτε επειδή δεν τα θέλαμε τελικά και τόσο πολύ .

Ας πούμε, για να δικαιολογηθούμε, πως η φετινή χρονιά έχει μια ιδιαιτερότητα: είναι ένας χρονικός χυλός. Ένας αχταρμάς. Δεν πέτυχαν τα σχέδια μας. Δεν τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας στον εαυτό μας. Φέτος;

Και τώρα θα το βαρύνω. Οι υποσχέσεις που δίνεις στον εαυτό σου, και τις ακούς μόνο εσύ, αν δεν τα καταφέρεις να τις κάνεις πράξεις δεν έχει την ίδια βαρύτητα με αυτά που υπόσχεσαι σε τρίτους. Πόσο μάλλον όταν τα λες σε μια κοινωνία που σε έχει εκλέξει.

Και το ερώτημα είναι όταν ακούς μια υπόσχεση και τη δέχεσαι όταν τελικά αναιρεθεί και δεν κανείς τίποτα για αυτό δεν μεταφέρεται η ευθύνη σε εσένα;

Είναι  βέβαιο πως η τραγική αυτή χρονιά έκανε τις σκέψεις μας να υπολογίζουν τι μετράει περισσότερο στη ζωή μας και έτσι να ζούμε. Και αυτό δεν είναι ένα καμπανάκι μόνο για τις προσωπικές μας επιλογές. Θα αποτελέσει έμπνευση για όλους.

Μία κοινωνία που σε ένα μεγάλο ποσοστό θα αναζητά ανθρώπους και ως εκ τούτου και πολιτικούς που θα εστιάζουν σε υποσχέσεις ρεαλιστικές και θα εμπνέουν εμπιστοσύνη. Είναι τόσο μεγάλη η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που  οι υποσχέσεις που δεν θα κρατήσουμε θα αποτελούν πλέον αιτία αποχώρησης. Και έτσι οι κυβερνήσεις πρέπει επενδύσουν σε πολιτικές που εστιάζουν στην ατομική αξιοπρέπεια, την κοινωνική ευημερία, την εκπαίδευση.

Το περιοδικό «Economist» επισημαίνει ότι το 2020 θα μείνει στη μνήμη των ανθρώπων ως το έτος που όλα άλλαξαν λόγω της πανδημίας και καταγράφεται ως ένα ιστορικό σημείο καμπής.

Μάλιστα μιλά για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. «Καθώς οι κυβερνήσεις δαπανούν τεράστια κεφάλαια για τον έλεγχο της Covid-19  θα αυξάνονται δραματικά και οι προσδοκίες των πολιτών για το τι γενικότερα μπορούν να κάνουν οι κυβερνήσεις γι’ αυτούς. Κάτι καλό μπορεί να προκύψει από τη δυστυχία αυτού του έτους της πανδημίας. Και αυτό πρέπει να περιλαμβάνει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, κατάλληλο για τον 21ό αιώνα».

Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο έρχεται. Και καλό είναι λοιπόν να κάνουμε και ένα συμβόλαιο με το εαυτό μας. Να δίνουμε υποσχέσεις που θα κρατάμε και οι κυβερνήσεις να κάνουν συμφωνίες που θα τηρούν. Ας γίνει μάθημα το 2020 ώστε το 2021 να πετύχουμε το απλό: Να έχουμε υγεία και ευημερία. Και …..ταξίδια !

Headlines