Ολυμπιακός : Η μεγάλη δικαίωση…

Είναι εύκολο να κοιτάζεις τον χρόνο προς τα πίσω. Να ανοιγοκλείνεις τα μάτια και σε μια στιγμή να τα τοποθετείς όλα στη σωστή σειρά. Και ευκολότερο να το κάνεις μια μέρα σαν αυτή, εκ προοιμίου απολογιστική.

Το δύσκολο είναι να μπορείς να μετρήσεις στις σωστές διαστάσεις, αποφάσεις και επιλογές. Πολλώ δε μάλλον σε χρόνο ενεστώτα. Και αν δεν τα καταφέρεις, να αποδώσεις τα… δέοντα έστω με καθυστέρηση.

Τελειώνει το ΄20 και προφανώς οι περισσότεροι συμφωνούν πως στα δικά μας ήταν μια χρονιά απόλυτης κυριαρχίας του Ολυμπιακού.

Η επιστροφή του στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου με τη κατάκτηση του νταμπλ.

Εκείνο το… δώρο με την Άρσεναλ, που έγινε σημείο αναφοράς.

Και ίσως το κυριότερο: Η αίσθηση πως οι Ερυθρόλευκοι κατάφεραν να ανοίξουν έναν νέο πετυχημένο κύκλο από εκείνον που αφήνει υποσχέσεις για όσα έρχονται. Κάτι μεγαλύτερο δηλαδή από μια πετυχημένη σεζόν.

Τον κύκλο που ο Ολυμπιακός οραματίστηκε και άρχισε με υπομονή να υλοποιεί από την Άνοιξη του ΄18. Κομμάτι-κομμάτι, όπως στα παζλ. Τότε που έμοιαζε με τέλος εποχής. Που ήταν τέλος εποχής.

Τότε που ο Βαγγέλης Μαρινάκης «φουρτουνιασμένος» πήγε στον Ρέντη και σε εκείνη την ιστορική του ομιλία είχε ξεκαθαρίσει πως θα τα αλλάξει όλα και όλους.

Δεν το είπε μόνο. Το έκανε. Και το έκανε με τρόπο που σήμερα μια τέτοια ημέρα απολογισμού, μοιάζει ιδεατός.

Οι Ερυθρόλευκοι ξεκίνησαν από την αρχή. Και όμως γρήγορα σκάρωσαν κάτι ανάλογο των κυβικών και των απαιτήσεων τους.

Με νέο προπονητή, κάποιον που λες και γεννήθηκε για να βρίσκεται σε αυτή τη θέση.

Με νέα πρόσωπα που έμελλε να γίνουν πρωταγωνιστές, κάποιοι εξ αυτών μάλιστα με τεράστια επιτυχία όπως ο Κώστας Τσιμίκας που η χάρη του έφτασε ως την Λίβερπουλ.

Με την ίδια παλιά διάθεση όμως: Για τον Ολυμπιακό που δεν σταματά να ονειρεύεται.

Η συγκυρία το έκανε ακόμη δυσκολότερο. Σε αυτά τα κοντά δύο χρόνια, οι Ερυθρόλευκοι συγκρούστηκαν με όλους και με όλα. Κατάφεραν όμως να κρατήσουν το τιμόνι σταθερά σε ότι αφορούσε στο ποδόσφαιρο. Και αυτό είναι που τους δικαίωσε. Ότι στο τέλος της ημέρας έφτιαξαν μια ομάδα που ήταν πραγματικά ισχυρότερη από τον εγχώριο ανταγωνισμό και όχι μόνο: Την ίδια που έφτασε σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ περνώντας από τρεις προκριματικούς γύρους σε μονοπάτι μη πρωταθλητών.

Εκείνη που τον Αύγουστο στο Γούλβερχαμπτον βρέθηκε μια… ανάσα από το final 8 του Europa League.

Δεν έχει βάσεις το ελληνικό ποδόσφαιρο για να μπορείς να διακρίνεις τέτοιες ιστορίες.

Να βλέπεις και να αξιολογείς project.

Να παρακολουθείς να εξελίσσονται ενδιαφέροντες ιδέες για ομάδες που χτίζονται. Δεν υπάρχει η απαραίτητη τεχνογνωσία; Όχι απαραίτητα. Δεν υπάρχει η υπομονή.

Το καλοκαίρι του ΄19 ο Βαγγέλης Μαρινάκης έπειτα από τον πρώτο «άδειο» σε τίτλους κύκλο του Πέδρο Μαρτίνς, δεν ακολούθησε τη συνηθισμένη διαδρομή του προϊόντος μας.

Είχε την ικανότητα να σταθμίσει τα δεδομένα με τον δικό του τρόπο. Να ενισχύσει εκείνο το project. Η δικαίωση του ήρθε το 2020. Μια χρονιά ολότελα δική του. Μια χρονιά ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Μια χρονιά που επιβεβαίωσε πως όλη αυτή η προσπάθεια άξιζε τον κόπο.