Κυνήγι : 400.000 όπλα σπέρνουν τον θάνατο κάθε χρόνο σε γη και ουρανό

Η σφαίρα αστόχησε και βρήκε τον αδερφό του. Τα Χριστούγεννα βουτήχτηκαν στον θρήνο και το αίμα. Η σφαίρα αστόχησε άλλη μία φορά και χτύπησε τον θάμνο που κουνιόταν, τη συστάδα πίσω από την οποία ακουγόταν θόρυβος. Το θήραμα ήταν πάλι ένας άνθρωπος, φίλος, γιος, αδερφός. Ενα, δύο, πολλά σπίτια βυθίστηκαν στο πένθος. Να μην ξέρουν αυτοί που έμειναν πίσω πού να ρίξουν το ανάθεμα.

Η απώλεια για κάποια άλλα έμβια όντα που πεθαίνουν στον αέρα, στις φωλιές τους ή στους οικότοπους που σταματούν από το μακρινό ταξίδι της αποδημίας, είναι λιγότερο σπαρακτικός. Σε έναν φασιανό, μία νησιώτικη πέρδικα, μία γερακότσιχλα, ένα τρυγόνι, έναν κότσυφα , μία κοκκινόχηνα, η απώλεια του συνταξιδιώτη ίσως να περάσει απαρατήρητη.

Μπορεί όμως να διαταράξει τον πληθυσμό τους όταν κάποια είδη σαν τον μαυροπετρίτη, τον νυχτοκόρακα, την βαλτόπαπια, εξαιτίας της λαθροθηρίας αποδεκατιστούν και μείνουν λιγότερα. Και όταν αποδεκατίζεται ένας πληθυσμός με όρους που δεν έχει προβλέψει η φύση, το κενό δεν αναπληρώνεται σε πείσμα των ευφυολογημάτων που διαπερνούν τη σφαίρα των πολιτικών αναλύσεων.

Το μόνο αισθητό κενό που αναπληρώνεται σε χρόνο απείρως μεγαλύτερο από τον γεωλογικό χρόνο που φέρνει και παίρνει τα ζωικά είδη είναι τα κενά στην ατμοσφαιρική πίεση που χυμά ο θυελλώδης άνεμος να καλύψει.

Χρόνια και χρόνια τώρα εξορμούν από τον Αύγουστο μέχρι τον Φεβρουάριο και πιο μετά χιλιάδες κυνηγοί σε κάθε γωνιά και δάσος της ηπειρωτικής και νησιώτικης χώρας για να σκοτώσουν πουλιά και ζώα, εκατοντάδες είδη πουλιών που έρχονται από μακριά για να πάνε ακόμα πιο μακριά σε κλίματα θερμότερα ώστε να κρατηθούν στη ζωή.

Από 200.000 μέχρι 300.000 υπολογίζονταν οι κυνηγοί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και σίγουρα ελάχιστοι από αυτούς ασκούσαν ή ασκούν το χόμπι τους για βιοποριστικούς λόγους.

Πάνω από 200.000 εκτιμήθηκαν πέρυσι εκείνοι που κατέχουν άδεια κυνηγού παρανόμως αλλά εδώ θέριζαν ζαρκάδια στον Όλυμπο με καλάσνικοφ τους λαθροκυνηγούς θα ελέγξουν;

Πάνω από τριακόσιες χιλιάδες όπλα για πολλούς μήνες κάθε χρόνο σκορπούν στο έδαφος και στον αέρα φωτιά και μολύβι χάρη σε μία δραστηριότητα η σκοπιμότητα της οποίας αρχίζει και αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο.

Μία δραστηριότητα που πάντα ξέφευγε εκτός των ορίων που έθεταν και οι ίδιοι οι κυνηγοί και μετατρεπόταν σε ακατάσχετη λαθροθηρία με αποτέλεσμα τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων πουλιών πολλά από τα οποία δεν περιλαμβάνονται στην ετήσια υπουργική απόφαση θηραμάτων.

Άλλωστε ποιος θα ελέγξει ποιος σκοτώνει τι, και ποιος μπορεί να ξεχωρίσει εύκολα τι είναι εκείνο που πετάει στον ουρανό με κόντρα ήλιο. Εδώ κάποιοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το θόρυβο που κάνει ο άνθρωπος από τον θόρυβο ενός αγριόχοιρου.

Υπολόγισε η Ορνιθολογική Εταιρεία ότι κάθε χρόνο σκοτώνονται 600.000 τρυγόνια στην Ελλάδα και άγνωστο πόσες άλλες χιλιάδες άτομα επιπλέον ειδών.

Σίγουρα τα περισσότερα από αυτά δεν καταλήγουν στο τραπέζι του κυνηγού, όπως σίγουρα δεν καταλήγει και η αλεπού την θανάτωση της οποίας επιτρέπει η πολιτεία για κάποιους ακατανόητους λόγους το 2021. Προφανώς δεν αρκούν όσες σκοτώνονται από τις ρόδες των αυτοκινήτων κάθε βράδυ την ώρα που επιχειρούν να περάσουν από τη μία πλευρά του επαρχιακού δρόμου στην άλλη.

Τα οικοσυστήματα έχουν τρωθεί με ραγδαίο ρυθμό και κάθε κρίκος που σπάει δεν επανασυγκολλάται. Οι κυνηγοί βάζουν στο στόχαστρο τα εύκολα θηράματα και άλλοι, εξίσου πολλοί ή περισσότεροι, βάζουν στο στόχαστρο της κριτικής τους το ίδιο το κυνήγι και τη σκοπιμότητα του.

Χρόνια τώρα οι επίσημες ομοσπονδίες των κυνηγών υποστήριζαν τον υποστηρικτικό τους ρόλο στη βιωσιμότητα των τοπικών οικοσυστημάτων, φροντίζοντας κατά τις χρονικές περιόδους όπου δεν επιτρεπόταν το κυνήγι την πληθυσμιακή επάρκεια των ειδών που επρόκειτο να θηρευτούν.

Υποστήριζαν πως και με μία σειρά άλλων δράσεων δημιουργούσαν θύλακες προστασίας άγριας πανίδας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έχουν καταγραφεί καταγγελίες κυνηγετικών οργανώσεων κατά λαθροκυνηγών.

Όμως, πόσο αντίκτυπο μπορεί να έχουν τέτοιες ενέργειες στην προστασία της φήμης της κυνηγετικής δραστηριότητας όταν κάθε χρόνο παρατηρείται το φαινόμενο σε ακροθαλασσιές στα νησιά να παρκάρουν διάφοροι τα αυτοκίνητά τους και να επιδίδονται σε καταιγισμό πυρών κατά σμηνών αποδημητικών πουλιών, τρομάζοντας και τους ενοίκους παρακείμενων σπιτιών.

Οι σφαίρες στα όπλα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα, θα πρέπει να προκαλούν σοβαρή ανησυχία στις Αρχές, τονίζουν αδιάκοπα οι περιβαλλοντολόγοι.

Δεν είναι μόνο ο θάνατος της στιγμής. Τα δεκάδες χιλιάδες νεκρά ζώα που μεταφέρονται στα πορτμπαγκάζ, τα σκυλιά που θανατώνουν όσα ψυχορραγούν στο έδαφος. Είναι και ο αργός θάνατος των ζώων εκείνων που αισθάνονται το περιβάλλον τους να επιμολύνεται από τα σκάγια.

Μολυβδίαση από τα σκάγια λέγεται η παράπλευρη απώλεια που δηλητηριάζει αργά είδη όπως ο θαλασσαετός, το φοινικόπτερο, η βαλτόπαπια, ο κύκνος, το κιρχίρι, το σφυριχτάρι.

Υπάρχουν είδη που απειλούνται από την όχληση που προκαλεί το κυνήγι. Είδη σπάνια, ξεχωριστά στο είδος τους που λίγων ανθρώπων τα μάτια βλέπουν. Είναι το χρυσογέρακο, η αετογερακίνα, ο ψαραετός, ο χρυσαετός, ο θαλασσοπρίστης, ο πετρίτης.

Επισήμως στην Ελλάδα επιτρέπεται το κυνήγι 33 ειδών πουλιών. Αναλογικά σε κάθε 50 κατοίκους αυτής της χώρας αντιστοιχεί και ένα κυνηγός με επίσημα άδεια. Κάθε χρόνο το κυνήγι γίνεται σε δύσβατες, απρόσιτες για τον πολύ κόσμο περιοχές φυσικού κάλλους, προστατευόμενες περιοχές, που καταφεύγουν είδη που απειλούνται με εξαφάνιση.

Κανένας δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τον τεράστιο όγκο των θηραμάτων κάθε χρόνο στην Ελλάδα και τον αντίκτυπο στον πληθυσμό τους. Δεν μπορεί να εκτιμηθεί ούτε με σχετική ακρίβεια τι μένει πίσω.

Για αρκετούς επιστήμονες, τα απόνερα της ανθρωπογενούς δραστηριότητας επιταχύνουν τη μείωση των πληθυσμών της άγριας πανίδας καθώς τα ενδιαιτήματά τους γίνονται όλο και πιο ευάλωτα, όλο και λιγότερα.

Μόλυνση, φυτοφάρμακα, δηλητηριασμένα δολώματα, πυρκαγιές. Μειώνεται η τροφή τους, μικραίνει η απόσταση που τα χωρίζει από τον άνθρωπο. Το κυνήγι, απλώς συντομεύει την ανυπόφορη φθορά που οδηγεί στο τέλος.