Αυτό το «αλλά» που θα αναλύσουμε παρακάτω, θα το ενέκριναν αρκετοί ποιητές και στοχαστές, αλλά και η αγαπημένη μου Μαλβίνα που θεωρούσε ότι το ρήμα Καίγομαι έχει περισσότερη αξία και ουσία από το Διαρκώ. (άσχετο; δε νομίζω, αν υποκαταστήσουμε προσωρινά το «διαρκώ» με το «υπομένω»)

Πώς μπορώ να ζήσω χωρίς να αγγίζω το σώμα που ποθώ; Πώς μπορώ να νοιάζομαι για την υγεία μου, όταν αρρωσταίνω μακριά του/της; Οι εφαρμογές ανεύρεσης ερωτικού συντρόφου οργίασαν την περίοδο των εορτών-ο κόσμος έκανε σεξ χωρίς να φιληθεί, σε στάσεις που επέτρεπαν στα πρόσωπα να απέχουν κάπως και, φυσικά, με χρήση προφυλακτικού. Στην ζούλα.

Κάθε εποχή έχει την ασθένειά της. Κρίνω πως η δική μας δεν έχει πληγεί απλώς από τον κοροναϊό, αλλά και από έναν νέο συντηρητισμό που ανατέλλει με αφετηρία, αλλά και πρόσχημα, την υγεία του πληθυσμού και την προστασία.

Μου φαίνονται τρομακτικότατοι οι άνθρωποι που παθιάζονται με κάτι προορισμένο να δυσαρεστήσει ή να φοβίσει ή να περιορίσει ή να στενοχωρήσει ή, έστω, να δημιουργήσει αίσθημα αδιαφορίας και απλής, νομοταγούς υπακοής χωρίς πυροτεχνήματα. Οι «δεν τρώω ποτέ ζάχαρη» που πανηγυρίζουν γι’ αυτό, ας πούμε. Όσοι έχουν ερωτευτεί το εμβόλιο (που όλοι οι σώφρονες επιθυμούμε να κάνουμε) σε βαθμό προβληματικό: «αν μπορούσα θα έκανα δύο αυτή τη στιγμή» ή «ανυπομονώ να το κάνω εδώ και τώρα» και όσοι έχουν παθιαστεί με τις αποστάσεις και το «μένουμε σπίτι» και έχουν δει τα χέρια τους να βγάζουν φουσκάλες από τα αντισηπτικά… με τρομάζουν.

Είναι οι ίδιοι που θεωρούν πως δεν πρέπει καν να μιλάμε για τα προβλήματα των εραστών αυτήν την περίοδο γιατί «ο κόσμος καίγεται». Μα, ο κόσμος πάντα καιγόταν. Και πολύ φοβάμαι πως πάντα θα καίγεται. Θα διεκδικήσουμε καλύτερο φαγητό από τους σεφ, την ίδια ώρα που παιδιά στον κόσμο υποσιτίζονται. Θα πέσουμε στα πατώματα που μας αγνοεί το crash μας, την ίδια ώρα που πέφτουν βόμβες και σφαίρες στον κόσμο. Θα παραπονεθούμε για αδιαθεσία και πονοκέφαλο, την ίδια ώρα που μια νέα μητέρα διαγιγνώσκεται με καρκίνο. Είναι κάπως θλιβερό και παράδοξο, το ομολογώ, αλλά έτσι είμαστε. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση.

Οπότε, ναι. Θα μας νοιάζει που έχουμε να κάνουμε σεξ εδώ και μήνες και θα τρελαινόμαστε στην ιδέα ότι δεν έχουμε βγει για ποτό άλλους τόσους, την ίδια ώρα που νοσηλεύονται συμπολίτες μας. Αν πούμε ότι δεν σκεφτόμαστε την πάρτη μας, την δική μας σωματική και ψυχική ανάγκη, θα είμαστε υποκριτές. Δεν είναι πρόβλημα να μου λείπει το στέκι μου στην πλατεία και να το λέω, πρόβλημα είναι να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους χωρίς να σέβομαι την κρίση που περνά η κοινωνία στην οποία ανήκω.

Αλλά το σεξ δεν γίνεται να το σκεφτείς με λογική-αλλιώς χάνει το νόημά του. Κι εδώ αποκαλύπτεται το παράδοξο της εποχής μας: ο κοροναϊός έχει βάλει ένα μεγάλο, στενάχωρο Stop σε οτιδήποτε αυθόρμητο, στις λάθος αποφάσεις, στις παρορμήσεις, στα ανθρώπινα ένστικτα. Έχει αναδείξει-και όχι κακώς- το πιο λογικό και φοβικό μέρος της φύσης μας, μας έχει τονώσει το αίσθημα του ανήκειν στην κοινότητα-και καλώς-, μας έχει φέρει πιο κοντά με τους ίδιους μας τους εαυτούς, αλλά μας έχει απομακρύνει από το ζώο μέσα μας.

Ναι, ο Έρωτας μπορεί να σχετίζεται με Θεό, αλλά το Σεξ έχει μπόλικο Κτήνος εντός, εκτός και επί τα αυτά του. Κι ο άνθρωπος ισορροπεί κάπου ανάμεσα. Οι λογικοί και οι έχοντες ενσυναίσθηση θα κάνουν κι άλλη υπομονή. Κι άλλη. Κι όση χρειαστεί. Θα καταφύγουν στον αυνανισμό. Ή στην πρώην (μην σας πω νυν) σύζυγό τους. Ή στο sexting. Είναι κάπως άδικο όμως να κατηγορούμε συλλήβδην τα νέα άτομα, ειδικότερα, που «δεν κρατιούνται».

Όταν δύο 18χρονα γειτονόπουλα συναντιούνται στο πάρκο για να φιληθούν και να χουφτωθούν, δεν σημαίνει ότι είναι αδιάφορα και αναίσθητα με τους ηλικιωμένους που πεθαίνουν και με την οικονομία που αιμορραγεί. Σημαίνει ότι δεν αντέχουν μακριά το ένα από το άλλο, πλέον. Ότι ρισκάρουν λίγο, γιατί προτιμούν να χαθούν σε ένα φιλί.

Όχι, δεν είναι ρομαντισμός αυτό που γράφω. Κοινή λογική είναι κι αυτό, εκπορευόμενη από την ανάγκη του είδους να αναπαραχθεί. Η ερωτική επιθυμία είναι μέρος της βιολογίας μας! Η πολιτεία και η επιστήμη δεν έχει προτείνει μέχρι στιγμής κάτι της προκοπής-πώς θα μπορούσαν άλλωστε- σε σχέση με τις βίαια σταματημένες παρορμήσεις μας.

Δεν είμαστε μόνο φορολογούμενοι, κύριοι, είμαστε και σεξουαλικά όντα. Η αφή μας δίψασε πολύ, το στόμα μας πίσω από τις μάσκες ξεράθηκε. Τουλάχιστον, ας είμαστε σύμμαχοι σε αυτό το ταξίδι στέρησης. Είναι πολύ ανησυχητικό να βλέπουμε έναν νεοσυντηρητισμό να ανδύεται με πρόσχημα την ασφάλεια και την υγεία, ενώ στην ουσία κρύβει από πίσω στερεότυπα και στεγανά που συνετρίβησαν μετά από κοινωνικούς αγώνες.

Δυστυχώς, ο συντηρητισμός στα περί του σεξ ευνοείται αυτήν την περίοδο, γιατί είναι «προτιμότερος από την ακολασία» που μπορεί να οδηγήσει σε νέο μπαράζ κρουσμάτων. Η μόνη λύση είναι να βγούμε από όλον αυτόν τον σκοτεινό δρόμο. Δεν μπορούμε να δώσουμε δίκιο στις φωνές της κλειστοφοβίας, αλλά ούτε και άδικο.

Γιατί για ένα δικό μας καυτό φιλί, μπορεί να διακυβευθεί μια ολόκληρη ζωή αύριο-μεθαύριο.

Από την άλλη, αρκετοί από εμάς, θα δίναμε την ζωή μας για ένα καυτό φιλί.

Υπομονή και στα δύο στρατόπεδα. Σωστή ενημέρωση. Και συγγραφή καυτών, ερωτικών επιστολών, όπως παλιά. Να και μια παράπλευρη ωφέλεια της όλης κατάστασης…

Headlines