Η σημαία στο βάθος

Εκνευρισμό διαπιστώνω σε κύκλους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – που επιβιώνουν στη δημοσιογραφία – για την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν μπορούν να της συγχωρήσουν, φαίνεται, ότι, με την εκλογή της στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, απομάκρυνε το τελευταίο έρεισμα τους στην εξουσία: τον προκάτοχο της, τον σοφολογιότατο καθηγητή Προκόπιο Παυλόπουλο. (Να σημειώσω ότι στο μαρτυρολόγιο των εθνικών ηρώων, ο νεομάρτυς Προκόπιος έχει την ίδια θέση με τον Αθανάσιο Διάκο, λόγω εκείνου του φοβερού που υπέστη από τον Ερντογάν μέσα στο προεδρικό και το οποίο δεν διέφερε και πολύ από το μαρτύριο του Αθανασίου Διάκου…) Ετσι,  ψάχνουν αφορμές για να της επιτεθούν και επειδή δεν βρίσκουν τις φαντάζονται.

Το τελευταίο κρούσμα του είδους είναι τα σχόλια για τη γωνία της βιβλιοθήκης στο γραφείο της Προέδρου, μπροστά από το σημείο όπου δέχεται τους καλεσμένους της. Εκεί, επί Προκοπίου υπήρχε ένας πίνακας με αγωνιστές του 1821 και κάτι καριοφίλια. (Κατά πληροφορίες, εκεί φύλαγε ο τέως Πρόεδρος και το φέσι που του φόρεσε ο Ερντογάν όταν τον επισκέφθηκε…) Τέλος πάντων, αυτά έφυγαν και στη θέση τους έχει τοποθετηθεί ένα τριγωνικού σχήματος ξύλινο κουτί με γυάλινο καπάκι.

Το «μυστηριώδες» αντικείμενο έχει προκαλέσει την καχυποψία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ορισμένοι μάλιστα βλέπουν στο σχήμα του μασονικούς συμβολισμούς. (Για τους τελευταίους, η συμπόνια μου είναι δεδομένη – υποθέτω ότι θα είναι οι ίδιοι που παίρνουν στα σοβαρά τα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών»…) Να τους πληροφορήσω, λοιπόν, ότι το τριγωνικό κουτί περιέχει τη σημαία του στρατιωτικού φυλακίου της Στρογγύλης. Την επέδωσε τιμητικά στην Πρόεδρο η φρουρά του νησιού, κατά την πρώτη επίσκεψή της εκεί. Ο λόγος για τον οποίο είναι διπλωμένη τριγωνικά είναι επειδή έτσι τις διπλώνουν στον Στρατό. Γιατί δεν ρωτούσαν να τους τον πουν; Μυστικό δεν είναι.

ΟΙ ΧΑΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Στο μαρτύριο της δοξολογίας για την πρώτη του νέου έτους, ο Γεώργιος Πατούλης, όπως διαβάζω, άφησε για λίγο τη μεγαλοπρέπειά του στην άκρη (την πέρασε προσεκτικά στην κρεμάστρα, όπως κάνουμε με ένα καλό σακάκι…) και έριξε τις αναγκαίες σπρωξιές, ώστε να έχει την τιμή να καταλάβει τη θέση δίπλα στον Πρωθυπουργό. Τα κατάφερε και κάθε γριούλα ανά την επικράτεια, που ενδέχεται να παρακολούθησε τη λειτουργία από την τηλεόραση, θαύμασε τον Πατούλη να στέκεται ευθυτενής και πεφυσιωμένος δίπλα στον Πρωθυπουργό.

Τις σπρωξιές υποθέτω ότι εισέπραξε ο βουλευτής Αγγελος Συρίγος της ΝΔ, που βρισκόταν εκεί ως εκπρόσωπος της Βουλής και, βάσει του πρωτοκόλλου, έπρεπε να στέκεται δίπλα στον Πρωθυπουργό. Θα ενοχλήθηκε, φαντάζομαι, όπως ενοχλείται ο καθένας όταν τον σπρώχνουν, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα το ξεπέρασε σχεδόν αμέσως. Ο Συρίγος είναι καλλιεργημένος άνθρωπος και οπωσδήποτε καταλαβαίνει τη σημασία της αισθητικής. Καταλαβαίνει, δηλαδή, πόσο αποκαλυπτικός για τη συγκρότηση της προσωπικότητάς μας είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε το ωραίο.

Κάποιος, λοιπόν, που μπορεί από θέση ανωτερότητας να εκτιμήσει τη σημασία της μεσανατολίτικης αισθητικής του περιφερειάρχη, μπορεί και να συγχωρήσει τη συμπεριφορά του, γιατί καταλαβαίνει τον πόνο και τη στέρηση που κρύβει. Αν κάτι τέτοια μικροπράγματα, όπως η μόστρα παρά τω Πρωθυπουργώ σε μια δοξολογία που απασχολεί ένα ελάχιστο ποσοστό του κόσμου, είναι οι μεγάλες χαρές της ζωής για τον περιφερειάρχη, γιατί να του τις αρνηθούμε; Σε τελευταία ανάλυση αυτό που ζητάει είναι λίγο και αυτό που παίρνει είναι ακόμη λιγότερο. (Αυτό το έλεγε ο Λίνκολν, όταν τον ρωτούσαν γιατί συνέχιζε να δέχεται καθημερινά στον Λευκό Οίκο πλήθη ψηφοφόρων με αιτήματα, διαρκούντος μάλιστα του Εμφυλίου. «Μα αυτό που μου ζητούν είναι τόσο λίγο και αυτό που τους δίνω είναι ακόμη λιγότερο», απαντούσε…)

Και κάτι ακόμη. Αν, τέλος πάντων, ο περιφερειάρχης έριξε μία ή δύο σπρωξιές – τρυφερά, δεν αμφιβάλλω – ας του αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό του δικαιολογημένου εκνευρισμού, διότι στη Μητρόπολη ήταν και ο Κώστας Μπακογιάννης. Αυτός είναι πιο ψηλός, πιο λεπτός, πιο ωραίος και, επίσης, είναι δήμαρχος Αθηναίων, που θα ήθελε πάρα πολύ να ήταν ο Γιώργος…