Η κυβέρνηση ενισχύθηκε εκεί που ήταν απαραίτητο, δηλαδή στα παραγωγικά υπουργεία και στην εκπροσώπηση της ΚΟ, ενώ συγχρόνως ξεφορτώθηκε περιττά βάρη – όσο αυτό ήταν δυνατόν, βέβαια, διότι η τήρηση των ισορροπιών πάντα περιορίζει τη θεωρητικά απόλυτη δυνατότητα του πρωθυπουργού. Οι αλλαγές ήσαν στην ίδια κατεύθυνση με τον προηγούμενο ανασχηματισμό, τη φορά αυτή όμως με δομικές αλλαγές, εκτός των διορθωτικών και των εξίσου απαραίτητων διακοσμητικών. Το μήνυμα του ανασχηματισμού, όπως εγώ το διαβάζω, είναι ότι επιβεβαιώνει την γενικώς καλή πορεία της κυβέρνησης και επιχειρεί να τη βελτιώσει. Υπό το πρίσμα αυτό, η φράση του Στ. Πέτσα για τον ανασχηματισμό («νέο ξεκίνημα») ισχύει μόνο για τον εαυτό του και μπορεί να θεωρηθεί ως η αποχαιρετιστήρια γκάφα του στον ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Ο Κ. Χατζηδάκης, ακούω, δεν ήταν πολύ εύκολο να πεισθεί να αναλάβει το Εργασίας. Το γεγονός, όμως, ότι μεγάλο μέρος της προεργασίας για τις σχετικές μεταρρυθμίσεις έχει ήδη γίνει από το Μαξίμου (ο υπουργός θα προσθέσει το όνομά του) βοήθησε ώστε να πεισθεί. Ο προκάτοχός του, Γ. Βρούτσης, είχε εξαντλήσει τα πολιτισμικά του όρια ως υπουργός Εργασίας: καταλάβαινε καλά την παλιά τάξη πραγμάτων, αλλά δεν μπορούσε να προχωρήσει στην καινούργια.

Ο αντικαταστάτης του Κ. Χατζηδάκη, Κ. Σκρέκας, είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη ποσότης. Κάποιοι, όταν ακούν Σκρέκας, ρωτούν ποιος Σκρέκας. Δικαιολογημένα διότι ο μπαμπάς Σκρέκας (πρώην βουλευτής) έχει τον μικρό από κοντά. Υποθέτω ότι το Μαξίμου θα τον πλαισιώσει με τους κατάλληλους συνεργάτες, καθώς αναλαμβάνει την Ενέργεια, τομέα στον οποίο συναντώνται πολλά συμφέροντα.

Ο Τ. Θεοδωρικάκος απομακρύνθηκε, χωρίς μάλιστα συμβολική ανταμοιβή, επειδή «είχε αυτονομηθεί» και δεν ήταν συνεργάσιμος ούτε καν με τους δικούς του συνεργάτες στο υπουργείο, μαθαίνω. Ο προαχθείς Μ. Βορίδης, που τον αντικαθιστά, είναι αποδεδειγμένα ικανός και πραγματοποιός, όπως θα έλεγε ο κ. Μπαμπινιώτης, δηλαδή «doer». Στους ώμους του πέφτει πλέον η ευθύνη της εφαρμογής του νόμου για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Είναι μεν μία «εκλογική επιλογή», κατά τη δημοσιογραφική ορολογία, σε καμία περίπτωση όμως δεν σηματοδοτεί εκλογές.

Στις διορθωτικές ή ενισχυτικές αλλαγές, ξεχωρίζει η τοποθέτηση του Αγ. Συρίγου (ο «φίλος» του αναρχικού) ως υφυπουργού στο Παιδείας με αρμοδιότητα την ανωτάτη εκπαίδευση. Σε συνδυασμό με την απομάκρυνση των υφυπουργών (η κ. Ζαχαράκη ήταν, στην πραγματικότητα, υφυπουργός ΔΑΚΕ με αρμοδιότητα την παρεμπόδιση των μεταρρυθμίσεων…), έχει το νόημα της ενίσχυσης των μεταρρυθμίσεων που προωθεί η Ν. Κεραμέως. Εξίσου ενισχυτική, αν και σε τελείως διάφορο τομέα, η αναβάθμιση του Ν. Γιατρομανωλάκη σε υφυπουργό Πολιτισμού. Οχι επειδή είναι gay (αυτό, ως συμβολικό, είναι δευτερεύον), αλλά για τον λόγο ότι η κυβέρνηση χρειάζεται να προσέξει περισσότερο τον κόσμο του σύγχρονου πολιτισμού.

Ομοίως διορθωτική και καίριας σημασίας η αναβάθμιση σε αναπληρωτή του μέχρι τώρα υφυπουργού Υγείας Β. Κοντοζαμάνη. Το πώς γλίτωσε ο Β. Κικίλιας παραμένει ένα μυστήριο. Ακούω ότι, λόγω δημοτικότητας, έχει κάπως σαλέψει και υποθέτω ότι χάρη σε αυτό επιβίωσε, δοθέντος ότι οι σαλοί είναι δύσκολοι στον χειρισμό τους. Το παρήγορο είναι ότι οι αρμοδιότητές του μειώνονται, με την αναβάθμιση Κοντοζαμάνη, οπότε ο κίνδυνος τίθεται υπό έλεγχο.

Στις μεγάλες απώλειες που πρέπει να θρηνήσουμε, η μεγαλύτερη είναι του Γ. Κουμουτσάκου, του οποίου η θέση απλώς καταργήθηκε, πράγμα που λέει τόσα πολλά από μόνο του, ώστε να περιττεύει οποιοδήποτε σχόλιο. Η απώλεια πλήττει τον ψυχαγωγικό τομέα της κυβέρνησης (entertainment), ίσως όμως μακροπρόθεσμα αποδειχθεί ευλογία για τα γράμματα και τις τέχνες, εφόσον ο απομακρυνθείς αφιερωθεί στο πνευματικό έργο του. Θα μπορούσε, φέρ’ ειπείν, να συγκεντρωθεί η συγγραφή του έργου «Απαντα τα τουίτ μου» (έχει ήδη εκδώσει μια πρώτη συλλογή), θα είναι το magnum opus του…

Headlines