Ο πειρασμός της ασυνέπειας

Διάβαζα πρωτοχρονιάτικα τυχαία κάποιες πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών κ. Χρήστου Σταϊκούρα -έγιναν με την ευκαιρία της κατάθεσης του προϋπολογισμού. Μιλούσε για τα μέτρα στήριξης της οικονομίας που έχει λάβει η ελληνική κυβέρνηση και ανέρχονται συνολικά στα 24 δισ. ευρώ για το 2020. Καμάρωνε γιατί για το 202, τα προβλεπόμενα επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα που σχετίζονται με τις παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας ανέρχονται στα 7,5 δισ. ευρώ, και είναι σημαντικά υψηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (2,4% του ΑΕΠ).

Δεν ένοιωσα κάποια έκπληξη: η κυβέρνηση δίνει ό,τι μπορεί και η κριτική που της κάνει η αντιπολίτευση είναι πως μπορεί να δώσει και περισσότερα! Η κυβέρνηση επιστρέφει προκαταβολές φόρων, επιδοτεί εργαζόμενους που βρίσκονται σε αναστολή εργασίας, σχεδιάζει με τις τράπεζες νέα χαμηλότοκα δάνεια για πληγμένες επιχειρήσεις, επιτρέπει σε όσους έχουν υποχρεωτικά κλειστά τα καταστήματά τους να μην πληρώνουν ενοικιοστάσια – σίγουρα επεξεργάζεται νέες ρυθμίσεις για όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δανειακές και στις φορολογικές τους υποχρεώσεις: ελπίζω ο Σταϊκούρας να έχει κάνει καλά τους λογαριασμούς. Από την άλλη δεν είχα την παραμικρή αυταπάτη πως οι μόνοι για τους οποίους και πάλι δεν θα υπήρχε η παραμικρή πρόβλεψη συμπαράστασης είναι οι συνεπείς δανειολήπτες και όσοι πληρώνουν στην ώρα τους φόρους και υποχρεώσεις. Αυτοί κάθε χρόνο, από το ξεκίνημα της κρίσης, εισπράττουν από τους εκάστοτε υπουργούς Οικονομικών το γνωστό βραβείο της ανοιχτής παλάμης!

Στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για μέτρα στήριξης της, (και συνεπέστατα) δεν χρειάζονται καμία στήριξη. Και το λέω διαπιστωτικά. Χωρίς παράπονο.

Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει με τις ευλογίες μάλιστα όλου του πολιτικού συστήματος: κανείς δεν λέει να καταλάβει ότι αν η συνέπεια δεν επιβραβεύεται, ο πειρασμός της ασυνέπειας γίνεται σιγά σιγά στάση ζωής. Κάποτε (όχι εκατοντάδες χρόνια πριν) η εφάπαξ πληρωμή φόρων σου εξασφάλιζε μια έκπτωση. Η δε πληρωμή των δόσεων των δανείων, σου επέτρεπε να έχεις μια μικρή έστω μείωση φόρου: τα χρήματα που πλήρωνες στις τράπεζες συμπεριλαμβάνονταν στα γενικά σου έξοδα. Μετά χάθηκε ακόμα κι αυτό. Οι τράπεζες, που κατά τα άλλα συνεργάζονται με το κράτος δημιουργώντας ασταμάτητα νέες ρυθμίσεις για όσους δεν πληρώνουν, σε όσους πληρώνουν δίνουν ως δώρο κάτι πόντους σε προγράμματα, που τους επιτρέπουν να έχουν εκπτώσεις της τάξης του 5% για άχρηστα μπιχλιμπίδια.

Πληρώνεις π.χ συνεπέστατα 6-7 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, αλλά ως ανταμοιβή μπορεί να αγοράσεις μια τοστιέρα και να πληρώσεις αντί για 25 ευρώ μόλις 19! Στην Αμερική, πριν χρόνια, είχε βγει στην δημοσιότητα μια έκθεση Τράπεζας, που χαρακτήριζε ως «κακοπληρωτές» όσους ήταν συνεπέστατοι: τους αποκαλούσαν έτσι γιατί με την στάση τους δεν επέτρεπαν στις Τράπεζες να κερδοσκοπήσουν βάζοντας έξτρα τόκους στις καθυστερημένες πληρωμές! Επειδή εκεί υπάρχει καπιταλισμός (σκληρός και ανάλγητος) είχε γίνει χαμός: μερικοί πελάτες τραπεζών (κάτοχοι πιστωτικών καρτών κυρίως) είχαν κινηθεί δικαστικά εναντίον των τραπεζών για κοροϊδία. Εδώ βέβαια «κακοπληρωτές» είναι όσοι δεν πληρώνουν – μερικοί το κάνουν και στρατηγικά. Αλλά γιατί να μην το κάνουν; Μεταξύ άλλων γλυτώνουν και την αίσθηση της κοροϊδίας που αισθάνονται όσοι συνεπείς απέμειναν.

Εκτός από τις τράπεζες, τους συνεπείς τους κοροϊδεύουν όλοι οι υπόλοιποι: πρώτοι από όλους οι αρμόδιοι κυβερνώντες. Για αυτούς οι συνεπείς είναι κάποιοι που έχουν βρει κάποια μηχανή που κόβει χρήματα! Είναι να απορείς πως ο Σταϊκούρας π.χ, δεν σκέφτεται να αντιμετωπίζει τη συνέπεια ως «τεκμήριο»: ώρα είναι να αρχίσει να την φορολογεί.

Το 2020, παρά τη μείωση των εισοδημάτων που έφερε η πανδημία, τα lockdown και τα μέτρα της κυβέρνησης, χιλιάδες πολίτες προσπάθησαν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Πλήρωσαν στην ώρα τους και δάνεια, και ρυθμίσεις, και φυσικά και φορολογικές υποχρεώσεις. Θα άξιζαν τουλάχιστον σεβασμό. Εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται και φέτος ως κορόιδα. Καλή τους χρονιά…