Ψυχραιμία και με την πανδημία και με την Εκκλησία!

Είμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Η πανδημία επιμένει, όπως δείχνουν και τα νέα που έρχονται από το εξωτερικό.

Το εμβόλιο έχει ανοίξει δρόμους ελπίδας για την ανθρωπότητα, αλλά θα χρειαστεί καιρός ώστε όντως να βοηθήσει στο να μπει τέλος στην πανδημία.

Μέχρι τότε θα πρέπει να υπομείνουμε τα περιοριστικά μέτρα.

Μέτρα που και κόστος κοινωνικό και οικονομικό έχουν και αναπόφευκτη κούραση έχουν φέρει στους πολίτες που έχουν αγωνία να πάρουν πίσω τις ζωές τους.

Σε αυτή τη φάση είναι που κατεξοχήν χρειάζεται ψυχραιμία και σχέδιο.

Δεν βοηθούν ούτε ο πανικός, ούτε το αντίθετό τους, δηλαδή οι εύκολες ενέσεις αισιοδοξίας.

Αυτό που χρειάζεται είναι σαφής και ειλικρινής ενημέρωση για το ποια είναι τα επόμενα βήματα και πώς θα προχωρήσουμε από εδώ και πέρα.

Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η κοινωνία δεν μπορεί να καταλάβει και άρα θα πρέπει να της σερβίρουμε την αλήθεια «με δόσεις».

Γιατί τότε έχουμε όλα τα προβλήματα που προκύπτουν όταν δίνονται λάθος μηνύματα ότι απλώς θα «κλείσουμε» για λίγο και μετά έρχεται η «κανονικότητα», μηνύματα που συχνά διαψεύδονται αμέσως μετά.

Αντίθετα, η ειλικρίνεια και η λογική της αλήθειας μπορεί να βοηθήσει.

Και βέβαια αυτό θέλει κατανόηση και των αναγκών των ανθρώπων και της αγωνίας τους.

Είναι εύκολο, για παράδειγμα, να παρουσιάζουμε τους πιστούς ως «ανεύθυνους».

Αυτό θα παρέβλεπε πόσο μεγάλη υπαρξιακή ανάγκη είναι η πίστη για πολλούς ανθρώπους και πόσο οδυνηρό είναι γι’ αυτούς να μην μπορούν να πάνε σε λατρευτικούς χώρους.

Γι’ αυτό και είναι προβληματική η εύκολη στοχοποίηση της Εκκλησίας ως του μεγαλύτερου προβλήματος στην πανδημία.

Προβλήματα μπορεί να υπήρξαν με διάφορες μεμονωμένες δηλώσεις ιερωμένων, που τροφοδότησαν δυστυχώς το ρεύμα των «ψεκασμένων».

Τέτοιες πρακτικές σίγουρα πρέπει να στηλιτεύονται. Το ίδιο και όταν ορισμένοι κάνουν το λάθος να πιστεύουν ότι πρέπει να αντιπαραθέτουν τη θρησκεία στην επιστήμη.

Όμως, σε γενικές γραμμές θα ήταν ψέμα να πούμε ότι εάν υπονομεύτηκε από κάπου η μάχη κατά της πανδημίας ήταν από την Εκκλησία ή τους πιστούς.

Και βέβαια όταν αυτό που χρειάζεται είναι η κινητοποίηση της κοινωνίας και η αλληλεγγύη, η Εκκλησία έχει να παίξει τον ρόλο της.

Άλλωστε, ακόμη και τώρα η δεύτερη εγκύκλιος έδειξε ότι η Εκκλησία αναζητά τη χρυσή τομή ανάμεσα στο να επιτελέσει τον πνευματικό της ρόλο και να μην εκθέσει τους πιστούς σε κίνδυνο.

Και για να είμαι σαφής: δεν έχω κανένα πρόβλημα να μιλήσουμε για το τι σημαίνει χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους ως στοιχείο εκσυγχρονισμού.

Συμφωνώ με όσους λένε ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να υπαγορεύει πολιτική σε ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα ή την παιδεία.

Πιστεύω ότι χρειάζεται να κατοχυρωθεί και έμπρακτα η ανεξιθρησκία.

Όμως, όλα αυτά δεν αναιρούν ότι μέσα σε μια πανδημία δεν έχει νόημα να ψάχνεις για «εχθρούς».

Σε μια μάχη θες συμμάχους και συνοδοιπόρους όχι αντιπάλους.

Γι’ αυτό και χρειάζεται ψυχραιμία (από όλες τις πλευρές) σχέδιο, γνώση, συνεννόηση, κοινός στόχος και κοινή προσπάθεια.

Αγώνας αντοχής είναι μπροστά μας δεν χρειάζεται να σπαταλάμε δυνάμεις.