Κοροναϊός : Χαθήκαμε στη μετάφραση των «δόσεων» – Χέρι χέρι με τη αβεβαιότητα και το 2021

Ποτέ δεν βιάστηκε η ζωή να μεγαλώσει από τότε που ξεπρόβαλε στη Γη με τη μορφή κυττάρου. Ποτέ δεν βιαζόταν να αναπληρώσει κανένα κενό όταν έβλεπε τον εαυτό της να αφανίζεται σε εποχές όπου ούτε καν προγονικές μορφές ανθρώπου δεν περπατούσαν στις αχανείς σαβάνες. Γιατί λοιπόν να το κάνει τώρα και να εξαλείψει την αβεβαιότητα που σκορπίζει ένας ιός που η οικογένειά του υπήρχε αδρανής πολύ πριν ξεπροβάλλει η ίδια;

Εκλεισαν σχεδόν ταυτόχρονα στην Ελλάδα και την Ευρώπη οι παιδικές χαρές και οι μητέρες με τα καροτσάκια ή κρατώντας παιδιά σε ηλικία νηπιαγωγείου ή δημοτικού από το χέρι γυρνούν τους δρόμους και τις πλατείες.

Ομως τα παιδιά, μακριά από τις πρώτες τους γνωριμίες στο σχολικό χώρο, σκιρτούν βλέποντας το άλλο παιδάκι που έρχεται με τη μητέρα του από την πάνω πλευρά του δρόμου και μένουν με το χέρι απλωμένο γιατί καμία από τις δύο μανάδες δεν θα τα αφήσουν να πλησιάσουν.

Το κακό παραμονεύει και η αβεβαιότητα είναι ο φόβος που ξέσπασε την περυσινή χρονιά. Ολα δείχνουν ότι δεν θα εκλείψει ούτε τη φετινή.

Η σχετικοποίηση του χρόνου από τον άνθρωπο δεν πάει χέρι χέρι με τους ρυθμούς της ζωής η οποία όσο νωχελικά κινητοποιούσε κάποτε τους μηχανισμούς δημιουργίας νέων ειδών άλλο τόσο νωχελικά αφήνει τώρα στα περιορισμένα περιθώρια του ανθρώπινου χωροχρόνου να μεγαλώσει μία νέα γενιά εμποτισμένη με τα αντανακλαστικά του φόβου, της ανασφάλεια και της αβεβαιότητας.

Και αυτή η εγγραφή με την οποία ξεκίνησε το 2021 προοιωνίζεται τον νέο δρόμο που καλείται να βαδίσει η ανθρωπότητα, με τα μέλη της τόσο ίδια και γενετικά ταυτόσημα όσο και διαφορετικά, ξεκινώντας από ανόμοιες αφετηρίες, βαδίζοντας σε κοινό προορισμό.

Εκανε ένα βήμα πίσω η ελπίδα που εξαπλώθηκε με την έλευση της νέας χρονιάς γιατί ο ιός έκανε πολλά βήματα μπροστά. Δεν ακολούθησε μία πορεία προς την λήθη, όπως έκαναν στο παρελθόν ιοί και ιοί, αλλά έδειξε πρόθυμος να ανοίξει ακόμη περισσότερο τον κύκλο της ζωής του.

Σε όλο τον κόσμο έχουν πεθάνει περισσότεροι από 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι και στην Ελλάδα πάνω από 5.000. Απείρως περισσότεροι απ’ όσους σκοτώνει κάθε χρόνο η γρίπη και οι παραλλαγές της.

Ο τερματισμός της ζωής είναι το ένα από τα δυσβάσταχτα αποτελέσματα της εξάπλωσης του ιού. Εισβάλλει είπαμε στα κύτταρα που επί εκατομμύρια χρόνια χουζούρευαν μέχρι να δοθεί το σήμα να σχηματίσουν συνθετότερες μορφές και στη συνέχεια τα απογυμνώνει από τον σκοπό δημιουργίας του αναλαμβάνοντας ο ίδιος τον ρόλο του δημιουργού, δημιουργού πολυπληθών αντιγράφων του εαυτού του.

Η απογύμνωση όμως δεν συμβαίνει μόνο στο μικροσκοπικό σύμπαν του ανθρώπινου οργανισμού. Αυτή η απογύμνωση, η αιτία της αβεβαιότητας που μας κληροδότησε η περασμένη χρονιά, καθρεφτίζεται στα μάτια του κάθε ανθρώπου όταν χάνει τα στηρίγματά του στο στενό και λιγότερο στενό κοινωνικό του περιβάλλον.

Λειτουργώντας ξεχωριστά σαν ένα κύτταρο ενός τεράστιου σχηματισμού, που μπορεί να μην βλέπει και να κατανοεί τη συνάφεια με τους άλλους πυλώνες, όμως αισθάνεται την εχθρική εισβολή και ότι κάτι δεν πάει καλά, ο κάθε άνθρωπος βιώνει την απώλεια σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό των δομικών λίθων πάνω στους οποίους περιαξώνεται η υπόστασή του.

Δεν βγήκαν από τα νοσοκομεία οι γιατροί και οι νοσηλευτές για να περάσουν περισσότερο χρόνο στα σπίτια τους γιατί οι ασθενείς συνεχίζουν να διακομίζονται εκεί, να διακομίζονται με ακόμη μεγαλύτερο ρυθμό στα νοσοκομεία άλλων χωρών.

Μοιάζει ο ιός να εκδικείται καθώς ανιχνεύεται μέσα από τα τραυματισμένα σώματα με πρόσωπο διαφορετικό μεταλλαγμένο, εντείνοντας ακόμη περισσότερο την αγωνία όλων και εκείνων σε ένα ένα πιο απομακρυσμένο δωμάτια που σφίγγουν τα χείλη με αγωνία και ικανοποίηση επειδή πρόλαβαν να κάνουν το εμβόλιο, που φαίνεται να μην επαρκεί για όλους.

Χαμένοι στη μετάφραση των δόσεων, του συνδυασμού και της επάρκειάς τους, οι άνθρωποι ως κύτταρα χάνουν τον σταθερό τους βηματισμό όταν το δρομολόγιο της ζωής αλλάζει. Υπήρχε ένας βιόκυκλος, ένας εξώτερος κιρκάδιος ρυθμός βάσει του οποίου το πρωί η πόρτα άνοιγε και οι περισσότεροι αν όχι όλοι, πήγαιναν σε μία εργασία, στη δουλειά τους, είχαν δουλειά, υπήρχε ένας μισθός.

Μήνες και μήνες τώρα οι δουλειές χάθηκαν και το κατώφλι της νέας χρονιάς δεν οδήγησε σε έναν νέο κόσμο όπου τα λουκέτα θα άνοιγαν, οι προθήκες των καταστημάτων θα γέμιζαν ξανά με νέα εμπορεύματα, οι βιτρίνες θα φώτιζαν τους σκοτεινούς δρόμους, τα ταξί θα μετέφεραν νύχτα μέρα ανθρώπους σε ξενοδοχεία, ποτήρια και πιάτα θα τσούγκριζαν στα τραπέζια των καφέ και των εστιατορίων.

Αντέχει ο κοροναϊός αλλά λιγοστεύουν οι αντοχές της υπομονής και οι ψυχικές αντοχές που είναι το καμπανάκι του συναγερμού όταν τα μάτια ενός ανθρώπου θολώνουν και δεν μπορεί να δει κάτι πιο απτό μακριά.

Θολώνουν και βουρκώνουν πολλών τα μάτια όταν προς το τέλος της ζωής τους ακούν από την τηλεόραση πως θα πρέπει να μείνουν ακόμη ένα μήνα μέσα, πως κινδυνεύουν τόσο πολύ από τον ιό καθώς περνούν από μπροστά τους οι εικόνες στα γηροκομεία με ανθρώπους με άσπρα μαλλιά, υποβασταζόμενοι να ανεβαίνουν το σκαλί του κίτρινου βαν για ένα ταξίδι συχνά χωρίς επιστροφή.

Αυτοί που τους καλούν για ακόμη ένα μήνα μέσα, στους τέσσερις τοίχους της απελπισίας, δεν θα τους πουν πόσο φρόντισαν να κάνουν την πόλη και κάθε πόλη τόσο απάνθρωπη για αυτούς, όταν ακόμη και ο φαρμακοποιός δείχνει να μην καταλαβαίνει πια ότι πρέπει να σου δώσει τα ίδια φάρμακα που σου έδινε τόσο καιρό αν πλέον δεν του δείξεις την ηλεκτρονική ένδειξη στο κινητό τηλέφωνο. Και είναι μετά η ουρά έξω από το κατάστημα για ένα μπουκάλι γάλα.

Εκλεισαν οι παιδικές χαρές, κλείστηκαν στα σπίτια όλοι, εκλεισαν τα φώτα σε γραφεία, χαμήλωσε ο θόρυβος των μηχανών στα εργοστάσια. Χτυπιούνται μεταξύ τους καράβια, μεγάλα σαν πολιτείες, στα λιμάνια, μήνες τώρα ακίνητα, σηκώνουν οι νοσοκόμες τα μπουκαλάκια με το εμβόλιο στο φως πριν τα τρυπήσουν με τις βελόνες, πάνω από ανθρώπους που προσμένουν σαν επιβάτες πτήσης.

Δύο πράγματα πλέον θα συμβούν. Η ο ιός θα κάνει τον κύκλο του και θα χαθεί όπως ξαφνικά εμφανίστηκε ή θα καταφέρουμε να φτιάξουμε το εμβόλιο που θα μπορεί να φτάσει παντού και να γιατρέψει. Δισεκατομμύρια χρόνια υπάρχει ο ιός στη Γη. Πολύ πριν τον άνθρωπο. Αλλά ο άνθρωπος πλάθει τον χρόνο και χάρισε στον ιό την τρίτη και τελευταία ευκαιρία. Οποιος ανέβει πρώτος στο κύμα.