Στο Νetflix υπάρχουν διαθέσιμα για προβολή τα επεισόδια μιας μίνι σειράς που φέρει τον τίτλο «When They See Us – Όταν μας βλέπουν». Η σειρά βασίζεται στην υπόθεση των «5» του Σέντραλ Πάρκ το 1989 όπου 5 νεαροί, οι τέσσερις μαύροι και ο ένας λατίνος στοχοποιούνται από τις αστυνομικές αρχές για τον βιασμό και τον βαρύτατο τραυματισμό μιας νέας γυναίκας που έκανε τζόκινγκ στο Πάρκο, εκβιάζονται να υπογράψουν καταθέσεις, οδηγούνται σε δίκες και καταδικάζονται χωρίς στοιχεία σε πολυετείς εγκλεισμούς σε φυλακές. Το 2002 έρχεται η δικαίωση για εκείνους καθώς ένας κατάδικος που δεν είχε βρεθεί καν στο πεδίο της αστυνομικής έρευνας το 1989 ομολογεί την ενοχή του.

Στο πρώτο επεισόδιο η μητέρα ενός από τους 5 νεαρούς -την ώρα ακριβώς που ξεκινούσε η πορεία τους προς τον Γολγοθά- παρακολουθεί στη τηλεόραση δηλώσεις του Ντόναλντ Τράμπ που έχει βρει την ευκαιρία για κάνει σώου, πληρώνοντας μεταξύ άλλων μια καμπάνια επικήρυξης έναντι σεβαστού ποσού των δραστών του βιασμού και του βαρύτατου τραυματισμού της νέας γυναίκας. Μάλιστα, ο Τράμπ μεταξύ άλλων δηλώνει μπροστά στη κάμερα ότι αν ήταν να ξαναγεννηθεί θα επέλεγε να γεννιόταν ένας μορφωμένος μαύρος γιατί σύμφωνα με εκείνον οι μαύροι έχουν πλεονέκτημα!

Η μητέρα δεν αντέχει να ακούει άλλο το ρατσιστικό κήρυγμα του Τράμπ και η φίλη της την καθησυχάζει ότι πέρασαν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που είχε στη διάθεση του.

Δυστυχώς, όμως, ο Τράμπ φαίνεται πως κατάφερε – και όχι μόνο χάρις στο χρήμα- να ανανεώνει διαρκώς τον διαθέσιμο χρόνο δημοσιότητας του.

Από το 1989 φθάσαμε στο 2021 και ο Τράμπ είναι ακόμη εδώ – και όχι μόνο είναι εδώ αλλά μπορεί και να προκαλεί την έφοδο των κάθε λογής οπαδών του στο Καπιτώλιο, ένα από τα πιο επιβλητικά πολιτικά τοπόσημα των ΗΠΑ.

Αλλά, τι πραγματικά αντιπροσωπεύει η έφοδος στο Καπιτώλιο; Η απάντηση κάθε άλλο παρά εύκολη είναι αν δεν θέλει κανείς να μείνει στο αυστηρά ειδησεογραφικό επίπεδο. Το περασμένο Σαββατοκύριακο η έντυπη έκδοση FT Weekend (European Edition) αναρωτιόταν το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και αν ο Τραμπισμός ξεπεράσει τον Τράμπ.

Το ερώτημα τους μάλλον βρήκε μια πρώτη απάντηση με τον πλέον τραγικό τρόπο – ακόμη και με αίμα και με θάνατο: Ο Τραμπισμός ξεπέρασε τον Τράμπ!

Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ με την εκλογή του όχι μόνο έδωσε φωνή αλλά και νομιμοποίησε όλες εκείνες τις ποικιλώνυμες δυνάμεις που βρίσκονται για πολλές δεκαετίες στο όριο της δημοκρατικής συνταγματικής τάξης έτσι όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στο πλαίσιο του Αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Η ρητορική Τράμπ του ένωσε, τους ενίσχυσε, τους έδωσε αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα… Και όταν φτάσεις εκεί, δεν υπάρχει επιστροφή. Τώρα, τα «τάγματα εφόδου» στο Καπιτώλιο δεν έχουν ανάγκη κανέναν Τράμπ. Τον έχουν αφήσει πίσω… Οι πιο προωθημένες εξτρεμιστικές ομάδες της λευκής, ευαγγελικής, «μέσα Αμερικής»  διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στην εξουσία της Ουάσιγκτον. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι που δίχως ντροπή έχουν αναφορά ακόμη και στον Χίτλερ.

Αλλά, μιας και η έφοδος στο Καπιτώλιο παρομοιάζεται με τον εμπρησμό στο Ράιχσταγκ στις αρχές της ναζιστικής κυριαρχίας στη Γερμανία του ΄30 ας θυμηθούμε το πως άρχιζε το τραγούδι του Δημητρώφ: «Μαύρα Κοράκια με νύχια γαμψά (…)

Άγρια κράζουν και αίμα ζητούν». Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν «ρίχτηκαν στην εργατιά» αλλά στη Δημοκρατία όπως την βιώνει η Δύση μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και κυρίως στη Δημοκρατία που στηρίζεται σε μια Ανοικτή και Ανεκτική Κοινωνία που βρίσκεται ψηλότερα από τις διαφορές της καταγωγής και του χρώματος, της θρησκείας, του φύλου, του «πορτοφολιού».

Headlines