Τι θα γινόταν αν οι εισβολείς στο Καπιτώλιο ήταν μαύροι

Όταν ξεκινούν οι λεηλασίες, ξεκινούν και τα πυρά των αστυνομικών (…when the looming starts, the shooting starts), διεμήνυε ο Ντόναλντ Τραμπ στις 29 Μαΐου όταν οι διαδηλωτές τα έκαναν γυαλιά – καρφιά στη Μινεάπολη διαμαρτυρόμενοι για τη δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ.

Η στάση του, όταν οι ακροδεξιοί, ρατσιστές, υπερπατριώτες εισέβαλαν, χθες, στο Καπιτώλιο προφανώς και ήταν διαφορετική.

Ίσως, επειδή, ήταν μια πυρκαγιά, την σπίθα της οποίας και το πετρέλαιο μαζί, τα έριξε ο ίδιος.

Το άκρως αντίθετο από τη στάση και του προέδρου και της αστυνομίας στα επεισόδια του Ιουνίου στην Ουάσιγκτον, έξω από το Λευκό Οίκο, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του κινήματος Black Lives Matter. Τότε ήταν εξαιρετικά αυστηρή και ο νόμος επιβλήθηκε με σιδηρά πυγμή, συλλήψεις, δακρυγόνα και αστυνομική βιαιότητα.

Όμως, οι αστυνομικοί στο Καπιτώλιο, χθες,  ήταν απόλυτα ελαστικοί στην εφαρμογή του σκληρού αμερικανικού δόγματος «νόμος και τάξη». Τα περί αιφνιδιασμού δεν πείθουν εύκολα αφού όλα ήταν γνωστά και «μύριζε μπαρούτι».

Τι θα γινόταν άραγε, εάν οι εισβολείς που έφθασαν έως το γραφείο της προέδρου της Βουλής  Νάνσυ Πελόζι και έβλεπαν τα e-mails της στον ανοικτό υπολογιστή της, ήταν μαύροι ή μουσουλμάνοι;

Όλοι θα έδιναν με μια φωνή την απάντηση: Αιματοκύλισμα ή το λιγότερο «νόμιμη βία» σε βάρος των ταραξιών.

Ο βαθύς διχασμός της αμερικανικής κοινωνίας, η απειλή που νιώθουν οι λευκοί του κατώτερου οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου ότι, θα γίνουν σε λίγα χρόνια μειονότητα, και δεν θα έχουν προνόμια- στοιχεία που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Τραμπ – έχουν ανάψει το βραδυφλεγές φυτίλι του διχασμού.

Η αδιαμεσολάβητη επικοινωνία μέσω του twitter έγινε επικίνδυνο ατού στα χέρια του Τραμπ αφού η επικοινωνιακή «φούσκα» που ζουν οι οπαδοί του, του επέτρεψε να τροφοδοτεί με δηλητήριο και μίσος τις σχέσεις τους με την υπόλοιπη κοινωνία.   

Οι διαπιστώσεις αυτές αφήνουν μια πικρή γεύση στο στόμα για τη χώρα – σύμβολο της Δημοκρατίας.  Τα αμείλικτα ερωτήματα που προκύπτουν σχετικά με τον ορισμό της απειλής  για το αμερικανικό έθνος- εφόσον υπάρχει ακόμη ενιαία συνείδηση και η ρηγμάτωση μπορεί να γεφυρωθεί- είναι εάν το χρώμα του δέρματος, το φύλο ή η θρησκεία τον επικαθορίζουν.   

Η εικόνα των ΗΠΑ δείχνει μια χώρα που κακοποιεί τους μαύρους αθλητές για τις γονατιστές διαμαρτυρίες, τους ειρηνικούς διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για την αστυνομική βία και ταυτόχρονα επιτρέπει σε έναν βίαιο λευκό όχλο να διακόψει την ειρηνική μετάβαση της εξουσίας υποχρεώνοντας τους ελεύθερα εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού να κρύβονται στα κρησφύγετα.

Το πιο επικίνδυνο είναι ότι υπάρχουν δύο ομάδες, λευκοί και μαύροι κυρίως, και άλλες που αισθάνονται οργή γιατί είναι αδικημένες και η απόσταση μαζί με το μίσος συνεχώς μεγαλώνουν.

Σε μια χώρα που τα όπλα πωλούνται στα «περίπτερα» δεν είναι δύσκολο να φτάσει στον εμφύλιο.

Η εικόνα από το Καπιτώλιο δύσκολα θα ξεχαστεί από την υφήλιο, από φίλους και εχθρούς των ΗΠΑ, και όσοι αντίπαλοί τους επιχαίρουν δεν αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις όχι μόνο στην αμερικανική κοινωνία αλλά και στις υπόλοιπες.

Ας μην ξεχνούμε το πρόσφατο οδυνηρό βίωμα από την άνοδο του φασισμού, του ρατσισμού και της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.