Από τους Ελληνες «τραμπιστές» που απειλούν την πατρίδα και τη Δημοκρατία πώς θα γλιτώσουμε;

«H πιο βολική, εύκολη αλλά και αποπροσανατολιστική άποψη για τους οπαδούς του Τραμπ είναι να τους χαρακτηρίσεις ακροδεξιούς».

Αυτό μου είπε γνωστός επικοινωνιολόγος, ένας από όλους που προσπαθούν να εξηγήσουν τα γεγονότα στο Καπιτώλιο και την παγκόσμια απήχηση που έχουν αυτά.

Πράγματι, το να χαρακτηρίζουμε 75 εκατομμύρια Αμερικανούς ψηφοφόρους του Τραμπ ως ακροδεξιούς, «ψεκασμένους» ή θεότρελους, κάνουμε ένα τεράστιο λάθος το οποίο θα το πληρώσουμε ακριβά (ή μήπως το έχουμε πληρώσει ήδη) και εδώ στην Ελλάδα.

Και κάπως έτσι ξεκινά όλη αυτή η συζήτηση για τον Τραμπισμό που δεν ηττήθηκε, ακόμη κι αν ο Τραμπ διωχθεί από τον Λευκό Οίκο. Ακόμη κι αν δικαστεί ή καταδικαστεί για τα εγκλήματά του.

Το γεγονός ότι σύμφωνα με δημοσκόπηση, ένας στους 5 Αμερικανούς (και σχεδόν οι μισοί Ρεπουμπλικάνοι) επικροτεί την εισβολή στο Καπιτώλιο είναι ενδεικτικό της σύγχυσης στην αμερικανική κοινωνία. Το γεγονός ότι 42% με 50% δεν θέλει να απομακρυνθεί ο Τραμπ είναι ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να αναλύσουμε.

Αλλά και ότι σχεδόν οι μισοί Αμερικανοί εκτιμούν ότι χάνεται ο «αμερικανικός τρόπος ζωής» ή ότι «οι πατριώτες Αμερικανοί πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους», θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους.

Γιατί μας ενδιαφέρουν όλα αυτά στην Ελλάδα; Μα απλά γιατί ακριβώς τα 75 εκατ. των Αμερικανών «τραμπικών» δεν είναι ακροδεξιοί.

Είναι σε πολλές περιπτώσεις παραγκωνισμένοι από την κεντρική εξουσία.

Είναι φτωχοδιάβολοι του συστήματος, άνθρωποι που ενημερώνονται μόνο από τα (ελεγχόμενα) social media. Είναι αυτοί που επηρεάστηκαν από τους ψεύτικους λογαριασμούς του facebook με τους οποίους ο Τραμπ τους έπεισε να τον ψηφίσουν.

Είναι κάποιοι πολύ αμόρφωτοι αλλά και μορφωμένοι που θέλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Είναι βαθιά θρησκόληπτοι, ρατσιστές και ομοφοβικοί, επειδή πιστεύουν ότι μια παγκόσμια τάξη καθορίζει τι είναι ορθό, κι αυτοί δεν το ανέχονται.

Αλλά κυρίως είναι μια μεγάλη μάζα πληθυσμού που άγεται και φέρεται από λαϊκιστές ηγέτες οι οποίοι ξέρουν που να χτυπήσουν και πώς.

Ο Τραμπ καταφέρνει να είναι δημοφιλής γιατί άφησε αυτούς τους παραγκωνισμένους της Αμερικής να εκφραστούν. Είναι η «φωνή του λαϊκισμού» που απευθύνεται στα πιο ταπεινά τους ένστικτα.

Είναι αυτός που μοίρασε αφειδώς χρήμα, αλλά κυρίως «πούλησε» το project «πατρίδα – πατριώτης» σε αντίθεση με τις έννοιες της δημοκρατίας, της ισονομίας, της αλληλεγγύης και της απάλειψης κάθε είδους διακρίσεων, φυλετικών ή άλλων.

Πολλά από όσα βλέπουμε στην Αμερική τα συναντάμε και στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.

Τι έγινε στην Ελλάδα άραγε από το 2010;

Σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζω τους ακροδεξιούς ή μη οπαδούς του Τραμπ με τους «αγανακτισμένους» των μνημονιακών ετών.

Όμως, τα «μαύρα χρόνια» για την Ελλάδα, την περίοδο της εκμετάλλευσης ενός πραγματικού κινήματος αγανάκτησης των πολιτών για τα οικονομικά δεινά του, δεν πρέπει να τα ξεχνάμε.

Τι ήταν οι 600 χιλιάδες και πλέον που ψήφιζαν Χρυσή Αυγή; Ηταν όλοι ακροδεξιοί; Όχι φυσικά.

Τι ήταν οι χιλιάδες άλλοι που επικροτούσαν μια εισβολή στο ελληνικό κοινοβούλιο ή συμμετείχαν σε ξυλοδαρμούς πολιτικών (π.χ. κάποτε ο Χατζηδάκης, άλλη φορά ο Κουμουτσάκος) ή σε γιαουρτώματα, ομηρίες, απειλές και ύβρεις κατά υπουργών και πολιτικών;

Ξεχνάμε τις μούντζες στη Βουλή, τους τοξοβόλους, τους τύπους που έτρεχαν γυμνοί στο Σύνταγμα ή ακόμη και τους «μακεδονομάχους» της κακιάς ώρας που έκαναν παρέλαση στα συλλαλητήρια του μίσους, τότε που φώναζαν για προδότες και ανθέλληνες;

Δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί. Και οι πολιτικοί τους πάτρωνες δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί, πλην των Χρυσαυγιτών.

Τέτοιους φασίστες που εκμεταλλεύονται τα ταπεινά ένστικτα των πολιτών, την αμορφωσιά του ή τη «μόρφωσή του» μόνο από τα social media» τους έχουν αγκαλιάσει όλα τα κόμματα.

Ας μη γελιόμαστε. Και η ΝΔ έχει ακραίους λαϊκιστές, και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, για να μη μιλήσουμε για τους «ψεκασμένους» των ΑΝΕΛ ή τώρα του τύπου εκείνου που πουλάει κηραλοιφές ή φάρμακα για τη φαλάκρα και επιστολές του Ιησού.

Και τι να πούμε για τους χιλιάδες οπαδούς του Σώρρα που περιμένουν σωτηρία από τα τρισεκατομμύρια του ηγέτη του «Ελλάνιου κόσμου»;

Ας ρίξει κανείς μια ματιά τι γίνεται δεξιά της Δεξιάς. Με συνασπισμούς κομμάτων και κινήσεις πολιτικών που κινούνται στη θολή γραμμή μεταξύ Χρυσής Αυγής και συντηρητικού – πατριωτικού μετώπου.

Είναι πολλοί που αισθάνονται «προδομένοι» από τον Μητσοτάκη για το Σκοπιανό ή για άλλα θέματα που σχετίζονται με το γνωστό τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια».

Είναι αυτοί που δεν ανέχονται γκέι σε μια κυβέρνηση, τον Αντετοκούνμπο να είναι Ελληνας, τον Μητσοτάκη να προσπαθεί να βρει ειρηνική λύση με τους Τούρκους. Είναι αυτοί που ενώ βλέπουν ότι 5.000 Ελληνες έχουν πεθάνει από κοροναϊό επιμένουν ότι στις Εκκλησίες δεν πάει ο ιός, το κουταλάκι της μεταλαβιάς είναι πάντα καθαρό κι ότι υπάρχει σχέδιο «αποχριστιανοποίησης» της Ελλάδας.

Ολοι αυτοί, καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι πρόκειται για «τραμπιστές», ή… τραμπαρίφες που ακόμη και σήμερα βλέπουν τον Τραμπ ως τον παγκόσμιο ηγέτη τους.

Και δυστυχώς, πέραν των συγκεκριμένων πολιτών δεξιά της ΝΔ, υπάρχουν και οι «εύκολοι», οι τζάμπα μάγκες λαϊκιστές που συναντώνται και στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και στο κέντρο.

Ανθρωποι που ενημερώνονται από το facebook, που επικροτούν άθλιους πολιτικούς οι οποίοι δολοφονούν χαρακτήρες με ένα post.

Βουλευτές, νυν ή πρώην υπουργοί που κάνουν πολιτική με τον αριθμό των like στη σελίδα τους και που κινούνται με μοναδικό σκοπό την αυτοπροβολή τους, ακόμη κι αν πρόκειται για άθλιες ρατσιστικές, ομοφοβικές, ακραίες λαϊκίστικες θεωρίες.

Οι «-σμοί» στην Ελλάδα είναι δυστυχώς πολλοί, που ομοιάζουν με τον «τραμπισμό» και που δυστυχώς γυρίζουν την Ελλάδα πίσω.

Μια χώρα με φιλόξενους, τίμιους εν πολλοίς, φιλότιμους πολίτες απειλείται να γίνει έρμαιο στα χέρια λαϊκιστών, ψευτοπατριωτών, ομοφοβικών, ρατσιστών και μισαλλόδοξων πολιτικών.

Τα κοινωνικά κινήματα, η ίδια η «καθαρή» Αριστερά, ο προοδευτικός κόσμος αυτής της χώρας δεν πρέπει να αφήσει τον ελληνικό «τραμπισμό» να διεισδύσει στα βάθη της ελληνικής κοινωνίας.

Δεν αντέχει η Ελλάδα άλλο διχασμό σαν κι αυτόν που γνωρίσαμε από το 2010 με τις πλατείες της οργής.

Και πολύ περισσότερο από το 2015 με τους «μενουμευρωπαίους» και τους «άπλυτους συριζαίους», με την επαναφορά του εμφυλιοπολεμικού διχασμού που δυστυχώς ακόμη και σήμερα συντηρείται από πολιτικούς της πρώτης γραμμής, και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαϊκισμός απειλεί τη Δημοκρατία μας, τον αξιακό μας κώδικα. Κι αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε…