Φρενοκομείο

Δεν θέλω να κάνω τον μετά Χριστόν προφήτη (που δεν είμαι…) αλλά πείτε μου: υπήρχε περίπτωση να ξεμπερδέψουμε με τον Τραμπ χωρίς φασαρίες;

Ούτε μία στο εκατομμύριο. Οταν βγει το τζίνι από το μπουκάλι, δύσκολα ξαναμπαίνει μέσα. Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου κι άντε να βρεις τώρα κάποιον να την κλείσει.

Θέλω να σημειώσω δυο πράγματα επειδή θεωρώ ότι δεν είναι αυτονόητα για τον μέσο Ελληνα.

Πρώτον, κάθε φορά που ταξιδεύω στην Αμερική (και στην επαρχία, όχι μόνο στις μεγαλουπόλεις…) με εντυπωσιάζει η συμπυκνωμένη βία που κρύβει η κοινωνία της.

Μπορεί οι Αμερικανοί να φαίνονται καλοκάγαθοι, φιλικοί, νομοταγείς ή λίγο απλοϊκοί (κι ασφαλώς πολλοί είναι έτσι), αλλά την ίδια στιγμή κουβαλάνε εκατομμύρια όπλα κι έχουν μια αίσθηση νομιμότητας της βίας που σε τρομάζει.

Δεύτερον, πάντα με εντυπωσιάζει όχι μόνο ο πολιτικός φανατισμός τους (σε μια κοινωνία που θεωρείται πολύ λιγότερο πολιτικοποιημένη σε σχέση με τα ευρωπαϊκά μέτρα), αλλά και η ελάχιστα ορθολογική φύση του φανατισμού τους.

Στην πατρίδα της σύγχρονης δημοκρατίας οι περισσότεροι είναι για τα μπάζα.

Μια αναλύτριατου CNN έλεγε προχθές ότι «δεν διχαζόμαστε για τους φόρους ή το ασφαλιστικό σύστημα που είναι κάτι φυσιολογικό. Διχαζόμαστε για τα γεγονότα και τα δεδομένα».

Δεν αντιδικούν δηλαδή απλώς μεταξύ τους. Τσακώνονται με την πραγματικότητα, προσθέτω εγώ.

Δεν τα σημειώνω για να κάνω τον «αμερικανολόγο» – που ούτε αυτό είμαι… Αλλά για να σημειώσω πως ό,τι τους συμβαίνει μπορεί να συμβεί και εμάς.

Η παράνοια «σύνορα δεν γνωρίζει».

Ασε δε που το φρενοκομείο το ζήσαμε ήδη. Οι ψεκασμένοι, οι αγανακτισμένοι, οι πλατείες, η ανυπακοή στα μέτρα του κορωνοϊού, η αμφισβήτηση των θεσμικών διαδικασιών, η δαιμονοποίηση του Τύπου, η εχθροπάθεια, η εμμονική διαταραχή, η μετατροπή του αντιπάλου σε εχθρό.

Ολα όσα ζει η Αμερική του Τραμπ τα έχουμε ζήσει στην Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας. Τους προπηλακισμούς, τις αλητείες, ακόμη και την μπούκα στο Κοινοβούλιο!

Η ελληνική δημοκρατία έζησε πολλές τέτοιες στιγμές. Κινδύνευσε. Απειλήθηκε. Τσακωθήκαμε κι εμείς με την πραγματικότητα.

Απλώς η ελληνική κοινωνία είναι στη φύση της λιγότερο βίαιη από την αμερικανική ή τουλάχιστον κρατάει τη βία σε κάποιο ελεγχόμενο όριο – αν και όχι πάντα: θυμηθείτε τη Marfin….

Με άλλα λόγια, ο Τραμπ δεν είναι από άλλον πλανήτη, ούτε από άλλο γένος.

Τι έλεγε ο Τσίπρας;

«Η προσέγγιση Τραμπ μοιάζει διαβολική αλλά είναι για καλό» (17/10/17).

Ναι. Το είδαμε το καλό.