Λαϊκισμός

Τώρα που, από ό,τι φάνηκε, η κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες εξομαλύνεται και η δημοκρατία στη χώρα ξαναστέκεται στα πόδια της, είναι, νομίζω, ευκαιρία να αναφερθεί κανείς στο ότι και οι δικοί μας ακροδεξιοί τραμπούκοι είχαν επιχειρήσει στη διάρκεια του 2010 και του 2011 να εισβάλουν στη Βουλή για να «τιμωρήσουν τους προδότες» και να το «κάψουν το μπουρδέλο». Ηταν οι άγριες εποχές που μια χούφτα λαοπλάνοι κορόιδευαν στα μούτρα χιλιάδες ανθρώπους, που μαζεύονταν στην Πλατεία Συντάγματος, και τους ανέλυαν τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Παπανδρέου, διότι τάχα μου και καλά υπήρχε και άλλος δρόμος για την έξοδο από την κρίση, αλλά οι προδότες (το είπαμε, Παπανδρέου και οι συν αυτώ) οδήγησαν τη χώρα συνειδητά στα Μνημόνια για να κονομήσουν. Και μετά, αφού είχαν εμπεδώσει όλες αυτές τις… «αλήθειες» που κατασκεύαζαν οι κομματικοί μηχανισμοί διαφόρων κομμάτων της Αριστεράς (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε), επετίθεντο κατά της Βουλής για να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους για τη χρεοκοπία. Τα ζήσαμε, επαναλαμβάνω, όλα αυτά που έγιναν προχθές το βράδυ στην Αμερική και δεν χρειάζεται να τα αναλύσουμε περισσότερο. Γιατί ο υπεύθυνος είναι ένας: είναι ο άκρατος λαϊκισμός, πάνω στον οποίο καβάλησε και ο Τραμπ, αλλά και άλλοι ανά τον κόσμο, όπως ο Τζόνσον στο Ηνωμένο Βασίλειο ή λ.χ. εδώ ο δικός μας, ο Τσίπρας. Χιλιοειπωμένα πράγματα, ναι, θα συμφωνήσω, αλλά πού και πού είναι απαραίτητο να τα θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε.

Μανία με την εξουσία

Σημάδι των καιρών είναι ο Ντόναλντ Τραμπ και τα καμώματά του με το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς όλο αυτό ήταν μια απελπισμένη προσπάθεια να καταφέρει να διατηρηθεί στην εξουσία, παρά την ήττα στις εκλογές. Εξουσιομανής, τυφλωμένος από το πάθος για την εξουσία, αλαζών και συνάμα αμετροεπής και κακός, πότισε με δηλητήριο εκατομμύρια ανθρώπους και τους έμαθε να συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα δεκαπεντάχρονα.

Μα τα ίδια δεν έκανε στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία; Εγώ θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι εκεί περί τα τέλη του 2018 είχε ανοίξει μια ολόκληρη συζήτηση στο εσωτερικό της κυβέρνησης και ακούγονταν σκέψεις για το πώς θα γίνει να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Αναζητούσαν τρόπους για να παραταθεί η θητεία της κυβέρνησης, με γελοία σκεπτικά – ανάμεσα στα οποία συμπεριλαμβανόταν και η πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο.

Ο σχεδιασμός αυτός δεν προχώρησε τελικά, και είναι προς τιμήν τους. Αν και έχω την αίσθηση ότι αυτό που τους έφερε στα συγκαλά τους ήταν το… πνεύμα του Εθνικού Δικαστή Ιωάννη Ντεγιάννη – και ελπίζω να έγινα κατανοητός…

Η μεγάλη έκπληξη

Αν με ρωτήσει κανείς τώρα τι μου έκανε περισσότερο εντύπωση από αυτό το μίνι πραξικόπημα που εξελίχθηκε στην καρδιά της μεγαλύτερης δημοκρατίας του κόσμου, θα έλεγα ανεπιφύλακτα η στάση της αστυνομίας. Που δεν είχε… Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να την κατευθύνει, αλλά διάφορους αρχηγούς, υπαρχηγούς, ανευθυνοϋπεύθυνους κ.λπ. που δεν υπακούουν σε κανέναν. Και το αποτέλεσμα ήταν να καταληφθεί το αμερικανικό κοινοβούλιο με χαρακτηριστική άνεση και σε πολλές περιπτώσεις και με τη βοήθεια αστυνομικών, προφανώς προσκείμενων στον Τραμπ. Με αποκορύφωμα να βγει μια κυριούλα, δήμαρχος, σου λέει, της Ουάσιγκτον, απηυδισμένη από αυτά που έβλεπε, και να ζητήσει την αποστολή αστυνομικών δυνάμεων από γειτονικές πολιτείες προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Τρομερά πράγματα, αλλά και η ανυπακοή σε στιγμές όπως αυτές συνιστά τρομακτική πρόκληση για τη δημοκρατία…

Θα μου πεις, ναι, αλλά στην Αμερική λειτουργεί το βαθύ κράτος και όλοι αυτοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βοήθησαν ή δεν απέτρεψαν τον όχλο να εισβάλει και να καταλάβει το Καπιτώλιο θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν. Μπορεί. Δεν έχω στοιχεία που να το αμφισβητούν, συνηγορώντας για το αντίθετο. Εχω όμως να αναφέρω ότι μου φάνηκε εντελώς παράξενο οι αμερικανοί αστυνομικοί, που τραβάνε πιστόλι και ξαπλώνουν τον άλλον κάτω επειδή τόλμησε να βήξει χωρίς να τους ρωτήσει, να στέκονται και να κοιτάνε, χωρίς να κάνουν τίποτα, όλους αυτούς τους ρέμπελους τραμπούκους τραμπιστές. Ούτε κλομπ δεν σήκωσαν, που λέει ο λόγος, να σπάσουν ένα κεφάλι…

Παράξενο, και αφύσικο. Και καταρρίπτει πολλούς μύθους.

Η μεγάλη έκπληξη II

Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση σε σχέση με όσα πρωτοφανή παρακολουθήσαμε την Τετάρτη το βράδυ καρφωμένοι στις τηλεοράσεις μας ήταν η παντελής απουσία από την υπόθεση αυτή των, υποτίθεται, πανίσχυρων μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Των CIA, NSA, FBI και δεν ξέρω ποιας άλλης, που υποτίθεται ότι γνωρίζουν μέχρι τι χρώμα σώβρακο φοράμε ή μπορούν με ένα τηλεκατευθυνόμενο πυραυλάκι να σε στείλουν αδιάβαστο στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού σου, αλλά εν προκειμένω πιάστηκαν εντελώς στον ύπνο για την εισβολή και την κατάλυση της λειτουργίας του Καπιτωλίου. Εκτός και αν γνώριζαν τι θα συμβεί, αλλά δεν μετέφεραν εκεί που έπρεπε τις πληροφορίες, δεν προειδοποίησαν για τους κινδύνους που υπήρχαν και εν τέλει αποσιώπησαν το διαγραφόμενο γεγονός, επειδή ήθελαν να βοηθήσουν τον Τραμπ. Συνηθισμένες στις σκοτεινές συνωμοσίες, αυτές οι υπηρεσίες, και ειδικότερα η γνωστή και μη εξαιρετέα CIA, με εμπειρία στα πραξικοπήματα ανά τον κόσμο (και για τα έργα και τις ημέρες της οποίας και στα μέρη μας πολλά έχουμε να πούμε), το άφησαν να εξελιχθεί, διότι, σου λέει, άσε να δούμε, κάτι καλό μπορεί να βγει από ένα ακόμη πραξικόπημα. Λες και βγήκε σε κάποια χώρα σε καλό…

Αλλά, και αυτό να συμβαίνει, πάλι υπάρχει ζήτημα, και μάλιστα σοβαρό. Γιατί επί της ουσίας υπονόμευσαν την ίδια τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Και πρέπει να τιμωρηθούν και αυτές – οι επικεφαλής τους, τέλος πάντων…

Σημάδια κούρασης

Και θα κλείσω για σήμερα με κάτι εντελώς δικό μας – το άνοιγμα των σχολείων. Τα οποία αρχικά, μέσω διαρροών από τα κυβερνητικά στελέχη, ήταν να ανοίξουν όλα την προσεχή Δευτέρα. Μετά, επικράτησαν δεύτερες σκέψεις και είπαν να μην ανοίξουν γυμνάσια και λύκεια, αλλά μόνο νηπιαγωγεία και δημοτικά. Και εκ των πραγμάτων τίθεται για πολλοστή φορά το ερώτημα: όταν δεν έχετε αποφασίσει τίποτε που να τείνει προς τη μια ή την άλλη πλευρά, γιατί καλλιεργείτε ένα κλίμα το οποίο στη συνέχεια θα σας οδηγήσει στην αυτοδιάψευση; Ποιος λόγος υπήρχε για να ανοίξει όλη αυτή η συζήτηση; Το πρωτεύον είναι το πότε θα ανοίξουν τα δημοτικά σχολεία ή το πότε θα μπορέσει, περιοριζομένης της πανδημίας, να ανοίξει η οικονομία; Ειλικρινά δυσκολεύομαι να καταλάβω προς τι όλες αυτές οι κυβερνητικές παλινωδίες. Δείχνουν κούραση και όχι καθαρή σκέψη αυτά τα πράγματα…